Ὢ ἐξαισίου, τερατουργήματος! Θαύματι, καὶ φρίκη συνέχομαι συλλογιζόμενος, ὅτι πρὸ τῆς θείας σαρκώσεως ἦτο ᾅδης φοβερὸς καὶ ὁ θάνατος ἀπαραίτητος, καὶ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀθανάτου ἐθανατώθη ὁ θάνατος καὶ κατεφρονήθη ὁ ᾅδης, τόσον ὥστε νὰ αἰχμαλωτίζουν αὐτοὺς γυναῖκες καὶ νήπια καὶ νὰ λαμβάνουν ἀπ’ αὐτῶν ὅσας ψυχὰς βούλονται, καθὼς καὶ ἡ ψυχὴ τῆς Φλωρεντίας, εἰς τὸ ἄκουσμα τῆς προσταγῆς τοῦ Νεοφύτου, ἐπέστρεψεν εὐθὺς εἰς τὸ σῶμά της καὶ ὡς ἐξ ὕπνου ἐγερθεῖσα διηγεῖτο τὴν ὀπτασίαν πρὸς τὸν Θεόδωρον. Ὅταν δὲ ἤρχισε νὰ λέγῃ διὰ τὴν περιστεράν, εἶδον ἅπαντες ταύτην ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην τοῦ Νεοφύτου καὶ ἐπρόσταζεν αὐτόν, ὥσπερ ποτὲ καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀβραάμ, νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν γῆν αὐτοῦ καὶ συγγένειαν καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν ἀληθινὴν γῆν καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ταύτην δὲ τὴν φωνὴν ὅλοι οἱ εὑρεθέντες ἐκεῖ τὴν ἤκουσαν, ἀλλὰ μόνον οἱ εὐσεβεῖς τὴν ἐπίστευσαν, οἵτινες ἦσαν συνηθισμένοι νὰ βλέπωσι τοιαῦτα θαυμάσια· ὅθεν καὶ τὸν Νεόφυτον ὑπερεχαίροντο καὶ τὸν ἐφίλουν γλυκύτατα, οἱ δὲ τυφλοὶ καὶ ἀσύνετοι εἰδωλολάτραι μαντείαν ἔλεγον τὰ θεῖα θαυμάσια· πλὴν τινὲς καὶ ἀπ’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἦσαν γνωστικοὶ καὶ καλόγνωμοι, μετανοήσαντες ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν προτέραν πλάνην καὶ πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθησαν.
Ταῦτα ἀκούων ὁ θαυμαστὸς Νεόφυτος, τοῦ ἦλθε πολὺς πόθος νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ὄλυμπον, ὅπερ εἶναι ὄρος πλησίον τῆς πόλεως Νικαίας, ἐρημητικὸν καὶ θαυμάσιον, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκοντο ἐπίγειοι Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι ἁγιώτατοι. Ὅταν λοιπὸν ἦτο ἐτῶν δέκα ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν πόλιν διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ὄλυμπον. Τότε ἰδοὺ καὶ ἡ περιστερὰ περιΐπτατο τοῦ νέου καὶ ὡδήγει αὐτὸν εἰς τὴν ὁδόν του, ἕως οὗ ἔφθασεν εἰς τὸ ὄρος. Ἀφ’ οὖ δὲ ἐγύρισεν ὅλα σχεδὸν τὰ κελλία τῶν Πατέρων καὶ ἐπῆρεν ἀπὸ τὸν καθ’ ἕνα ψυχικὴν ὠφέλειαν, ἐπῆγεν εἰς ἕνα τόπον ὑψηλόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο πέτρα μετέωρος, εἰς αὐτὴν δὲ ὑπῆρχε μία κοιλότης ὡς σπήλαιον. Εἰς ταύτην εἰσῆλθεν ἡ ὁδηγὸς περιστερὰ πρότερον καὶ ὕστερα ὁ Νεόφυτος, καὶ εὑρίσκων μέσα ἕνα φοβερώτατον λέοντα, ὅστις ἦτο ἱκανὸς νὰ ἐκφοβίσῃ καὶ ἕνα στρατόπεδον ἀναρίθμητον καὶ νὰ τοὺς κάμῃ ὅλους νὰ φύγουν ἔντρομοι, ὅμως ὁ Ἅγιος οὐδόλως ἐδειλίασεν, ἀλλὰ ἔλαβε τὸ θηρίον ἀπὸ τὰς τρίχας λέγων· «Φθάνει σε ὅσον καιρὸν κατῴκησες ἐδῶ δός μοι τὸν οἶκόν σου καὶ ὕπαγε νὰ εὕρῃς ἄλλο οἰκητήριον, ὅτι οὓτως ἐπρόσταξε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον». Τότε τὸ θηρίον, ὥσπερ νὰ ἦτο λογικὸς καὶ γνωστικὸς ἄνθρωπος, ὢ τοῦ θαύματος! ἠγέρθη ὄρθιον καὶ ἐφίλησεν εἰς τὸ στῆθος τὸν Ἅγιον καὶ εἰς τὴν κεφαλὴν κυκλόθεν μὲ πολλὴν πρᾳότητα, ἔπειτα ἀνέλειξε μὲ τὴν γλῶσσαν τοὺς πόδας του καὶ ἐσφόγγισε τὸ χῶμα ἐπιμελῶς, καὶ κλίναν τὴν κεφαλὴν ἔκαμε σχῆμα ὥσπερ νὰ ἔλεγε «Συγχώρησον» καὶ ἀνεχώρησε διὰ νὰ πληρώσῃ τὸ πρόσταγμα.