Ἀφοῦ ὅμως παρῆλθεν ὀλίγος καιρός, συνῆλθεν ὁ νέος καὶ ἐνδομύχως συναισθανόμενος τὸ μέγιστον αὐτοῦ ἁμάρτημα τῆς ἐξωμοσίας, ἐδάκρυε καὶ ἐθρήνει γοερῶς μόνος, διὰ τὸν λόγον τοῦτον. Ὅθεν μετελθὼν πάντα τρόπον καὶ δραπετεύσας ἐκ τῆς βασιλευούσης ἔφθασεν εἰς τὴν πατρίδα του, ἔνθα παρέμεινε μετὰ τῶν οἰκείων του ἐπὶ ὁλόκληρον τριετίαν, οὐχὶ ἐν ἀνέσει καὶ ἀδιαφορίᾳ ἀλλὰ νηστείαις, ἀγρυπνίαις καὶ θερμοῖς δάκρυσι πενθῶν καὶ ὀδυρόμενος διὰ τὴν συμφορὰν τὴν ὁποίαν ὑπέστη. Ἀλλὰ καὶ διάπυρον εὐλάβειαν εἶχε πρὸς τὸν συνώνυμον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, ὃν ἐπεκαλεῖτο καὶ καθικέτευεν ἐνθέρμως, ἵνα πρεσβεύσῃ δι’ αὐτὸν παρὰ τῷ οἰκτίρμονι Θεῷ ὅπως τύχῃ καὶ οὗτος τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου. Εἶχε δὲ τὴν συνήθειαν ἀνὰ πᾶσαν ἑσπέραν, ἐνῷ πάντες οἱ τοῦ πατρικοῦ οἴκου του ἐκοιμῶντο, νὰ ἐξέρχεται κρυφίως καὶ νὰ μεταβαίνῃ μέχρις ἡμιώρου ἀποστάσεως εἴς τι ἠρειπωμένον παρεκκλήσιον ᾠκοδομημένον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, καὶ νὰ προσεύχεται καθ’ ὅλην τὴν νύκτα. Εἶχε δὲ καὶ μικρὰν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἐκεῖ καὶ κανδήλαν ἀνημμένην τοποθετημένην ὑπ’ αὐτοῦ καταλλήλως εἰς κόγχην τινὰ τοῦ τοίχου, ἐνώπιον τῆς ὁποίας προσηύχετο μετὰ θερμῶν δακρύων καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, ἱκετεύων τὸν Ἅγιον Γεώργιον ὅπως φωτίσῃ αὐτὸν καὶ ἐπιστρέψῃ εἰς ὁδὸν σωτηρίας.
Κάποτε δὲ καθ’ ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμιενον κατέλαβεν αὐτὸν ἡ πρωΐα εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο, καὶ τότε εἶδον αὐτὸν δύο παῖδες, διερχόμενοι ἐκ τῆς ὁδοῦ. Μὴ γνωρίζοντες δὲ ποῖος ἦτο, ἔκραζον καλοῦντες αὐτὸν Καλόγηρον. Οὗτος δὲ ὁ μακάριος, ὡς ἤκουσε τοῦτο, ἔσπευσεν εὐθὺς εἰς τὸν οἶκόν του, ἀποφασίσας νὰ γίνῃ Μοναχὸς κατὰ τὴν τῶν παίδων πρόρρησιν, ὑπὸ Θεοῦ φωτισθέντων νὰ εἴπωσι τὸν λόγον τοῦτον. Ἐφ’ ᾧ καὶ ἐδήλωσεν εἰς τὴν μητέρα αὐτοῦ τὸν σκοπόν του. Τοῦτο ἐκείνη ἀκούσασα ἐλυπήθη καὶ δὲν συνεφώνει πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν του, ἐπιμένουσα μᾶλλον νὰ νυμφεύσῃ αὐτόν. Ἀλλ’ ὁ Γεώργιος μὴ εἰπὼν λόγον εἰς οὐδένα ἀπεφάσισε νὰ φύγῃ κρυφίως. Μαθὼν δὲ ὅτι εἷς ἀδελφὸς ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πυρσοῦ, Γεράσιμος καλούμενος, ἐσκέπτετο νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὸ ἁγιώνυμον ὄρος τοῦ Ἄθω χάριν προσκυνήσεως, ἠδυνήθη καὶ οὗτος νὰ συναπέλθῃ μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ ἐκείνου. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν εἰς Ἄθω, μετέβη εἰς τὴν ἱερὰν Σκήτην τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, καὶ ὑπετάγη εἰς ἐνάρετον γέροντα, Κύριλλον Ἱερομόναχον, συμπατριώτην του. Κατηχήθη τότε ὑπ’ αὐτοῦ καὶ δεόντως παρηγορήθη διὰ τὸ φρικτὸν δυστύχημα τὸ ὁποῖο ἔπαθεν. Ἐπεμελήθη ὡσαύτως ὁ γέρων πνευματικὸς καὶ ἤσκησεν αὐτὸν κατὰ μικρὸν εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, ὥστε κατέστη ἱκανὸς νὰ ἀναγινώσκῃ ἐλευθέρως, ἰδίως δὲ τὸ περὶ Χριστοῦ μιμήσεως βιβλιάριον, καὶ τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.