Τῇ ἐπαύριον παρέστησαν καὶ πάλιν τοὺς Ἁγίους εἰς τὸ κριτήριον· ἦσαν δὲ ἀπὸ τὰς πληγὰς πρησμέναι καὶ μαῦραι αἱ σάρκες των τοσοῦτον, ὥστε ἀνέδιδον δυσοσμίαν ἀφόρητον. Παρὰ ταῦτα ὅμως δὲν τοὺς ἐλυπήθησαν οἱ ἄσπλαγχνοι, ἀλλὰ διὰ νὰ τοὺς δώσουν σφοδροτέραν βάσανον καὶ δριμυτέραν παίδευσιν, δὲν τοὺς ἐθανάτωσαν ἐντελῶς, ἀλλ’ ἀνέσπασαν τὴν θεολόγον τοῦ Ἁγίου γλῶσσαν ἀπὸ τὸν φάρυγγα, διὰ νὰ μὴ ἔχῃ πλέον λαλιὰν νὰ ἐλέγχῃ τὴν κακοδοξίαν καὶ ἀγνωσίαν των. Ὁ παντοδύναμος ὅμως καὶ πανάγαθος Θεός, ὅστις δίδει τὸ φῶς εἰς τοὺς τυφλούς, καὶ εἰς τοὺς κωφοὺς καὶ ἀλάλους τὴν λαλιὰν ὅταν βούλεται, αὐτὸς πάλιν παραδόξως ἐθαυματούργησεν εἰς τὸν δοῦλόν του καὶ ὡμίλει ὕστερα, μετὰ τὴν ἐκκοπὴν τῆς γλώσσης του, πολὺ εὐλαλέστερα παρὰ πρότερον, ἐλέγχων τῶν δυσσεβῶν τὴν ἄνοιαν. Τὰ ὅμοια τούτων ἐπράχθησαν καὶ εἰς τὸν πρῶτον μαθητὴν τοῦ Ἁγίου τὸν Ἀναστάσιον, τοῦ ὁποίου ἀπέκοψαν καὶ ἐκείνου τὴν γλῶσσαν οἱ ἀσεβεῖς, εὐσεβῶς κηρύττουσαν τὴν ἀλήθειαν, ὡμίλει δὲ καὶ οὗτος ὁ Ἅγιος μετὰ τὴν ὑστέρησιν ταύτης καὶ ἤλεγχε τὴν κακοδοξίαν ἐντονώτερον· ὅθεν οἱ παράνομοι ἐφθόνησαν τοιαῦτα θαυμάσια βλέποντες καὶ ἔκοψαν τὰς δεξιὰς αὐτῶν χεῖρας οἱ ἀσεβεῖς καὶ μισόχριστοι. Μετὰ ταῦτα ἐπόμπευσαν τοὺς Ἁγίους εἰς τὴν ἀγορὰν σύροντες αὐτοὺς ὡς λῃστὰς καὶ κακούργους, ἐμπαίζοντες τοὺς Ἁγίους οἱ ἐναγεῖς καὶ ἀνόσιοι. Ἀφοῦ δὲ ταῦτα ἐποίησαν, τοὺς ἐξώρισαν εἰς τὴν Λαζικὴν μὲ τὸν ἄλλον Ἀναστάσιον, ὄχι καὶ τοὺς τρεῖς ὁμοῦ εἰς ἕνα τόπον, ἀλλὰ ξεχωριστά, διὰ νὰ μὴ ἔχουν τινὰ παράκλησιν. Ἀπῆλθον λοιπὸν οἱ μακάριοι εἰς ἐκείνην τὴν δεινὴν ἐξορίαν γυμνοί, ἀνυπόδητοι, ἄσιτοι καὶ πάντων τῶν ἀναγκαίων τοῦ σώματος ὑστερημένοι καὶ ἀπρονόητοι.

Ἀλλ’ ἡ θεία δίκη εὗρε τὸν ἄδικον βασιλέα τάχιστα, διὰ νὰ λάβῃ τὴν ταὐτοπάθειαν, διότι οἱ πολῖται τον ἐμίσησαν διὰ τὰς κακουργίας του καὶ φοβούμενος μὴ τὸν θανατώσουν, ἔλαβε τὰ τέκνα καὶ τὴν γυναῖκά του καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰς Συρακούσας τῆς Σικελίας. Εἰσερχόμενος δὲ μίαν ἡμέραν εἰς τὸ λουτρὸν νὰ πλυθῇ, τοῦ ἔδωκεν ἕνας ὑπηρέτης μὲ τὸν κάδον κατακέφαλα καὶ συνέτριψε τὸ κρανίον του, οὕτω δὲ κακῶς ὁ κακὸς καὶ ἄθλιος ἐκεῖνος βασιλεὺς ἐξεψύχησεν.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Κώνσταντος ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον ὁ υἱὸς αὐτοῦ Κωνσταντῖνος, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ τοὺς ἀδελφούς του Ἡράκλειον καὶ Τιβέριον. Ἐπειδὴ δὲ ἐφοβεῖτο νὰ μὴ πάθῃ τὰ ὅμοια τοῦ πατρός του ἐσύναξε τοὺς Ἁγίους Πατέρας καὶ ἔκαμε τὴν Ἁγίαν ἕκτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἥτις ἀνεκήρυξε τὰς δύο θελήσεις καὶ ἐνεργείας εἰς τὰς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἀναθεματίσασα τοὺς Μονοθελητὰς ἅπαντας. Τὰ ὅμοια τούτων ζήλῳ θείῳ κινούμενος ἔπραξεν εἰς τὴν Ρώμην πρότερον ὁ μακάριος Πάπας Ἀγάθων, ὅστις ἔγινεν Ἀρχιερεὺς μετὰ ἀπὸ τὸν Ἅγιον Μαρτῖνον. Ἀλλ’ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸ προκείμενον καὶ νὰ δώσωμεν τέλος εἰς τὴν διήγησιν.