«Ὅταν ηὐτρέπισαν τὸ πῦρ ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τὸν βωμὸν διὰ τὴν θυσίαν οἱ βάρβαροι, ἀποφασισμένοι νὰ μὲ θυσιάσουν τὴν ἑπομένην, δὲν ἐκοιμήθην ποσῶς ὅλην τὴν νύκτα, ἀλλὰ προσηυχόμην πρὸς τὸν Παντοδύναμον Κύριον, ἔχων εἰς αὐτὸν τὰς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας μου, καὶ ἔλεγον ταῦτα μετὰ δακρύων καὶ πίστεως· «Δέσποτα Θεὲ καὶ Δημιουργὲ πάσης κτίσεως, Σὺ ὅστις ἐξουσιάζεις τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον, καθὼς ἐφύλαξας τὸν Δανιὴλ ἀπὸ τῶν λεόντων τὰ στόματα, καὶ τοὺς τρεῖς Παῖδας ἀβλαβεῖς εἰς τὴν κάμινον μὲ τὴν ἄρρητον καὶ ἀκαταμάχητον δύναμίν Σου, αὐτὸς λύτρωσαι καὶ ἐμὲ τὸν ἀνάξιον δοῦλόν σου ἀπὸ τὸν προσδοκώμενον θάνατον καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ γίνῃ τὸ σῶμά μου, ὅπερ ἓως τὴν σήμερον ἐφύλαξα παρθένον καὶ ἄμωμον, θυσία τοῦ μιαροῦ τῆς ἀκολασίας δαίμονος, ἀλλὰ μετάβαλε τὴν θηριώδη καρδίαν τῶν ἀνημέρων τούτων εἰς ἡμερότητα, καθὼς μετέβαλες καὶ τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως Ἀσσουήρου [1] πρὸς τὴν Ἐσθὴρ εἰς συμπάθειαν καὶ ἔλεος. Ναί, Πολυέλεε Κύριε, σῶσόν με, μηδὲν πονηρὸν εἰς τοὺς φονευτάς μου ποιήσαντα καὶ ἀπόδος με εἰς τὸν πατέρα μου καὶ δοῦλόν σου. Ὁ συνδέσμός μου ἔφυγε τὸν θάνατον μὲ τὴν ὠκυποδίαν του, ἐγὼ δὲ θαρρῶν εἰς τὴν βοήθειάν σου ἔμεινα, ἔχων εἰς Σὲ τὰς ἐλπίδας μου». Οὕτω λοιπὸν ὁλονυκτίως εὐχόμενος ἔκλαιον ἥσυχα, ἕως ὅτου ἐξημέρωσε, καὶ πάλιν τότε βλέπων τὸ φῶς παρηγορήθην καὶ ηὐχόμην προθυμότερα μετὰ δακρύων πρὸς Κύριον λέγων· «Θαυμάστωσον καὶ εἰς ἐμὲ τὰ ἐλέη σου, Δέσποτα, καὶ σῶσόν με, καθὼς ἐφύλαξας τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν ἐλύτρωσας ἀπὸ τὴν σφαγήν, ὅτε ἔμελλε νὰ τὸν θυσιάσῃ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὡς εὐπειθὴς πρὸς Σὲ καὶ φιλόθεος. Ὡς τὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ τὸν φθόνον καὶ φόνον τῶν ἀδελφῶν του ἐλύτρωσας, καὶ μετὰ χρόνους τὸν ἀπήλαυσεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὡς βασιλέα. Οὕτω καὶ ἐμέ, Βασιλεῦ Παντοδύναμε, χάρισαι ζῶντα εἰς τὸν εὐλαβῆ πατέρα μου καὶ δοῦλόν Σου, διὰ νὰ δοξασθῇ καὶ δι’ ἐμοῦ τὸ Πανάγιόν σου καὶ πολυΰμνητον ὄνομα».
«Ὅταν ἐξύπνησαν οἱ βάρβαροι ἐταράχθησαν, ἰδόντες τὸν ἣλιον, ὅτι ἐπέρασεν ὁ καιρὸς τῆς θυσίας των, διότι οὗτοι ἐλάτρευον τὸν Αὐγερινὸν (Ἀφροδίτην), ὅστις ἀνατέλλει πρὸ τοῦ ἡλίου καὶ ἤθελον νὰ θυσιάσουν κατὰ τὴν ἀνατολὴν αὐτοῦ καὶ ἐρωτήσαντες διὰ τὸν ἄλλον δεσμώτην τὶ ἔγινεν, τοὺς εἶπον, ὅτι δὲν ἤξευρα, καὶ αὐτοὶ ἡσύχασαν ὁλότελα. Τότε ἐδόξασα τὸν Θεόν, γνωρίσας ὃτι μοῦ ἐπήκουσε. Μὲ ἐπρόσταξαν δὲ νὰ μιαροφαγήσω καὶ νὰ παίξω μὲ τὰς γυναῖκας, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἤκουσα. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς ἕνα χωρίον, Σουβαΐτα καλούμενον, μὲ ὡδήγησαν