Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΙΑΚΩΒΟΥ, ἤτοι ἄλλου τινὸς θαυμασίου Ἀσκητοῦ.

ΕΙΚΟΝΑ

ΙΑΚΩΒΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος, ὁ Ἀσκητής, ἦτο ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Κύρου [1], ἔγραψε, δὲ τὸν Βίον αὐτοῦ ὁ σοφὸς Θεοδώρητος ὁ Κύρου, ὅστις ἔγραψε καὶ πολλοὺς ἄλλους Βίους Μαρτύρων καὶ Ὁσίων. Μεταξὺ λοιπὸν τῶν ἄλλων Βίων τῶν Ὁσίων, τοὺς ὁποίους ἔγραψεν, εἶναι καὶ οὗτος ὁ θαυμάσιος Βίος τοῦ τρισμάκαρος Ἰακώβου, μὲ τὸν ὁποῖον πολλάκις συνωμίλησε, καθὼς κατωτέρω φαίνεται καὶ εἶδε μέρος ἀπὸ τὰ ἐξαίσια κατορθώματά του. Ὅθεν, ὡς αὐτόπτης αὐτοῦ γενόμενος, ἀφῆκεν εἰς ἡμᾶς γεγραμμένην τὴν πολιτείαν αὐτοῦ μὲ τὴν συνήθη βραχυλογίαν, γράφων τὰ ἑξῆς: Ἐπειδὴ ἐγράψαμεν τῶν περασμένων Ὁσίων καὶ Ἀθλητῶν τὰς ἀρετάς, τοὺς ὑπὲρ φύσιν ἀγῶνας καὶ τὰ θαυμάσια κατορθώματα, ἂς εἴπωμεν τώρα δι’ ἐκείνους ὅπου ζῶσιν ἀκόμη καὶ φιλονεικοῦν νὰ νικήσωσι τοὺς προλαβόντας καὶ νὰ μιμηθοῦν τοὺς ἀσωμάτους, ἐν σώματι εὑρισκόμενοι καὶ ἐξόχως ὁ μέγας καὶ περιβόητος Ἰάκωβος, τὸν ὁποῖον εἶδον ὄχι μόνον ἐγὼ ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλοὶ μετ’ ἐμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἂς μαρτυρήσουν εἰς ὅλους, ὅτι δὲν γράφω τι περισσότερον ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν, μάλιστα δὲ καὶ ὀλιγώτερον, διότι οἱ ἐνάρετοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ κρύπτουσι τὰς ἀρετὰς αὐτῶν ὅσον δύνανται, διὰ νὰ φύγουν τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον.

Οὗτος ὁ καρτερόψυχος Ἰάκωβος ἐπερίσσευσε καὶ τοὺς παλαιοὺς εἰς τὴν σκληραγωγίαν καὶ ἄσκησιν, διότι πᾶσαν ἀνάπαυσιν τοῦ σώματος ὁλοψύχως ἐμίσησε, μὴ θέλων νὰ ἔχῃ ἐδῶ προσκαίρως καμμίαν ἀπόλαυσιν· δὲν εἶχεν ἐδῶ σκέπην, οὔτε οἰκίαν ἢ καλύβην ἢ σπήλαιον, ἀλλὰ ἐπέρασεν ὅλην τὴν ζωήν του ἄστεγος, ἔχων σκέπην τὸν οὐρανὸν καὶ ὑπομένων πάσας τὰς ἐναντίας προσβολὰς τοῦ ἀέρος, ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταφλεγόμενος καὶ ἀπὸ τὰς χιόνας καὶ ὄμβρους ταλαιπωρούμενος, τὰ ὁποῖα ὅλα καρτερικῶς ὑπέμεινεν, ὡσὰν νὰ ἠγωνίζετο μὲ ξένον σῶμα καὶ προσεπάθει νὰ νικήσῃ διὰ τῆς προθυμίας τὴν φύσιν τοῦ σώματος. Καὶ πρῶτον μὲν εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀναχωρήσεως του ἐκλείσθη εἴς τινα μικρότατον οἶκον ἐλευθερώσας τὴν ψυχὴν ἀπὸ τοὺς ἔξω θορύβους καὶ συγχύσεις καὶ προσηλώσας τὸν νοῦν του εἰς τὴν ἐνθύμησιν τοῦ Θεοῦ, ἐμελέτα καθ’ ὥραν τὸν νόμον αὐτοῦ. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔκαμεν ὀλίγον καιρὸν οὕτως ἔγκλειστος καὶ συνήθισε τὴν σκληραγωγίαν καὶ κακοπάθειαν, ἐτόλμησε νὰ ἐπιχειρισθῇ καὶ ἀγῶνα μεγαλύτερον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Κύρος ἢ Κύρρος ἦτο σπουδαιοτάτη πόλις τῆς Συρίας κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, πρωτεύουσα τῆς Κυρρηστικῆς, ἱδρυθεῖσα, κατά τινα σῳζομένην ἐπιγραφήν, ὑπὸ Μακεδόνων, κατὰ δὲ τὸν Προκόπιον ὑπὸ τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Κύρου τοῦ Α’. Ἐν αὐτῇ συνελήφθη ὑπὸ τοῦ Σελεύκου ὁ βασιλεὺς Δημήτριος ὁ Πολιορκητὴς (337-283 π.Χ.), υἱὸς Ἀντιόχου, ὁ ἐπιφανέστερος καὶ γενναιότερος ἐκ τῶν υἱῶν τῶν διαδόχων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Αὕτη ὑπῆρξεν ἕδρα Ἐπισκόπου καὶ κέντρον συζητήσεων τῶν ἐν τῇ Ἀνατολῇ Χριστιανῶν. Τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῆς ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτής. Ταύτης Ἐπίσκοπος ἐχρημάτισεν ὁ Θεοδώρητος. Ἀπὸ τοῦ Ζ’ αἰῶνος περιῆλθεν ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τῶν Ἀράβων.

[2] Βλέπε περὶ Μαρκίωνος ἔν τε τῷ κειμένῳ καὶ τῇ ὑποσημειώσει τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἐν τόμῳ ΙΑ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Ταῦτα γράφει ὁ ἱερὸς Θεοδώρητος, διότι ὅταν ἔγραφε τὸν παρόντα Βίον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὁ Ἅγιος εὑρίσκετο ἀκόμη ἐν τῇ ζωῇ, ἐτελείωσε δὲ μετὰ ταῦτα τὸν δρόμον τῆς ἀσκήσεως του, ἐδῶ μὲν ἀξιωθεὶς μεγάλων τιμῶν παρὰ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, ἐκεῖ δέ, εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν, στεφανωθεὶς παρὰ τοῦ μισθαποδότου Χριστοῦ μὲ τὸν ἀμάραντον τῆς ἀσκήσεως στέφανον.