καθ’ ἑκάστην δὲ ἡμέραν ηὔξανεν ὁ λαός, ὅστις ἐπίστευεν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἐβαπτίζοντο εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὅσοι δὲ εἶχον ἀσθενεῖς τοὺς ἔφερον εἰς τὸν εὐλογημένον Αὐξίβιον καὶ ὡς ἔθετεν ἐπάνω εἰς αὐτοὺς τὰς χεῖρας του, τοὺς ἰάτρευεν ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀκούσαντες ταῦτα οἱ χωρικοί, οἵτινες κατῴκουν εἰς ὅλα τὰ περίχωρα, ἤρχοντο εἰς τὴν πόλιν, φέροντες, μαζί των ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς ὁποίους πάντας ἐθεράπευε διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Ζωοποιοῦ Τριάδος καὶ πιστεύοντες ἐβαπτίζοντο. Ἦτο δὲ καί τις ἀπὸ τὸ χωρίον Σαλαποτάμιον, Αὐξίβιος καὶ αὐτὸς ὀνομαζόμενος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἤκουσε περὶ τοῦ μακαρίου Αὐξιβίου καὶ τῆς διδασκαλίας του καὶ περὶ τῆς ἀρετῆς του, ἦλθε πρὸς αὐτὸν καὶ ἔπεσεν εἱς τοὺς πόδας του παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· «Πάτερ, δός μοι τὴν ἐν Χριστῷ σφραγῖδα», τὸ Ἅγιον δηλαδὴ Βάπτισμα. Ἀφ’ οὗ δὲ τὸν κατήχησεν ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ἐδίδαξε περὶ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν ἐβάπτισεν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔμεινε δὲ ὁ Αὐξίβιος οὗτος μετὰ τοῦ Ἁγίου Αὐξιβίου καθ’ ὄλον τὸν καιρὸν τῆς ζωῆς του, διδασκόμενος ἀπὸ αὐτόν, ἔγινε δὲ καὶ αὐτὸς θαυμαστὸς ἄνθρωπος προκόπτων μὲ τὴν σοφίαν καὶ χάριν τοῦ Θεοῦ, ἠκολούθει τὰ ἴχνη τοῦ καλοῦ διδασκάλου καὶ ἐπορεύετο μὲ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ μιμούμενος κατὰ πάντα τὸν διδάσκαλόν του.

Ἐν μιᾷ δὲ τῷν ἡμερῶν ἐξῆλθεν ὁ Αὐξίβιος, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου, μακρὰν τῆς χῶρας κατὰ τὸ μέρος τῆς Ἀνατολῆς εἰς τόπον καλούμενον Ταρίχου διὰ νὰ λάβῃ ὀλίγην ἄνεσιν. Ἐκεῖ, ὑπὸ τὴν σκιὰν δένδρου τινὸς ἐκάθησε καὶ ἀναπεσὼν ἐκοιμήθη· καὶ ἰδοὺ πλῆθος μυρμήκων ἦλθον τριγύρω εἰς τὴν κεφαλήν του καὶ ἐσχημάτισαν εἶδος στεφάνου. Τοῦτο συνέπεσε νὰ ἴδη ὁ Ἅγιος Αὐξίβιος εὑρεθεὶς τότε ἐκεῖ· ὅθεν ἐθαύμασε καὶ τὸ διεφύλαξεν εἰς τὴν ψυχήν του ἐννοήσας, ὅτι τὸ γένος τῶν μυρμήκων φανερώνει τὴν προθυμίαν ἀγαθῶν ἔργων, καθὼς τοῦτο λέγει ὁ Σολομῶν· «Ἴθι πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ, καὶ ζήλωσον ἰδὼν τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ» (Παροιμ. ϛ’ 6). Ὁ δὲ στέφανος προεμήνυε τὴν ἀξίαν τῆς ἀρχιερωσύνης· διότι ἔμελλεν ὁ μαθητὴς νὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τοῦ διδασκάλου του, ἐξυπνήσας δὲ αὐτὸν εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ δὲ μαθητὴς ὑπετάσσετο εἰς τὸν διδάσκαλον κατὰ πάντα καὶ ὑπηρέτει αὐτόν, ὡς καλὸς ὑπηρέτης, ὅστις δουλεύει εἰς τὸν κύριόν του. Ὁ δὲ μακάριος Αὐξίβιος δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τοῦ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν νύκτα καὶ ἡμέραν διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ ἐπιστροφὴν τοῦ λαοῦ, διδάσκων αὐτοὺς ἀδιαλείπτως. Καὶ ἡ μὲν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ ηὔξανε καὶ ἐπληθύνετο καθ’ ἡμέραν, ἡ δὲ ποίμνη τοῦ ἐχθροῦ ἐσμικρύνετο ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ καὶ ὠλιγόστευεν.