Τῇ Η’ (8ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ τοῦ Στρατηλάτου.

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, σὺ ὅστις κατῆλθες ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς εἰς τὴν γῆν διὰ νὰ μᾶς δείξῃς τὴν ὁδὸν καὶ τὸν τρόπον, πῶς νὰ ἐρχώμεθα καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν οὐρανόν· σὺ ὅστις ἐνεδύθης, σάρκα ἀνθρωπίνην διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἄνθρωπον, σὺ ὅστις ὑπέμεινας σταυρὸν καὶ θάνατον διὰ νὰ δείξῃς καὶ εἰς ἡμᾶς πῶς νὰ ὑπομένωμεν τὸν θάνατον διὰ τὴν ἀγάπην σου, σὺ δυνάμωσόν με, σὺ ἐνίσχυσόν με, νὰ μαρτυρήσω διὰ τὸ ὄνομά σου».

Αὐτὰ προσηυχήθη ὁ Ἅγιος καὶ ἀφοῦ ηὐτρεπίσθη καὶ ἐνεδύθη λαμπρῶς, ὡς ἥρμοζεν εἰς στρατηγὸν ὑποδεχόμενον βασιλέα, ἱππεύσας ἐξῆλθεν εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ μετὰ τιμῆς, ὡς ἔπρεπεν. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος συνήντησε τὸν βασιλέα, λέγει πρὸς αὐτόν· «Χαίροις βασιλεῦ θειότατε καὶ αὐτοκράτορ». Ὁ δὲ βασιλεὺς ἀπεκρίθη· «Χαίροις καὶ σὺ Θεόδωρε ἡλιόρατε καὶ ὡραιότατε». Συνομιλοῦντες δὲ ἀμφότεροι εἰσῆλθον εἰς τὴν πόλιν καὶ ὁ βασιλεὺς ἐκάθισεν ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, ἐπῆγε δὲ καὶ ὁ Ἅγιος καὶ ἐκάθισε πλησίον τοῦ βασιλέως πρὸς τὸ δεξιὸν μέρος. Τότε ὁ βασιλεὺς ἤρχισε νὰ ἐγκωμιάζῃ τὸν τόπον, τὸν λαὸν καὶ τὸν Ἅγιον, λέγων· «Ἀληθῶς ὁ τόπος οὗτος Θεοῦ θρόνος εἶναι ἄξιος νὰ ὀνομάζεται καὶ κατ’ ἀλήθειαν πρέπον εἶναι ἄλλον οὐρανὸν νὰ ὀνομάζωσι τὸν τόπον τοῦτον οἱ ἄνθρωποι, ἐπειδὴ καὶ ἡ πόλις μεγάλη εἶναι καὶ οἱ κάτοικοι πολλοὶ καὶ πιστοὶ πρὸς τοὺς θεούς· ὅτι εἰς ἄλλην πόλιν δὲν τιμῶνται τόσον πολὺ οἱ θεοί, ὡς ἐνταῦθα· ἀλλ’ οὔτε ἄλλος τόπος εἶναι καταλληλότερος εἰς προσκύνησιν τῶν μεγάλων θεῶν, ὡς οὗτος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος καὶ ἀνδρεῖος Ἡρακλῆς, ὁ υἱὸς τοῦ μεγάλου θεοῦ τοῦ Διὸς καὶ τῆς θεᾶς Ἀλκμήνης, ἠγάπησε τὸν τόπον τοῦτον καὶ εἰς τὸ ὄνομά του ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ταύτην Ἡράκλειαν. Κατὰ ἀλήθειαν ἄξιος τόπος εἶναι πρὸς τιμήν σου, κύριε Θεόδωρε, σὺ πρέπει νὰ ἄρχῃς εἰς τοιαύτην θαυμαστὴν πόλιν· σὺ εἶσαι ἄξιος νὰ κυβερνᾷς τοσοῦτον λαόν, διότι εἶσαι εὐσεβὴς πρὸς τοὺς θεούς, καὶ ἡ ἀγάπη σου ὅλη εἶναι ἐστραμμένη πρὸς τὰ εἴδωλα, διότι νύκτα καὶ ἡμέραν ἄλλο δὲν φροντίζεις, παρὰ πῶς νὰ ἀρέσῃς εἰς τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων. Τὸ λοιπὸν δεῖξον τὴν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν ἔχεις πρὸς τοὺς θεούς, τώρα ἔμπροσθέν μας καὶ θυσίασε εἰς τοὺς θεούς, νὰ ἴδῃ καὶ ὁ ἐπίλοιπος λαός, νὰ γνωρίσῃ ὅτι εἶσαι φίλος τῶν μεγάλων θεῶν καὶ τοῦ βασιλέως».


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε τὴν περὶ Γαλατίας ὑποσημείωσιν ἐν σελίδι 43 τοῦ παρόντος τόμου.

[2] Ἡράκλεια· τὸ ὄνομα τοῦτο ἔφερον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα δέκα ἓξ ὀνομασταὶ πόλεις κατὰ τὸ πλεῖστον παράλιοι. Ἐκ τούτων κυριωτέρα ὑπῆρξεν ἡ τῆς Θρᾴκης ἱδρυθεῖσα τῷ 600 π.Χ. Πρότερον ὠνομάζετο Μυγδονία, εἶτα Πέρινθος, ἐπὶ Βυζαντινῶν Ἡράκλεια καὶ νῦν ὑπὸ τῶν Τούρκων Ρέγκλια. Ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη τῶν πόλεων τῆς Θρᾴκης, ἔχουσα λαμπροτάτας οἰκοδομάς, ἀνάκτορα Ρωμαίων αὐτοκρατόρων καὶ περίφημον Ἀμφιθέατρον, ὅπερ κατελέγετο μεταξὺ τῶν ἑπτὰ θαυμάτων τοῦ ἀρχαίου κόσμου (βλέπε καὶ ὑποσημείωσιν σελ. 177). Ὀνομασταὶ ἐπίσης ὑπῆρξαν ἡ Λευκανικὴ Ἡράκλεια ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἑλλάδι τῆς Κάτω Ἰταλίας, ἡ ἐνταῦθα ἀναφερομένη Ποντικὴ Ἡράκλεια, ἡ Ταυρικὴ Ἡράκλεια, ἐπὶ τῆς νοτιοδυτικῆς ἀκτῆς τῆς Κριμαίας κτισθεῖσα ὑπὸ Δωριέων, ἐκ Ποντικῆς Ἡρακλείας καὶ ἄλλαι. Ἡ Ποντικὴ Ἡράκλεια ἢ ἄλλως Ποντοηράκλεια εἶναι πόλις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μετὰ σημαντικοῦ λιμένος ἐπὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου κειμένη περὶ τὰ 200 χ.λ.μ. ἀνατολικῶς τοῦ Βοσπόρου· ὑπῆρξε ποτὲ πρωτεύουσα τοῦ Πόντου καὶ δυτικωτέρα αὐτοῦ πόλις. Ὑπὸ τῶν Τούρκων καλεῖται νῦν Ἐρεγκλῆ. Κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Μυθολογίαν αὕτη ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἡρακλέους, νοτιοδυτικῶς δὲ ταύτης ὑπάρχει χάσμα βαθύτατον ἐκ τοῦ ὁποίου, κατὰ τὴν αὐτὴν Μυθολογίαν, ὁ Ἡρακλῆς κατελθὼν εἰς τὴν ᾍδην ἀνήγαγε τὸν Κέρβερον.