εἰς τὸν Πατριάρχην Γεννάδιον, ὅστις τὸν ἐκάλεσεν ἀφοῦ ἐτελείωσαν τὴν ἱερουργίαν, καὶ τὸν ἐπέπληξε, διότι ἐτόλμησε νὰ ἐνδυθῇ βασιλικὴν στολήν, τοσοῦτον λαμπρὰν καὶ πολύτιμον. Ὁ δὲ ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ δάκρυα λέγων, ὅτι εἶδον φάντασμα, διότι ἐκεῖνος ἦτο ὁλόγυμνος. Τότε ἐξεδύθη τὴν ἱερατικὴν στολήν του καὶ ὁ Ἀρχιερεὺς εἶδεν ὅτι πράγματι ἦτο ὁλόγυμνος, ὁμοίως δὲ καὶ αὐτοὶ οἱ Βασιλεῖς. Ὅτε δὲ ἔμαθον καὶ ἐκεῖνοι τὴν ὑπόθεσιν ταύτην, τὸν εἶχον εἰς περισσοτέραν εὐλάβειαν ἅπαντες, διότι τότε πλέον ἠννόησαν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ θαύματος, τὴν ὁποίαν στολὴν τοῦ τὴν ἐχάρισεν ὁ Κύριος ἀντὶ τῆς ἰδικῆς του ποὺ ἔδωσεν. Ὅσοι δὲ ἠκολούθουν τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου, ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἄλλα, τὰ ὁποῖα ἠκολούθησαν μετὰ ταῦτα, εἵλκοντο καὶ ἐπέστρεφον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀκούοντες μάλιστα τὴν γλυκυτάτην διδασκαλίαν του.
Ἐξερράγη δέ ποτε πυρκαϊὰ εἰς τὸ βόρειον μέρος τῆς Πόλεως, καὶ ἐφλέγετο τὸ μέρος ἐκεῖνο, τὸ δὲ πῦρ ἐξηπλοῦτο μέχρι τῆς θαλάσσης πρὸς νότον. Περιεκύκλωσαν λοιπὸν αἱ φλόγες καὶ τὴν Ἐκκλησίαν αὐτὴν τοῦ Ὁσίου, ἤτοι τὴν Ἁγίαν Ἀναστασίαν. Ὁ δὲ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, μηδὲν δειλιάσας, ἀλλὰ ἔχων πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καθαρὰν καὶ ἄδολον, ἔλαβε τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ ἀναβαίνων εἰς τὴν στέγην τῆς Ἐκκλησίας, ἐσταμάτησεν εἰς τὸ μέσον τῆς φλογός, λέγων ταῦτα· «Χριστὲ ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὅστις ἐφύλαξας τοὺς τρεῖς Παῖδας ὑγιεῖς εἰς τὴν κάμινον, αὐτὸς καὶ σήμερον, Δέσποτα, διαφύλαξον καὶ τοῦτον τὸν οἶκόν σου ἀβλαβῆ, τὸν ὁποῖον ἡμεῖς μὲ πόνον πολὺν καὶ πόθον ἐκτίσαμεν, καὶ μὴ ἀφήσῃς τὸ πῦρ νὰ τὸν ἀφανίσῃ, διὰ νὰ μὴ μᾶς ὀνειδίσουν οἱ Ἀρειανοί· ἀλλὰ δεῖξον καὶ τώρα θαυμάσιον, ἄξιον τῆς σῆς μεγαλωσύνης καὶ ἀγαθότητος, εἰς δόξαν τοῦ ὀνόματός σου, καὶ εἰς ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων δούλων σου καύχημά τε καὶ ἀγαλλίαμα». Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου μὲ ροὴν δακρύων ἀμέτρητον, βλέπουσιν ὅλοι ὅσοι ἵσταντο ἀπὸ μακρὰν νὰ στρέφῃ (ὢ τοῦ θαύματος!) ἡ φλόξ, ἥτις εἶχεν ὅλον τὸν Ναὸν κυκλωμένον, εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ νὰ ἀνακόπτεται ἡ ὁρμὴ τοῦ πυρός, ὣσπερ νὰ τὸ ἐδίωκε δύναμις ἰσχυροτάτη καὶ ἀκαταμάχητος καὶ ἔμεινεν ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος οἶκος ὅλος ἀπαθὴς καὶ ἀβλαβής, ὡς οἱ τρεῖς Παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο τὸ θαῦμα ἔγινεν εἰς ἐκείνην τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ ἕτερα πάμπολλα ὄχι μόνον τότε ζῶντος τοῦ Ἁγίου Μαρκιανοῦ, ἀλλὰ καὶ ὕστερον. Διότι ἔξωθεν τοῦ νάρθηκος εἶναι μία εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, ἄνωθεν τῆς ὡραίας πύλης, ἥτις κάμνει εἰς τοὺς ἀσθενεῖς ἄπειρα θαύματα, θεραπεύουσα δαιμονιῶντας, κλινήρεις καὶ ἄλλα πάθη διώκουσα.