Τότε ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Βασιλεῦ ἄγνωστε, καὶ μωρότατε, τί θυμώνεσαι τόσον πολύ; Ἰδὲ καὶ μόνος σου καὶ ἐννόησον τὴν δύναμιν τῶν θεῶν σου· ἐὰν αὐτοὶ ἦσαν ἀληθῶς θεοί, πῶς δὲν ἠδυνήθησαν κἂν νὰ βοηθήσουν τὸν ἑαυτόν των; Πῶς, ὅτε τοὺς κατέκοπτον, δὲν ὠργίζοντο; Πῶς δὲν ἔστειλαν πῦρ νὰ μὲ κατακαύσουν; Ἀλλὰ διὰ νὰ εἶναι μόνον καθαρὸς χρυσὸς καὶ ἄργυρος συνετρίβησαν μὲ χεῖρα ἀνθρώπου· διὰ τοῦτο, βασιλεῦ, ἄν καὶ σὺ μὲν ὀργίζεσαι, ἀλλ’ ἐγὼ σὲ περιγελῶ διὰ τὴν ἀγνωσίαν, τὴν ὁποίαν ἔχεις· ἐὰν σὺ θυμώνεσαι, ἀλλ’ ἐγὼ θεολογῶ· ἐὰν σὺ λατρεύῃς ξύλα νεκρὰ καὶ ἄψυχα, ἀλλ’ ἐγὼ λατρεύω τὸν Χριστόν μου τὸν ζῶντα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἐὰν σὺ λυπῆσαι, ἀλλ’ ἐγὼ χαίρομαι εἰς τὴν ἀπώλειαν τῶν θεῶν σου». Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς ὅλως ἠλλοιώθη καὶ ἀπὸ τὴν κακίαν του ἤλλαξε καὶ τὸ πρόσωπόν του· καὶ παρευθὺς ἐπρόσταξε νὰ τανύσουν τὸν Ἅγιον εἰς τέσσαρα μέρη καὶ νὰ τὸν δείρουν μὲ νεῦρα ὠμὰ βοῶν, δίδοντες εἰς μὲν τὴν ράχιν τοῦ Ἀθλητοῦ πληγὰς ἑπτακοσίας, εἰς τὴν κοιλίαν πεντήκοντα, τὸν δὲ λαιμὸν τοῦ Ἁγίου νὰ κτυπῶσι μὲ μολυβδίνας σφαίρας. Εἴτα ξέουσιν αὐτὸν καὶ μὲ λαμπάδας καίουσιν. Ὕστερον τρίβουσι τὰς πληγωμένας καὶ κεκαυμένας σάρκας του μὲ τοῦβλα καὶ κεράμους, καὶ οὕτω τὸν ρίπτουσιν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ σφαλίζουσι τοὺς πόδας του εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον, ἀφήνοντες αὐτὸν νῆστιν ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος ὅλα ὑπέμεινε διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ· καὶ παιδευόμενος ἄλλο δὲν ἔλεγεν, εἰμὴ μόνον· «Δόξα σοι, ὁ Θεός μου». Διῆλθε λοιπὸν ὁ Ἅγιος ἐκείνας τὰς ἑπτὰ ἡμέρας πεινασμένος καὶ διψασμένος, μόνον δὲ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεδυνάμωνεν αὐτόν.

Μετὰ ταῦτα ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἐξέβαλαν τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὴν φυλακήν, ἤρχισε δὲ πάλιν με κολακείαν νὰ λέγῃ πρὸς τὸν Ἅγιον· «Πολλά τινα συμβαίνουσιν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν, ὡς καὶ αὐτὴ ἡ ὑπόθεσις, ἡ ὁποία ἠκολούθησεν εἰς σέ, φίλε μου Θεόδωρε· τὸ μὲν πόθεν καὶ διατί ὠνείδισες καὶ ἠτίμασες τοὺς θεοὺς καὶ πῶς ὑπέμεινας τὰς τόσας παιδεύσεις, δὲν δύναμαι νὰ τὸ ἐννοήσω· θέλω κἂν τώρα νὰ συνέλθῃς εἰς τὸν νοῦν σου, νὰ θυσιάσῃς εἰς τοὺς μεγάλους θεούς, αὐτοὶ δὲ ὡς ἐλεήμονες ὅπου εἶναι θέλουν σὲ συγχωρήσει εἴ τι καὶ ἂν ἔπταισας πρὸς αὐτούς· ἀλλὰ καὶ ἐγὼ διὰ τὰς τιμωρίας καὶ τὰς παιδεύσεις, τὰς ὁποίας σοῦ ἔκαμα, θέλω σὲ ἀνταμείψει μὲ πλουσίας δωρεάς». Ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀρνηθῶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ· ὄχι ἐὰν ἤθελες μοὶ δώσει χαρίσματα, ἀλλὰ καὶ ἂν ἤθελες μὲ κατακόψει εἰς λεπτὰ τεμάχια,