Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἕτερα ἀκούων ἐγὼ ἐπόνεσεν ἡ καρδία μου, φοβούμενος μήπως καὶ ἔπαθε τὰ ὅμοια τούτων καὶ ὁ Θεόδουλος. Εἶχον λοιπὸν λύπην δι’ αὐτὸν εἰς τὴν καρδίαν ὑπερβολικήν. Οἱ δὲ κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι κατῴκουν ἐκεῖ εἰς τὴν Φαράν, ἀκούσαντες τὰς θλίψεις ταύτας τῶν Μοναχῶν ἐπικράνθησαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ στείλουν εἰς τὸν ἀρχηγὸν τῶν βαρβάρων, Ἀμάνην ὀνόματι, ἀνθρώπους μὲ γράμματα νὰ τὸν ἐρωτήσουν ἐὰν ἤθελε νὰ εἰρηνεύσουν καὶ νὰ τοῦ πληρώνουν ἕνα ποσὸν τὸν χρόνον, καθὼς καὶ ἄλλοτε συνέβη. Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀπεσταλμένους ἐπῆγα καὶ ἐγώ, νὰ ἐξετάσω ἐπιμελῶς διὰ τὸν υἱόν μου, ἐὰν ζῇ ἢ ἀπέθανεν· φθάσαντες εἰς ὀλίγας ἡμέρας οἱ ἀπεσταλμένοι εἰς τὸν Ἀμάνην, τοῦ ἔδωσαν τὰ δῶρα ὃπου ἐβαστοῦσαν καὶ τὰ γράμματα, ὅστις τοὺς ὑπεδέχθη φιλοφρόνως καὶ τοὺς ἐφιλοξένησε, ὑποσχόμενος νὰ παιδεύσῃ τοὺς φονεῖς ὡς ἔπρεπε καὶ νὰ τοὺς δώσῃ ὀπίσω ὅλα ὅσα ἔκλεψαν. Οὕτω λοιπὸν αὐτοὶ μὲν ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Φαρὰν ἀπαγγέλλοντες τὰ γενόμενα, ἐγὼ δὲ ἔμεινα ἐκεῖ νὰ ἐξετάσω ἀκριβῶς διὰ τὸν Θεόδουλον, καὶ ἐρωτήσας πολλούς, ἤκουσα ἀπὸ ἕνα, ὅτι τὸν ἐπώλησαν εἰς μίαν πόλιν, Λούζην καλουμένην, καὶ τὸν ἠγόρασεν εἷς Ἱερεύς.

Ἔπαυσα λοιπὸν τὴν λύπην ὀλίγον, ἀκούσας ταῦτα τὰ εὐαγγέλια, καὶ λαβὼν δύο ὁδηγοὺς ἐκίνησα πρὸς τὴν ἄνωθεν πόλιν πολύχαρις, πεζοπορῶν καὶ σχεδὸν τρέχων. Φθάσας δὲ εἰς αὐτὴν ἔδραμον τινὲς ὡς ἤκουσαν, ὅτι ἐγὼ ἤμην τοῦ παιδὸς ὁ πατὴρ ὁ πολυώδυνος καὶ θρυλούμενος, καὶ ἀνήγγειλαν πρὸς αὐτὸν τὴν παρουσίαν μου. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασα εἰς τὴν οἰκίαν ἐκείνην, καὶ εἶδεν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μας, ἀπὸ τὴν πολλήν μου λύπην ἢ καὶ χαρὰν τὴν ἐξαφνικὴν ἔπεσα εἰς τὴν γῆν ὡς ἄψυχος. Αὐτὸς δὲ, μὲ ἐνηγκαλίσθη καὶ κατεφίλει ὡς φιλοπάτωρ, καὶ μετὰ βίας συνῆλθον καὶ κάμνων καὶ ἐγὼ τὸ ὃμοιον, ἔλεγον ταῦτα πρὸς αὐτὸν μετὰ δακρύων προφασιζόμενος· «Συγχώρησόν μοι, τέκνον μου φίλτατον, ὅτι ἐγὼ ἤμην αἰτία καὶ ἔπαθες τόσα βάσανα, διὰ νὰ σὲ χωρίσω ἀπὸ τὰς μητρικὰς ἀγκάλας, νὰ σὲ φέρω τάχα διὰ καλὸν τῆς ψυχῆς σου εἰς τὴν ἔρημον. Ἀλλὰ παρακαλῶ σε, εἰπέ μοι ὅσα σοῦ ἔτυχον ἀπὸ τὴν ὥραν ὅπου σὲ ἠχμαλώτισαν. Διότι, ὅπως εὐφραίνει τὴν καρδίαν ἡ ὑγεία μετὰ τὴν ἀσθένειαν, οὕτω χαροποιεῖ καὶ μετὰ τὴν λύτρωσιν ἡ τῶν λυπηρῶν διήγησις». Ὁ δὲ βαθέως στενάξας καὶ δακρύσας, ἀπεκρίνατο λέγων· «Τὰ μὲν πρότερον ἤκουσας, ὡς νομίζω, ἀπ’ ἐκεῖνον ὅστις ἐγλύτωσε καὶ ἔφυγεν. Ὅσα δὲ μοῦ συνέβησαν ὕστερα, νὰ σοῦ εἴπω μὲ βραχύτητα».