ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἦτο εἰς τὰς ἀρετὰς περιβόητος, καὶ τόσον θαυμάσιος, ὥστε καίτοι ἠγωνίζετο ἐν τῷ μέσῳ μεγάλων Ὁσίων, οἵτινες ἤκμασαν εἰς τὴν ἔρημον, ἐν τούτοις πάντας ὑπερέβη μὲ τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν του. Οὗτος κατῴκει εἰς τὰ μέρη τῆς Θηβαΐδος πλησίον τῆς πόλεως Λυκώ, ἐπάνω εἰς ἕνα ὄρος ὑψηλὸν καὶ ἥσυχον, εἰς τὸ ὁποῖον μὲ πολλὴν δυσκολίαν καὶ κόπον ἀνείκαστον ἀνήρχετο πᾶς ὅστις ἐπεθύμει νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ. Ἦτο δὲ ὁ Ὅσιος ἔγκλειστος εἰς τὸ κελλίον, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσῆλθεν ὅταν ἦτο ἐτῶν τεσσαράκοντα. Ἔκαμε, δὲ ἐκεῖ ἄλλα τόσα ἔτη ἔγκλειστος, χωρὶς ποτὲ νὰ ἐξέλθῃ ἔξω, οὔτε ἄλλος τις εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον του, ἐλάμβανε δὲ ὀλίγην τροφὴν ἀπὸ μίαν μικρὰν θυρίδα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν συνωμίλει ὀλίγα καὶ ὠφέλιμα λόγια, σπανίως ἐπὶ μερικὰς ἡμέρας καὶ ὄχι πάντοτε, ἀλλὰ ὅταν ἦτο ἀνάγκη μεγάλη, διὰ νὰ ὠφελήσῃ ἐκείνους οἱ ὁποίοι ἤρχοντο νὰ τὸν εὕρουν, πρὸς νουθεσίαν αὐτῶν καὶ διόρθωσιν.

Οὗτος ὁ Ὅσιος δὲν ἠθέλησε ποτὲ νὰ ἰδῇ γυναῖκα, οὔτε καὶ νὰ συνομιλήσῃ ποτέ, ἡσύχαζε δε πάντοτε, διότι ἐγνώριζεν, ὅτι ὅσον φεύγει τις τοὺς ἀνθρώπους, ἐπὶ τοσοῦτον πλησιάζει πρὸς τὸν Θεόν. Ὅθεν τόσον ἐλέπτυνε τὸν νοῦν του μὲ τὴν θείαν ἕνωσιν καὶ τόσον τὴν ψυχὴν ἐκαθάρισεν, ὥστε ἠξιώθη καὶ προφητικοῦ χαρίσματος· ὄχι δὲ μόνον τὰ μακρὰν ἐγνώριζεν, ἀλλὰ καὶ τὰ μέλλοντα προέλεγε, πρὸς μεγάλην ἔκπληξιν τῶν ἀκουόντων. Δι’ ὃ πολλοὶ μετέβαινον καὶ τὸν ἐρωτοῦσαν δι’ ὑποθεσίν των τινά, εἰς τοὺς ὁποίους ἔδιδεν ἀπόκρισιν, προφητεύων τὰ μέλλοντα καὶ ὅσα ἔλεγεν ἐγίνοντο ὕστερον. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ πιστότατος βασιλεὺς Θεοδόσιος, ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὸν πόλεμον κατὰ τῶν Περσῶν καὶ ἄλλων ἀπίστων, ἔστελλεν ἄνθρωπον καὶ ἠρώτα τὸν Ὅσιον τί τέλος ἔμελλε νὰ ἔχῃ ὁ προκείμενος πόλεμος. Ὁ δὲ Ὅσιος ἄλλοτε μὲν τοὺς ἔλεγεν ὅτι θὰ νικήσωσιν, ἄλλοτε δὲ πάλιν ὅτι θὰ φύγωσι καὶ οὕτως ἐγίνετο. Ἐπολέμουν δέ ποτε οἱ Αἰθίοπες πόλιν τινὰ τοῦ βασιλέως τὴν ὁποίαν ἔλεγον Σεβενίν, ἥτις ἦτο μεταξὺ τῶν ὁρίων τῆς Αἰθιοπίας καὶ τῆς Θηβαΐδος, συνέλαβον δὲ οὗτοι πολλοὺς αἰχμαλώτους, ἐνῷ πολλοὺς ἄλλους ἐφόνευσαν. Ὅθεν ὁ στρατηλάτης τοῦ βασιλέως ἐδειλία νὰ συγκροτήσῃ πόλεμον δεύτερον, ὁ δὲ Ἰωάννης τὸν συνεβούλευσε νὰ πολεμήσῃ τὴν δεῖνα ἡμέραν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ οὕτως ἐποίησεν. Ὅθεν ἐνίκησεν ἅπαντας, συνεργούσης τῆς θείας Χάριτος. Ἔχων δὲ ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὸν Θεὸν τοσοῦτον μέγα χάρισμα, δὲν ὑψηλοφρόνει οὐδόλως, ἀλλὰ ἐνόμιζε τὸν ἑαυτόν του ὡς ἀχρεῖον δοῦλον τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνάξιον, ἔλεγε δὲ ὅτι ἡ πίστις τῶν προσερχομένων ἐνήργει καὶ ἐγίνοντο τὰ θαυμάσια.