Ἀφοῦ παρῆλθε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ὁλόκληρον ἔτος, παρεκάλει θερμῶς νὰ λάβῃ τὸ Μοναχικὸν ἅγιον σχῆμα, ἀλλ’ ὁ γέρων αὐτοῦ εἶπεν: «Δὲν εἶναι ἀκόμη καιρός, τέκνον μου, ἵνα τύχῃς τοῦ τοιούτου, ἀλλὰ μόνον μετὰ τριετῆ δοκιμασίαν, ἢ τοὐλάχιστον διετῆ, συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνας τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων». Ὁ δὲ Γεώργιος καὶ πάλιν ἐπιμόνως καὶ μὲ δάκρυα ἐζήτει νὰ λάβῃ τὸ ἅγιον σχῆμα, ἐπὶ τριμηνίαν ὅλην χύνων δάκρυα καὶ ἱκετεύων. Βλέπων λοιπὸν ὁ γέρων τὸν ἔνθερμον ζῆλόν του, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἔστω, Γεώργιε· ἂς ἐκπληρωθῇ ἡ αἴτησίς σου, μὲ τὴν παρατήρησιν ὅτι τὸ ἀρχικὸν στοιχεῖον τοῦ ὀνόματός σου, ὅπερ εἶναι τὸ Γ θέλω μεταβάλει εἰς Κ, ἵνα μὴ εἶσαι γνωστὸς ὡς πρότερον λαϊκός». Ὁ δὲ τοῦτο ἀκούσας μὲ βαρὺν στεναγμὸν λέγει: «ὦ πνευματικέ μου πάτερ, ἵνα εὕρω τὸν Γεώργιον προτιμῶ μυρίους θανάτους, σὺ δὲ λέγεις νὰ σβύσῃς αὐτὸν ὁλοτελῶς; Μή, σεπτέ μοι πάτερ, ποιήσῃς τοῦτο διὰ τὸν Κύριον». Ἐπὶ τέλους βλέπων ὁ γέρων τὴν μεγίστην καὶ θερμὴν εὐλάβειάν του, ἔκειρεν αὐτὸν Μοναχὸν κατὰ τὴν δευτέραν Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν, καλέσας αὐτὸν ἀπὸ Γεωργίου Γεράσιμον.
Ἀφοῦ παρῆλθον ἐν τούτοις τρεῖς ἡμέραι, ἤρχισε νὰ ζητῇ ἄδειαν διὰ νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὸ μαρτύριον, ὅπερ πρὸ πολλοῦ ἐπόθει, ὁ δὲ γέρων ἀφοῦ ἐπετίμησεν αὐτὸν εἶπεν· «Δὲν ἐπέρασεν ἀκόμη ἀρκετὸς χρόνος καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀπὸ τῆς ἀναδοχῆς τοῦ σχήματος ἤρχισε νὰ σὲ πειράζῃ ὁ σατανᾶς καὶ ἀνθρωποκτόνος, διὰ νὰ σὲ ἁρπάσῃ ἐκ δεξιῶν καὶ νὰ σὲ ὁδηγήσῃ εἰς χειρότερον ἴσως ὀλίσθημα; Ἐπειδὴ σὲ βλέπει ὅτι διέφυγες ἐκ τῶν χειρῶν του, εἶναι φανερὸν ὅτι ὀρύεται ὡς λέων κατὰ σοῦ καὶ βρυχᾶται, ἵνα σὲ καταπίῃ, ὅθεν καὶ μέλλει νὰ μεταχειρισθῇ κάθε μέσον ἐναντίον σου. Σὺ ὅμως νὰ σταθῇς ἀνδρεῖος καὶ νὰ μὴν παράσχῃς ὦτα ἀκοῆς, ὅτι ταῦτα πάντα εἶναι μηχανουργήματα τοῦ μεγάλου δράκοντος, τοῦ διαβόλου, ἐπειδὴ διὰ νὰ μαρτυρήσῃς τυγχάνει δυσκατόρθωτον, καὶ μὴ διανοηθῇς ὅτι, ἅμα παρουσιασθῇς, ἀμέσως θὰ ἀποκοπῇ ἡ κεφαλή σου καὶ θὰ μεταβῇς εἰς τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὅλως τοὐναντίον· διὰ τοῦτο σοῦ λέγω νὰ ἀφήσῃς τὸν λογισμόν, ὅστις σὲ κατέχει τώρα, ἵνα μὴ ἐμπέσῃς εἰς παγίδα τοῦ σατανᾶ· εἰ δὲ καὶ διστάζεις ὑπὲρ τῆς σωτηρίας σου, ἐγὼ τοὐλάχιστον σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι θὰ τύχῃς συγχωρήσεως ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ ἡσύχασον, ἐπιμελούμενος τῶν κανόνων τοῦ μοναστικοῦ βίου, τοὺς ὁποίους ὑπεσχέθης ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ φυλάξῃς, διότι καὶ ἡ μοναδικὴ πολιτεία μαρτύριον λογίζεται ὑπὸ τῶν Θεοφόρων ἁγίων Πατέρων, καὶ μαρτυρικοὺς στεφάνους λαμβάνει παρὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ καλὸς Μοναχός, ἐξαιρέτως δὲ ὁ ὑποτακτικός».