Ὅταν ὡδήγουν εἰς τὴν ἐξορίαν τὸν θεῖον Μάξιμον ὑπέμεινεν εἰς τὴν ὁδοιπορίαν πολλὴν κακοπάθειαν, διότι ἦτο ὅλον τὸ σῶμά του ἀπὸ τὰς πληγὰς καταξεσχισμένον καὶ ἀπὸ τὸ γῆρας ἀσθενὲς καὶ ἀδύνατον καὶ τοσοῦτον ἐξησθενημένον, ὥστε δὲν ἠδύνατο κἂν νὰ ἱππεύσῃ. Ὅθεν ἔπλεξαν μὲ βέργας ἕνα καλάθι, ὡσὰν κλωβὸν καὶ τὸν μετήγαγον δι’ αὐτοῦ καὶ φέροντές τον εἰς ἕνα φρούριον τῆς Λαζικῆς, καλούμενον Σχημάριον, τὸν ἀφῆκαν ἐκεῖ φυλακισμένον, ἀνεπιμέλητον εἰς ὅλα καὶ ἀβοήθητον. Ἐχώρισαν δὲ καὶ τοὺς δύο μαθητὰς αὐτοῦ ἀπ’ ἀλλήλων καὶ τὸν μὲν νεώτερον ἐπῆγαν εἰς τὴν Θρᾴκην, εἰς ἕνα ἐρημόκαστρον καὶ τόσον ἐβασανίσθη εἰς τὴν δεινὴν ὁδοιπορίαν ἐκείνην, ὥστε ἔζησεν ὀλίγας ἡμέρας εἰς τὴν ἐξορίαν καὶ ἀνεπαύθη. Ὁ δὲ ἕτερος Ἀναστάσιος ὁ ἀποκρισάριος ἐξωρίσθη εἰς τὴν χώραν τῶν Ἀλβανῶν καὶ πολλὰ βασανισθεὶς καὶ αὐτὸς ἐπὶ εἴκοσιν ἔτη, ἀπῆλθε πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον.
Ὁ δὲ τρισόλβιος, Μάξιμος ἔζησε τρεῖς χρόνους εἰς τὸ Σχημάριον, ὑπηρετῶν μοναχός του μὲ τὴν μίαν χεῖρα τὰς χρείας τοῦ σώματος, ἀσθενὴς καὶ ὑπέργηρως, καὶ τότε μετὰ τοὺς πολλοὺς ἐκείνους πόνους καὶ τὴν κακοπάθειαν εἶδε θεϊκὴν ὀπτασίαν, διὰ τῆς ὁποίας προσεκάλεσεν αὐτὸν ὁ Δεσπότης εἰς τὴν ἐκεῖθεν πατρίδα καὶ τοῦ ἐφανέρωσε τὴν ἡμέραν τῆς αὐτοῦ μεταστάσεως, ἤτοι τὴν παροῦσαν κα’ (21ην) Ἰανουαρίου καθ’ ἣν ἀπῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος καὶ ἐπίγειος Ἄγγελος. Εἰς δὲ τὸν τάφον εἰς τὸν ὁποῖον ἔθεσαν τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐφαίνοντο κατὰ πᾶσαν νύκτα τρεῖς λαμπάδες φωτειναί, αἵτινες ἐφώτιζον ὅλον τὸν τόπον ἐκεῖνον, ἀπὸ αὐτὸ δὲ τὸ θαυμάσιον ἐβεβαιώθησαν ἅπαντες πόσην παρρησίαν εὗρεν ὁ Ὅσιος πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε σὺν τῷ Πατρὶ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.