Ἀνελθὼν λοιπὸν εἰς ἓν ὄρος, τὸ ὁποῖον εἶναι μακρὰν ἀπὸ τὴν πόλιν Κῦρον τριάκοντα στάδια, ἀπὸ ἄσημον ὅπου ἦτο πρότερον καὶ ἄκαρπον τὸ ἔκαμεν ἐπίσημον καὶ σεβάσμιον καὶ τόσην εὐλογίαν ἐδέχθη ἀπὸ τὸν Θεὸν τὸ ὄρος ἐκεῖνο μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ Ὁσίου, ὥστε παίρνουν, ὅσοι ὑπάγουν εἰς αὐτό, μέρος ἀπὸ τὸ χῶμα του πρὸς ὠφέλειαν ψυχῆς τε καὶ σώματος. Εἰς αὐτὸ τὸ ὄρος ἠγωνίζετο, ὑπὲρ ἄνθρωπον, ὁ θαυμάσιος Ἰάκωβος, μὴ ἔχων, καθὼς εἶπον, κελλίον ἐκτισμένον ἢ σκηνὴν ἢ καλύβην ἢ ἄλλο παραμικρὸν σκέπασμα, ἀλλὰ καὶ προσευχόμενος καὶ καθήμενος καὶ ἀναπαυόμενος καὶ στεκόμενος, ὑγιής τε καὶ ἀσθενής, εὑρίσκετο ἄστεγος πάντοτε. Ὅθεν, ἀπὸ τὴν πολλὴν κακοπάθειαν βαρέως ἠσθένησε καὶ ἐκείτετο δεινῶς ὀδυνώμενος. Τοῦτο μαθὼν ἐπῆγα καὶ ἐγώ, λέγει ὁ Κύρου Θεοδώρητος, νὰ τὸν ἴδω ὡς φίλος καὶ γνώριμος, εἶναι τώρα χρόνοι δεκατέσσαρες, ἦτο δὲ τότε ὁ καιρὸς τοῦ θέρους καὶ ὁ ἥλιος ἐφλόγιζε δυνατά, διότι ἀέρας δὲν ἐφύσα διόλου· ἡ ἀσθένειά του ἦτο ἀπὸ πάθησιν τῆς χολῆς. Βλέπων λοιπὸν ἐγὼ τὴν πολλὴν ὀδύνην καὶ καρτερίαν του ἐθαύμασα, διότι οὔτε τότε ὅπου ἦτο ἄστεγος δὲν ἔστεργε νὰ τοῦ κάμωμεν μικρὰν καλύβην, ἀλλὰ τὸν ἐβασάνιζεν ἔσωθεν μὲν ἡ θέρμη τῆς ἀσθενείας, ἔξωθεν δὲ πάλιν τὸν κατέφλεγεν ἡ ἄμετρος καῦσις τοῦ ἡλίου· ἦσαν δὲ συνηγμέναι ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι, διὰ νὰ ἁρπάσουν τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον, ὅταν κοιμηθῇ.

Ὅταν λοιπὸν εἶδον ὅτι ἡ κατάστασίς του ἐχειροτέρευεν, μετεχειρίσθην μέθοδόν τινα διὰ νὰ τοῦ δώσω ὀλίγην ἄνεσιν καὶ τοῦ λέγω· «Εἶχα πόθον νὰ παραμείνω ἐδῶ διὰ συνοδείαν σου, ἀλλὰ δὲν ὑποφέρω τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου, διότι πονεῖ ἡ κεφαλή μου καὶ ἂν ὁρίζῃς νὰ κάμω μικρὰν καλύβην νὰ σκέπωμαι». Τότε προσέταξε καὶ ἐνέπηξαν εἰς τὴν γῆν καλάμια, ἐπάνω δὲ εἰς αὐτὰ ἔβαλαν σανίδας καὶ μοῦ εἶπε νὰ ὑπάγω ὑποκάτω ταύτης τῆς σκιᾶς, νὰ μὴ μὲ καίῃ ὁ ἥλιος, ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἐντρέπομαι νὰ ἔχω ἄνεσιν ἐγὼ ὅπου εἶμαι ὑγιὴς καὶ νεώτερος καὶ σύ, ὅστις εἶσαι ἀσθενὴς καὶ γέρων, νὰ κείτεσαι εἰς τὸν ἥλιον· λοιπόν, ἐὰν ἀγαπᾷς τὴν συνοδείαν μου, ἐλθὲ νὰ εἴμεθα ὁμοῦ εἰς τὴν σκιάν». Τότε συγκατέβη καὶ ἦλθεν ὑπὸ τὸ σκέπαστρον, μετὰ δὲ ὥραν πολλήν, ἀφ’ οὗ συνωμιλήσαμεν διάφορα λόγια, ἔβαλα τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν ράχιν του καὶ βλέπω ὅτι ἐφόρει κατὰ σάρκα βαρύτατα σίδηρα καὶ ἄλλην μὲν ἅλυσον ἐφόρει εἰς τὴν μέσην, ὡς ζώνην, ἔμπροσθεν δὲ καὶ ὄπισθεν ἐφόρει ἄλλας δύο σταυροειδῶς διεζωσμένος καὶ ἄλλας εἰς τὰς χεῖρας καὶ τὸν τράχηλον, τὰς ὁποίας τὸν παρεκάλεσα νὰ ἐκβάλῃ οὕτω λέγων· «Σὲ φθάνει τώρα ἡ θέρμη τῆς ἀσθενείας σου, Πάτερ μου, τὴν ὁποίαν ἔχεις ἔσω εἰς τὰ ἐντόσθια καὶ μὴ βασανίζῃς τὸ σῶμα σου ἔξωθεν· ὅταν παρέλθῃ ἡ ἀσθένεια, κάμε ὡς βούλεσαι».