Τοῦτο δὲ τὸ ὁποῖον μοῦ λέγεις νὰ εἴπω, ὅτι εἶμαι Ὀθωμανὸς μέχρις ὅτου ἐξέλθω τῆς πόλεως, εἶναι τελείως ἀδύνατον καὶ ἀκατόρθωτον. Ἀντιθέτως, ὀφείλω νὰ γίνω μεγαλόφωνος κήρυξ τῆς πίστεώς μου, τῆς πίστεως τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθην, ἐβαπτίσθην καὶ μέλλω νὰ ἀποθάνω».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ πρώην κύριος του Ὀθωμανὸς διέταξε καὶ ἦλθεν εἰς τὸν οἶκόν του ὁ κατηχητὴς καὶ ἱερεύς του, ἤτοι ἐκεῖνος ὅστις ἀνέγνωσεν ἐπὶ τοῦ Μάρτυρος τὰς βεβήλους ὀθωμανικὰς εὐχάς, ὅστις καὶ περιέτεμεν αὐτὸν νέον ὄντα, καὶ εἰς χεῖρας τοῦ ὁποίου παρέδωκεν αὐτόν, ὅπως οὗτος δῆθεν ἀπαλλαγῇ, ἐκ τοῦ χρέους του. Ὁ δὲ ὀθωμανὸς ἱερεύς, παραλαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν Μάρτυρα, παντοίας καὶ ποικιλοτρόπους προσπαθείας κατέβαλεν ὅπως πείσῃ τὸν Μάρτυρα νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν Ἰσλαμισμόν. Ὅμως ἔμεινε νενικημένος καὶ κατησχυμμένος. Ὅθεν, ἰδὼν καὶ οὗτος τὸ ἀμετάθετον φρόνημα τοῦ Μάρτυρος, παρέδωκεν αὐτὸν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ τότε ὑπουργοῦ τῶν στρατιωτικῶν τῆς Τουρκίας, ὅπως δώσῃ εἰς αὐτὸν τὴν πρέπουσαν τιμωρίαν.

Παραλαβὼν λοιπὸν οὗτος τὸν ἅγιον Μάρτυρα, καθυπέβαλεν εἰς μύρια βασανιστήρια ὡς ζοφερὸς καὶ ἄσπλαγχνος δαίμων, ἐπὶ δεκαπέντε ὁλόκληρα ἡμερονύκτια, μετὰ τὴν παρέλευσιν τῶν ὁποίων ἐξεδόθη ἡ τελευταία κατ’ αὐτοῦ θανατικὴ ἀπόφασις, διὰ ξίφους. Ὅθεν λαβόντες τὸν εὐλογημένον Γεράσιμον οἱ ὑπηρέται τοῦ σατανᾶ καὶ τοῦ σκότους καὶ ἔχοντες μεθ’ ἑαυτῶν καὶ τὸν δήμιον δὲν ἔπαυσαν προτρέποντετ αὐτὸν εἰς τὴν ἀσέβειαν καθ’ ὅλον τὸ διάστημα, ἕως ὅτου ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης. Ἀλλ’ ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ οὐδόλως ἀπεκρίνετο εἰς αὐτούς, ἐξαιτούμενος μόνον συγχώρησιν ἀπὸ τῶν ἐν τῇ ὁδῷ Χριστιανῶν, καὶ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤγετο ἐκεῖ ὅπου ἔμελλε νὰ θανατωθῇ. Τότε διέταξεν αὐτὸν ὁ δήμιος νὰ γονατίσῃ καὶ εὐθὺς ὁ Μάρτυς πλήρης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐγονάτισε κατ’ Ἀνατολὰς ἔχων ἐστραμμένον τὸ πρόσωπον καὶ λέγων· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου». Ἀλλ’ ὁ δήμιος ἐννοήσας τὸν σκοπὸν τοῦ Μάρτυρος δι ὃν ἐστράφη πρὸς Ἀνατολάς, ἐπέστρεψεν αὐτὸν πρὸς Δυσμάς, ἀλλὰ καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Μάρτυς προσποιούμενος, ὅτι δὲν ἵστατο καλῶς, ἔστρεψε τὸ δεύτερον κατὰ Ἀνατολάς. Καὶ πάλιν ὅμως ὁ δήμιος ἔστρεψεν αὐτὸν πρὸς Δυσμάς, ἀλλὰ καὶ πάλιν, τὸ τρίτον, ὁ Μάρτυς ἔστρεψέ πρὸς Ἀνατολάς. Διὸ καὶ σφόδρα ἀγανακτήσας ὁ δήμιος μετὰ βίας καὶ ὁρμῆς κατήγαγε τὸ ξίφος, καὶ οὕτως ἀπέτεμε τὴν πάντιμον καὶ ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν, ἥτις καὶ μετὰ τὸν χωρισμὸν ἀπὸ τοῦ σώματος ἔμεινε φαιδρὰ κατὰ τὴν ὄψιν ἐπὶ ἱκανὸν χρόνον.