Ἀκούσας ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Αὐξιβίου, ὁ Θεμισταγόρας, τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου, ἦλθεν εἰς τοὺς Σόλους μὲ τὴν γυναῖκα του, τὴν μακαρίαν Τιμώ, ἥτις ἦτο καὶ αὐτὴ θαυμαστὴ καὶ ἐνάρετος· ἀναβάντες δὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἠσπάσαντο ἀλλήλους οἱ ἀδελφοὶ καὶ ἔγινε χαρὰ μεγάλη κατὰ τὴν συνάντησιν αὐτῶν, ἦσαν δὲ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν διδασκόμενοι ἀπὸ τὸν μακάριρν Αὐξίβιον, ὅστις καὶ ἐβάπτισεν αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ἐχειροτόνησε δὲ τὸν μὲν μακάριον Θεμισταγόραν Πρεσβύτερον τῆς Ἱερᾶς Ἐκκλησίας, τὴν δὲ γυναῖκα του Διάκονον· διότι ἀφ’ οὗ ἔλαβον τὸ Ἅγιον Βάπτισμα διεχωρίσθησαν ἀπ’ ἀλλήλων καὶ ἦσαν εἰς τὸ ἑξῆς ὡς ἀδελφοὶ φθάσαντες εἰς ἀπάθειαν. Ἦλθε λοιπὸν τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν πόλιν τῶν Σόλων καὶ σχεδὸν ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ τῆς διδαχῆς τοῦ Ἁγίου Αὐξιβίου, συνεργοῦντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βλέπων δὲ ὁ Ἅγιος ὅτι ἦτο μικρὰ ἡ Ἐκκλησία καὶ δὲν ἐχώρει ὅλους, ἠθέλησε νὰ οἰκοδομήσῃ μεγαλυτέραν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ κλίνας τὰ γόνατα παρεκάλει τὸν Κύριον νὰ τοῦ ἐξαποστείλῃ πᾶσαν βοήθειαν· ἐγερθεὶς δὲ ἐχάραξε τὸν τύπον τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν εὐδοκίαν καὶ συνεργίαν τοῦ Θεοῦ ᾠκοδόμησε μέγαν καὶ θαυμαστὸν Ναόν, τὴν Μητροπολιτικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν ηὐτρέπισε μὲ πᾶσαν εὐπρέπειαν καὶ τὴν παρέδωκεν, ὡς εἰς νυμφίον, εἰς τὸν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν.
Τίς λοιπὸν νὰ μὴ θαυμάσῃ καὶ νὰ μὴ ἐπαινέσῃ τὸν γενναῖον Ἀθλητὴν τοῦ Χριστοῦ, ὅστις μόνος ἐπολέμησε καὶ ἐνίκησε τὸν ἐχθρόν, τὸν διάβολον δηλαδή, καὶ ἥρπασεν ἀπὸ τὰς χεῖρας του ἅρπαγμα μέγα; Διότι ὁ ἐχθρὸς εἶχεν ὅλους αὐτοὺς ὑποτεταγμένους εἰς τὴν ἐξουσίαν του, ἐπειδὴ ὅταν μετέβη ὁ Ἅγιος εἰς τὴν χώραν των δὲν εἶχεν οὔτε ἕνα Χριστιανόν· διὰ τῆς Χάριτος ὅμως τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔκαμεν ὅλους Χριστιανούς. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν κατώρθωσε καλῶς τὰ πάντα καὶ ἔγινε κήρυξ τῆς ἀληθείας καὶ ἐτίμησε τὴν ἀρχιερωσύνην ἐπὶ πεντήκοντα ὁλοκλήρους χρόνους καὶ ἔφθασε πλέον εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, προσεκάλεσεν ὅλον τὸν τίμιον Κλῆρον του καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου ποθητά, ἀκούσατε μὲ προσοχὴν τοὺς λόγους μου. Ἰδοὺ ἐγὼ πηγαίνω εἰς τὸν δρόμον τῶν Πατέρων μου, καθὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, οἵτινες εἶναι εἰς τὴν γῆν· σεῖς δέ, τέκνα μου, προσέχετε καλῶς εἰς τὸν ἑαυτόν σας· ἵστασθε στερεοὶ εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ προσέχετε μὴ σᾶς πλανέσῃ κανεὶς μὲ μάταια καὶ ἐπιτηδευμένα λόγια· σεῖς γνωρίζετε καλῶς πόσας θλίψεις ὑπέμεινα εἰς τὴν πόλιν ταύτην, νύκτα καὶ ἡμέραν δεόμενος καὶ παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ ἀνοίξῃ εἰς ἐμὲ θύραν λόγου, νὰ φανερώσω παρρησίᾳ τὸ μυστήριον τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ ἀψευδὴς Θεὸς δὲν παρέβλεψε τὴν δέησίν μου, ἀλλὰ μὲ ἐβοήθησε·