ἀλλὰ φάντασμα, καὶ ἐδέετο τοῦ Κυρίου μὲ δάκρυα, ταῦτα λέγουσα· «Δέσποτα Θεέ, ὅστις γινώσκεις πρὶν νὰ γίνουν ὅλα τὰ πράγματα καὶ προορίζεις καὶ γίνονται, ἀποκάλυψόν μοι τὸ ὅραμα, νὰ καταλάβω τὴν τούτου ἔννοιαν, διὰ νὰ γνωρίσω τοῦ τέκνου μου τὴν μέλλουσαν προκοπήν». Ταῦτα μὲν ἔλεγεν ἡ Φλωρεντία· ὁ δὲ πανάγαθος Θεός, ὁ ποιῶν θαυμαστὰ καὶ παράδοξα, πρὸς βεβαίωσιν τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πίστεως καὶ εἰς τῶν παγιδευομένων ὠφέλειαν, ἐπήκουσε τῆς δεήσεώς της καὶ βλέπει ὀφθαλμοφανῶς περιστερὰν ἔχουσαν ὄντως καὶ ἀληθέστατα περιηργυρωμένας τὰς πτέρυγας καὶ χρυσᾶ τὰ μετάφρενα, ἥτις εἰσελθοῦσα εἰς τὸν οἶκον τοῦ Νεοφύτου καὶ πετῶσα πέριξ τῆς κλίνης αὐτοῦ ἐκάθησεν εἰς αὐτήν. Ταῦτα ἡ Φλωρεντία βλέπουσα ἐθαύμασε καὶ ἐβεβαιώθη, ὅτι ἡ περιστερὰ ἐκείνη δὲν ἦτο ἁπλῶς ἄλογον πετεινόν, ἀλλὰ θεϊκὴ ἐπαγγελλία καὶ ἐπιφοίτησις. Ὅθεν ὥσπερ νὰ ἦτο φύσις λογική, τὴν ἠρώτησε διὰ ποίαν αἰτίαν ἐκάθησεν εἰς τὴν κλίνην τοῦ νέου καὶ αὕτη μὲ ἀνθρωπίνην φωνὴν (ὢ τοῦ θαύματος!) ἀπεκρίνατο λέγουσα· «Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μὲ ἔστειλε νὰ περισκέπω τὴν κλίνην τοῦ Νεοφύτου, νὰ διώκω πᾶσαν κατ’ αὐτοῦ ἐπιβουλὴν τοῦ ἐχθροῦ καὶ νὰ φυλάττω τὴν στρωμνήν του ἁγνὴν καὶ ἄμωμον».
Τὴν θείαν ταύτην φωνὴν ἀκούσασα ἡ Φλωρεντία καὶ τὴν ἄρρητον ἐκείνην λάμψιν μὴ ὑποφέρουσα, καὶ ὡς ἐὰν εἶχε κτυπήσει αὐτὴν μεγάλη βροντή, ἐταράχθη καὶ πεσοῦσα εἰς τὴν γῆν ἐξεψύχησεν, ἰδοῦσα, ὡς νομίζω, καὶ ὀπτασίαν Ἀγγέλων, τῶν ὁποίων τὴν ἄμετρον λάμψιν καὶ μεγαλειότητα δὲν ἠδυνήθη νὰ ὑπομείνῃ, δι’ αὐτὸ ἔμεινεν ἄπνους καὶ ἄφωνος. Εὑρόντες λοιπὸν αὐτὴν ἄπνουν οἱ γείτονες καὶ μὴ ἠξεύροντες τὸ μέλλον θαυμάσιον, ἡτοίμαζον τὰ ἐντάφια. Ὁ δὲ Νεόφυτος δὲν ἐλυπήθη ποσῶς διὰ τῆς μητρὸς τὸν θάνατον, ἀλλὰ μᾶλλον ἐχαίρετο καὶ δὲν τοὺς ἀφῆκε νὰ τὴν ἐνταφιάσωσι λέγων· «Ἀφῆτέ την ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ πατέρας μου». Τότε ἄνθρωπός τις φίλος τοῦ Θεοδώρου, πρῶτος τῆς Συγκλήτου, τῆς κλῆσιν Λειβάδιος, διεμήνυσεν εἰς αὐτὸν τὸν αἰφνίδιον καὶ ἀπροσδόκητον θάνατον τῆς γυναικός του, ἦτο δὲ οὗτος εἰς ἕνα χωράφιον, καὶ ὡς ἤκουσε τὸ ἄχαρι μήνυμα, ἔτρεχε πρὸς τὴν πόλιν μὲ μεγάλην θλῖψιν καὶ χύσιν δακρύων ἀνείκαστον. Καθ’ ὁδὸν τὸν προϋπήντησεν ὁ Λειβάδιος καὶ τὸν παρηγόρει νὰ μὴ παραπικραίνεται. Ὁ δὲ Νεόφυτος, ὅταν τὸν εἶδε πλησιάζοντα εἰς τὴν οἰκίαν, ἐξῆλθε καὶ τοῦ λέγει· «Μὴ λυπηθῆς, πάτερ, ὅτι ἐτελεύτησεν ἡ μήτηρ μου, ὅτι ἂν καὶ φαίνεται εἰς τοὺς περιεστῶτας νεκρά, ἀλλὰ ἐγὼ δύναμαι νὰ τὴν ἀναστήσω μὲ τὴν θείαν βοήθειαν». Ἐπιστρέψας δὲ εἰς τὸν οἶκόν των ἔλαβεν ἀπὸ τὴν χεῖρα τὴν νεκρὰν μητέρα του λέγων· «Ἔγειραι, μῆτερ, ὅτι ὅσον ἔθελεν ὁ Κύριος ἐκοιμήθης».