Ταῦτα μὲν προεῖδεν ὁ Ὅσιος, ἡμεῖς δὲ καὶ τὴν ἔκβασιν κατὰ τὴν πρόρρησιν ἐγνωρίσαμεν ἀληθεύουσαν καὶ ὄχι μόνον ἡμᾶς δὲν ἔβλαψαν οἱ ἐχθροί, οἱ ὁμόφρονες δηλαδὴ τοῦ Μαρκίωνος, οἵτινες ἦσαν εἰς τὰ προρρηθέντα χωρία καὶ εἶχον ἕτοιμα τὰ ξίφη νὰ μᾶς φονεύσωσιν, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν συνεργούσης τῆς θείας Χάριτος.

Ὅταν λοιπὸν ἐγνώρισα ταύτην τὴν θείαν βοήθειαν, ἐπῆγα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ὅσιον διὰ τὴν τοιαύτην μεγίστην εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν μοῦ ἐπροξένησεν ἡ προσευχή του· ἀφ’ οὗ δὲ συνωμιλήσαμεν ὥραν πολλήν, ὅταν ἐπῆρα συγχώρησιν νὰ ἀναχωρήσω, τὸν παρεκάλεσα πάλιν νὰ δέεται τοῦ Θεοῦ δι’ ἐμέ, νὰ ξερριζώσῃ ἀπὸ τὸ ποίμνιόν μου τελείως τὴν πλάνην τοῦ Μαρκίωνος, διότι ἀκόμη εὑρίσκοντο ὀλίγα λείψανα τῶν ζιζανίων καὶ αὐτὸς μοῦ ἀπεκρίθη· «Οὔτε ἐμέ, οὔτε ἄλλον τινὰ χρειάζεσαι πλέον νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς Κύριον, διότι ἔχεις πρὸς αὐτὸν μεσίτην καὶ βοηθόν σου τὸν Μέγαν Πρόδρομον». Ἐγὼ δέ, ταῦτα ἀκούσας ἀπὸ τὸ ἀψευδὲς ἐκεῖνο στόμα, ἐχάρην καὶ τὸν παρεκάλεσα νὰ μοῦ φανερώσῃ τὴν ὑπόθεσιν, νὰ βεβαιωθῶ περισσότερον καὶ οὗτος μοῦ ἀπεκρίνατο· «Ὅταν ἔφερες ἀπὸ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Παλαιστίνην τὰ τίμια λείψανα, εἶχα ἀμφιβολίαν, διστάζων μήπως δὲν ἦσαν τοῦ θείου Προδρόμου, ἀλλὰ ἄλλου τινὸς Ἰωάννου Μάρτυρος συνωνύμου του».

«Τὴν ἄλλην ἡμέραν, ὅταν ἐνύκτωσε καὶ προσηυχόμην, βλέπω ἕνα ἀσπροφόρον καὶ μοῦ λέγει· «Διατὶ δὲν μᾶς προϋπήντησες καὶ σὺ μὲ τοὺς ἄλλους, ἀδελφὲ Ἰάκωβε;». Ἐγὼ δὲ ἠρώτησα τίνες ἦσαν καὶ πότε ἦλθον, ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίνατο· «Προχθὲς ἤλθομεν ἀπὸ τὴν Φοινίκην καὶ τὴν Παλαιστίνην καὶ ὅλοι μᾶς ὑπεδέχθησαν, ὅ τε Ἀρχιερεὺς καὶ ὅλος ὁ λαὸς πάντων τῶν χωρίων καὶ τῆς Πόλεως καὶ μόνον σὺ δὲν μᾶς ἐτίμησες». Τοῦτο τὸ εἶπεν, ὡς νομίζω, διὰ τὸν δισταγμὸν τὸν ὁποῖον εἶχα. Ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἂς ἔχω συγχώρησιν, διότι δὲν ἦλθον, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ ἐδῶ σᾶς τιμῶ καὶ τὸν τῶν ἁπάντων Θεὸν προσκυνῶ καὶ σέβομαι». Ὄχι δὲ μόνον τότε εἶδα ταύτην τὴν ὅρασιν, ἀλλὰ καὶ ὕστερα, ὅταν ἐπήγαινες εἰς τὸ χωρίον νὰ παιδεύσῃς τοὺς στασιαστὰς καὶ μοῦ διεμήνυσες νὰ κάμω διὰ σὲ παράκλησιν. Ἔκαμα ὅλην τὴν νύκτα ἄγρυπνος, δεόμενος τοῦ Κυρίου νὰ σοῦ δώσῃ βοήθειαν καὶ καθὼς ηὐχόμην, ἀκούω φωνὴν καὶ μοῦ λέγει· «Μὴ φοβεῖσαι, Ἰάκωβε, διότι ὁ Μέγας Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς παρακαλεῖ τὸν Θεὸν διὰ τὸν Θεοδώρητον καὶ ἐὰν αὐτὸς δὲν ἐπρέσβευε, πολλὴν ζημίαν θὰ ἐλάμβανεν ἀπὸ τὸν φθόνον τοῦ δαίμονος». Ταῦτα μοὶ εἶπεν ὁ Μέγας Ἰάκωβος καὶ μὲ ἐθάρρυνε νὰ μὴ ἔχω ἀμφιβολίαν τινά, οὔτε νὰ βάζω ἄλλους μεσίτας, ὡς ἔχων βοηθὸν τὸν Μέγαν Πρόδρομον.