Ἀφοῦ δὲ παρῆλθε πολὺς καιρός, συνέβη εἰς συγκλητικόν τινα τῶν ἐκ τῆς πόλεως ἐκείνης, νὰ φλογισθοῦν ἐκ πάθους ἀμφότεροι οἱ ὀφθαλμοί του, καθ’ ὅλον δὲ τὸ ἔτος ὑποφέρων ἐκ φοβερῶν ὀδυνῶν ἔμενεν ἐν τελείᾳ τυφλώσει καὶ οὐδεμίαν ἠδύνατο νὰ ἴδῃ θεραπείαν παρὰ τῶν ἐκεῖ ἰατρῶν, ἄν καὶ οὗτοι πᾶσαν ἰατρείαν ἔκαμνον εἰς αὐτόν. Ὁ δὲ μακαριώτατος ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ Ὑάκινθος, ὅτε ἤθλει, ᾐτήσατο παρὰ Θεοῦ νὰ εὐδοκήσῃ, ἵνα, μετὰ τὴν τελείωσιν αὐτοῦ, τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἀποδοθῇ εἰς τὴν ἰδιαιτέραν του πατρίδα Καισάρειαν.

Ὅθεν μίαν νύκτα, ἐμφανισθεὶς ὁ Ἅγιος Μάρτυς εἰς τὸν τυφλωθέντα συγκλητικόν, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἄνθρωπε, θέλεις νὰ ἰατρευθῇς;». Ὁ συγκλητικὸς τότε ἐξυπνήσας ἀπήντησε· «Ναί, σὲ ἱκετεύω». Ἠρώτα δὲ τὸν Ἅγιον, σὺ τίς εἶσαι; Ὁ δὲ ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ ἀπεκρίθη· «ὁ Ὑάκινθος εἶμαι, ὁ ἰατρός, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ». Παρεκάλει τότε αὐτὸν ὁ τυφλὸς συγκλητικὸς λέγων· «Λάβε ὅσα χρήματα θέλεις, ἀρκεῖ μόνον νὰ ἴδω τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. Διότι ζῶ ἐν τῷ σκότει, ἐν φρικταῖς ὀδύναις καὶ πόνῳ ψυχῆς». Ἀλλ᾽ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ἀπήντησεν· «Ὁ Θεός μου σὲ ἰατρεύει δωρεάν. Μόνον τοῦτο, τὸ ὁποῖον σοῦ λέγω, πρᾶξον. Ἀφοῦ παραλάβῃς τὸ σῶμά μου, τὸ φυλαττόμενον ὑπὸ τῆς τάδε γραίας, ἀπόστειλον αὐτὸ εἰς τὴν πρώτην τῶν Καππαδόκων χώραν, ἥτις εἶναι ἡ Μητρόπολις Καισάρεια».

Πιστεύσας τότε εἰς τοὺς λόγους τούτους ὁ συγκλητικὸς ἠγέρθη ἐκ τῆς κλίνης κατὰ τὸν ὄρθρον καὶ χειραγωγούμενος μετέβη εἰς τὸν οἶκον τῆς χήρας. Εἰσελθὼν δὲ εὗρε κανδήλαν ἀνημμένην ἄνωθεν τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Ὅθεν λαβὼν μετὰ πίστεως ἔλαιον ἐκ τῆς κανδήλας περιέχρισε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ εὐθύς, ὦ τοῦ θαύματος! παραχρῆμα ἀνέβλεψε. Παρελθόντος τοῦ χρόνου καὶ τοῦ ἀνδρὸς λησμονήσαντος καὶ μὴ ἐκπληρώσαντος τὴν ὑπόσχεσιν, ἤρχισε πάλιν οὗτος νὰ καταλαμβάνεται ὡσὰν ὑπὸ σκοτεινοῦ νέφους καὶ νὰ τυφλοῦται. Πορευθεὶς ὅθεν ἐκ νέου πρὸς τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου ἐδέετο νὰ θεραπευθῇ. Ἤκουσε τότε φωνὴν λέγουσαν· «Ἐχλεύασας καὶ ἐχλευάσθης». Ἐνθυμηθεὶς τότε τὴν πρὸς τὸν Ἅγιον ὑπόσχεσιν ἔλεγε· «Δός μοι τὴν χάριν καὶ θέλω ἐκπληρώσει τὸ ὑποσχεθέν».