Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδων 262-263 καὶ 277.

ΑΦΟΥ ἠχμαλώτισαν καὶ ἐφόνευσαν τοὺς ἐν Σινᾷ καὶ Ραϊθῷ Ὁσίους οἱ ἀνόσιοι βάρβαροι, ἐπῆγα εἰς τὴν Φαράν, καὶ ἐκεῖ ἤκουσά τινας καὶ ἐπαινοῦσαν τὴν ἡσυχίαν καὶ τὴν ἐνεκωμίαζον λέγοντες, ὅτι εἶναι σωτηρίας αἰτία εἰς πολλούς, καὶ βελτιώνει τὴν ψυχικὴν κατάστασιν, μὴ ἔχουσα τινὰ ταραχὴν ἢ σύγχυσιν, καὶ ἀναβιβάζει τὸν νοῦν εἰς τὴν θείαν ἐπίγνωσιν, ἥτις εἶναι ἡ ἀληθινὴ μακαριότης καὶ μακαρία ἀπόλαυσις. Ἐγὼ δὲ ταῦτα ἀκούσας ἐδάκρυσα διὰ τὸν υἱόν μου Θεόδουλον, ἐνθυμούμενος, ὅτι διὰ τὴν ἡσυχίαν αὐτὴν τὸν ὑστερήθην καὶ μοῦ τὸν ἐπῆραν οἱ βάρβαροι. Τότε οἱ Χριστιανοὶ βλέποντές με οὕτω περίλυπον καὶ δακρύοντα, μὲ ἠρώτησαν τὴν αἰτίαν τῆς τοιαύτης μου θλίψεως· καὶ τοὺς ἀπεκρίθην λέγων· «Τὴν αὐτὴν γνώμην εἶχον καὶ ἐγὼ διὰ τὴν ἡσυχίαν, ἀδελφοὶ φίλτατοι, ἀλλὰ δι’ αὐτὴν ἔπαθα μεγάλην συμφορὰν καὶ ὑστερήθην τὸν υἱόν μου, τὸν ὁποῖον εἶχον φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. Τώρα δὲ θρηνῶ καὶ λυποῦμαι ἀπαραμύθητα, μὴ ἠξεύρων τί ἔγινε· νομίζω ὅτι θυσίαν θὰ τὸν ἔκαμαν οἱ βάρβαροι, οἵτινες τὸν ἐπῆραν αἰχμάλωτον, ἢ ὅτι θὰ τὸν βασανίζωσι ζωντανὸν μὲ κίνδυνον ἀπωλείας τῆς ψυχῆς αὐτοῦ».

Τότε οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι εἶπον πρός με· «Σὲ παρακαλοῦμεν νὰ μᾶς εἴπῃς λεπτομερῶς τὴν ὑπόθεσιν. Ὅθεν ἐγὼ βλέπων, πὼς εἶχον πόθον νὰ ἀκούσουν τὰ πάθη μου, τοὺς ἀπεκρίθην οὕτω λέγων· «Ἐγὼ ὁ δυστυχὴς εἶχον δύο υἱοὺς καὶ ἐπιθυμῶν νὰ ἀναχωρήσω εἰς τόπον ἔρημον, νὰ εὕρω τὴν σωτηρίαν μου, συνεφώνησα μὲ τὴν συμβίαν μου, νὰ τῆς ἀφήσω τὸ ἕνα τέκνον μας διὰ παρηγορίαν της καὶ κυβέρνησιν καὶ τὸ ἄλλο νὰ πάρω ἐγὼ διὰ συνοδείαν μου καὶ παράκλησιν. Ἄφησα λοιπὸν τὸν ἕνα υἱόν, καὶ ἐγὼ ἐπῆρα τὸν ἄλλον, ὀνόματι Θεόδουλον, καὶ οὕτω λαβὼν ἀπὸ ταύτην συγχώρησιν, ἐχωρίσθημεν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον κλαίοντες ἀμφότεροι, ἐπειδὴ πολὺ μεγάλος εἶναι ὁ πόνος νὰ χωρίσῃ ἕνα ἀνδρόγυνον, ποὺ ἐπέρασεν εἰρηνικὰ χρόνους πολλοὺς μὲ πολλὴν ἀγάπην σαρκός, καθὼς ὁ Θεὸς τοὺς συνέζευξεν. Αὐτὴ δὲ μάλιστα, ὡς γυνὴ ἀσθενής, ἐθλίβετο περισσότερον, ὅμως ἐγὼ τὴν παρηγόρησα μὲ διαφόρους λόγους τῆς θείας Γραφῆς, λέγων εἰς αὐτήν, ὅτι ἔμελλε νὰ ἀπολαύσωμεν εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν ἡδονὴν ἄρρητον διὰ τὸν χωρισμὸν αὐτὸν καὶ τὴν διάζευξιν. Καὶ οὕτω μετὰ βίας τὴν ἔπεισα καὶ ἡσύχασεν. Ἐγὼ δὲ ἦλθον μὲ τὸν Θεόδουλον εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ, ὁ δὲ Θεόδουλος ἦτο μικρὸν παιδίον, ὅμως διῆγε τόσον φρονίμως καὶ ἐναρέτως, ὥστε ἐθαύμαζα καὶ ἐδόξαζα τὸν Θεόν, ὅτι τὸν ἐφώτιζε καὶ τὸν ἐνεδυνάμωνε νὰ φυλάττῃ ἀκριβῶς τὴν κακοπάθειαν τῆς ἀσκήσεως. Οὕτω λοιπὸν ἐπεράσαμεν εἰς τὸν λιμένα τῆς ἡσυχίας χρόνους πολλοὺς εἰρηνικῶς καὶ ἀταράχως».