ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἤνθησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ συνωνύμου αὐτοῦ αὐτοκράτορος Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας ἐν ἔτει υνγ’ (453). Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἀπὸ τὴν Ρώμην, ἀπὸ γένος περιφανέστατον καὶ ὑπέρλαμπρον εἰς τὴν ἀξίαν καὶ τὰ χρήματα πλούσιοι, εἰς δὲ τὴν εὐσέβειαν πλουσιώτεροι. Ἀφοῦ δὲ ἔμαθε τὰ πρῶτα γράμματα, ἦλθε μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ κατῴκησαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν· ἐκεῖ δὲ ἐξεπαιδεύθη ὁ νέος καλλίτερον ὄχι τόσον εἰς τὴν κάτω φιλοσοφίαν, ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον τὴν μείζονα καὶ τελειοτέραν. Ὅθεν ἔγινεν ὀνομαστὸς εἰς ὅλους καὶ περιβόητος. Βλέπων τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ ὁ Πατριάρχης ἐκείνου τοῦ καιροῦ τὸν ἐχειροτόνησε κατὰ τάξιν πρεσβύτερον, ἔπειτα καὶ οἰκονόμον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὄχι ὅτι ἐζήτησεν ἐκεῖνος τοιαύτην ἀξίαν, ἀλλὰ ἀκουσίως του διὰ τὴν ἔνθεον αὐτοῦ πολιτείαν τὸν ἐψήφισεν.
Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἔγιναν ὕστερον. Ὅτε δὲ ἦτο ἀκόμη νέος, ὡς ἔλαβε τὴν ἱερωσύνην, οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἐτελεύτησαν, λαβὼν δὲ τὸν πολὺν πλοῦτον αὐτοῦ καὶ τὴν λαμπρὰν περιουσίαν, δὲν τὴν ἐδαπάνησεν εἰς ἀπόλαυσιν τοῦ σώματος, ἀλλὰ ὡς σοφὸς ὄντως καὶ φιλόθεος ἔκαμε συγκληρονόμους αὐτοῦ τοὺς πένητας, διαμοιράζων εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτόν του ἐλευθέρως. Καὶ αὐτοὺς μὲν εὐηργέτησε σωματικῶς, χορτάσας πεινασμένους καὶ ἐνδύσας γυμνούς, εὐπορήσας ἀπόρους καὶ μηδὲν ἔχοντας· ψυχικῶς δὲ ὠφέλησεν ἑαυτὸν περισσότερον, θησαυρίζων εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὡς φρόνιμος. Ἡδονὰς καὶ θελήματα τῆς σαρκὸς τελείως ἐμίσησε καὶ μοναδικὸς αὐτοῦ πόθος ἦτο νὰ ἀναγινώσκῃ τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὅθεν ἀπὸ ταύτας ὠφελήθη σημαντικῶς, ἀποκτήσας ὅλας τὰς ἀρετάς, ἐξαιρέτως δὲ ἐπολέμει δυνατὰ μὲ τὴν κοιλίαν καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, ἠξεύρων ὅτι ἀπὸ ταῦτα τὰ δύο ζημιοῦνται οἱ νεώτεροι. Καὶ οὔτε ἔτρωγε φαγητὰ ἡδονικὰ καὶ νόστιμα, οὔτε ἐκύτταζε πρόσωπα εὔμορφα· ἠγρύπνει δὲ τὸ περισσότερον τῆς νυκτὸς προσευχόμενος. Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος πολλὴν εὐλάβειαν εἰς τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας, καὶ ηὐτρέπιζε τοὺς Ναούς των, ὅσοι δὲ ἐχρειάζοντο ἀνακαίνισιν, τὴν ἔκαμνεν ἀόκνως. Ἔχων δὲ πόθον πολὺν καὶ μέριμναν νὰ κτίσῃ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας Ναὸν περικαλλῆ, ἔμαθεν ὅτι μία γυνὴ καλουμένη Νικὼ ἐχήρευσε καὶ εἶχεν οἶκον μεγάλον καὶ ἐπίσημον εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως καὶ τὸν ἐπώλει· ὅθεν ἐπῆγε καὶ βλέπων τὴν οἰκίαν, ὅτι ἦτο ἁρμοδία, ἐσυμφώνησε μὲ τὴν γυναῖκα καὶ τῆς ἔδωκε δύο χιλιάδας φλωρία.