πάλιν δὲν ἤθελες δυνηθῆ νὰ μὲ ἀποξενώσῃς ἀπὸ τὸν Χριστόν μου· ἐὰν δὲ θέλῃς νὰ πληροφορηθῇς, ὅτι ἀλήθειαν σοῦ λέγω, δοκίμασε διὰ νὰ βεβαιωθῇς, ὅτι δὲν εἶναι καμμία παίδευσις ἱκανὴ νὰ μὲ χωρίσῃ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μου». Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεύς, διέταξε νὰ στήσουν σταυρὸν ὀρθὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ νὰ σταυρώσουν τὸν Ἅγιον.

Ὡδήγησαν λοιπὸν οἱ στρατιῶται τὸν Ἅγιον εἰς τὸν τόπον τοῦ Μαρτυρίου καὶ ἐκεῖ ἐκάρφωσαν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του εἰς τὸν σταυρόν. Ἔπειτα, ὤ τῆς θηριώδους ἀπανθρωπίας! ἐπέρασαν εἰς τὸ παιδογόνον καὶ κρύφιον μέλος τοῦ Μάρτυρος περόνην, ἡ ὁποία ἔφθασεν ὡς τὰ ἐντόσθιά του. Ἵσταντο δὲ γύρωθεν καὶ παιδία, τὰ ὁποῖα ἐτόξευον τὸν Ἅγιον εἰς τὸ πρόσωπον. Ὅθεν ἀπὸ τὰ βέλη ἐχύθησαν αἱ κόραι τῶν ὀφθαλμῶν του· ἄλλοι δὲ ἐξέκοψαν καὶ τὰ σπερμογόνα του μέλη· καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος ἐσταυρωμένος ὑπέμενε γενναίως καὶ ἐκ βάθους καρδίας ἔλεγε· «Κύριε, Κύριε ὁ Θεός μου, σὺ προεῖπες εἰς ἐμέ, ὅτι θὰ εἶσαι μετ’ ἐμοῦ, τώρα δὲ διατί μὲ ἐγκατέλειψας; Ἰδοὺ ἔφθασε καιρὸς βοηθείας· διὰ τοῦτο βοήθησόν μοι, διότι καὶ ἐγὼ διὰ σὲ πάσχω ὅλα ταῦτα· διὰ τὴν ἀγάπην σου παρέδωκα τὸ σῶμα μου εἰς τοιαύτας τιμωρίας· σὺ λοιπόν, ὁ Θεός μου, δυνάμωσόν με καὶ παράλαβε τὴν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ, διότι δὲν δύναμαι νὰ ὑπομένω περισσότερον». Λέγων ταῦτα ὁ Ἅγιος εἶδεν ὑπηρέτην του τινὰ ὀνόματι Οὔαρον, ὅτι ἔκλαιε καὶ ἔγραφε τὰ μαρτύριά του καὶ τοῦ λέγει μὲ μικρὰν φωνήν· «Τέκνον μου Οὔαρε, νὰ μὴ ἀφήσῃς τὴν ἐργασίαν σου· ὑπόμενε, ἕως οὗ νὰ γράψῃς ὅλον τὸ Μαρτύριόν μου».

Ταῦτα εἶπεν ὁ Μάρτυς καὶ ἐσιώπησε παντελῶς. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἔμεινε τὴν νυκτα εἰς τὸν σταυρόν, διὰ τοῦτο ἐνόμισεν ὁ Λικίνιος, ὅτι ἤδη ἀπέθανεν· ἠπατᾶτο ὅμως ὁ μάταιος, διότι κατὰ τὸ μεσονύκτιον Ἄγγελος Κυρίου κατέβη ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ ἔλυσε τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸν σταυρὸν καὶ ὅλον ὑγιῆ ἐποίησεν, ἔπειτα τὸν ἠσπάσθη καὶ τοῦ εἶπε· «Χαίροις, Θεόδωρε, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ· θάρρει καὶ ἐνδυναμοῦ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ· ἰδοὺ μετὰ σοῦ εἶναι ὁ Θεὸς καὶ διατί εἶπες, ὅτι σὲ ἐγκατέλειψε; Τελείωσον τὴν ὁδὸν τοῦ Μαρτυρίου σου καὶ θέλεις ἔλθει πρὸς τὸν Κύριον νὰ λάβῃς τὸν ἡτοιμασμένον σοι στέφανον». Ταῦτα εἶπεν ὁ Ἄγγελος καὶ παρευθὺς ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ Ἅγιος, ὡς εἶδε τὸν ἑαυτόν του λελυμένον, ἤρχισε ψάλλων καὶ εὐλογῶν τὸν Θεόν· ἔλεγε δέ· «Ὑψώσω σε, Κύριε, ὁ Θεός μου ὁ Βασιλεύς μου καὶ εὐλογήσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. ρμδ’ 1). Καὶ οὕτως εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν διῆλθε τὴν νύκτα ἐκείνην.