Ἐλθὼν λοιπὸν εἰς τὴν πόλιν τῶν Σολίων καὶ ἁναζητήσας εὗρε τὸν μακάριον Αὐξίβιον, εἰς τὸν τόπον τὸν ἀποκαλούμενον τοῦ Διὸς καὶ ἀσπασάμενοι ὁ εἷς τὸν ἄλλον λέγει ὁ μακάριος Ἡρακλείδης· «Τέκνον Αὐξίβιε, εἶμαι ἀπεσταλμένος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ νὰ σοῦ εἴπω: ἕως πότε θὰ κρύπτῃς τὸν λύχνον ὑπὸ τὸν μόδιον καὶ δὲν τὸν τοποθετῇς ἐπάνω εἰς τὴν λυχνίαν τοῦ Σταυροῦ, διὰ νὰ λάμπῃ εἰς τοὺς κατοικοῦντας εἰς τὴν πόλιν ταύτην; Ἔλα λοιπόν, φώτισον τοὺς ἐσκοτισμένους ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων· γενοῦ κήρυξ τῆς μετανοίας. Ἕως πότε θὰ κρύπτῃς τὸ ἀργύριον, τὸ ὁποῖον ἔλαβες ἀπὸ τὸν Κύριόν σου; Κέρδισον εἰς αὐτὸ ἑπταπλασίονα· ἀγωνίσου νὰ σκούσῃς καὶ σύ, «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω» (Ματθ. κε’ 21). Δὲν ἤκουσας τὴν θείαν Γραφήν, ἥτις λέγει, ὅτι «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν, ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι;» (Ψαλμ. ρκε’ 5). Σπεῖρον τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν χειμῶτα τοῦτον τῆς εἰδωλολατρίας, ὅστις εἶναι τώρα εἰς τὴν πόλιν ταύτην, διὰ νὰ θερίσῃς καρπὸν πολὺν καὶ μὲ ἀγαλλίασιν τῆς ψυχῆς καὶ εἰρήνην μὴ φοβηθῇς ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι φονεύουν τὸ σῶμα, ἀλλὰ φοβήθητι τὸν Θεόν, ὅστις δύναται νὰ ἀπολέσῃ καὶ νὰ κολάσῃ καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα, μέσα εἰς τὴν γέενναν· διότι αὐτὸς εἶπεν· «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Καὶ πάλιν εἶπεν· «Καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ… Ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τὶ λαλήσητε» (Ματθ. ι’ 18-19). Διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θέλει διδάξει ὑμᾶς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ὁμιλήσετε. Ταῦτα εἰπὼν ὁ θεῖος Ἡρακλείδης, παραλαβὼν τὸν Ἅγιον Αὐξίβιον εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν καὶ εὐχηθεὶς ἐχάραξεν εἰς τὴν γῆν τὸ σχέδιον τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἦτο μικρὰ μὲν κατὰ τὸ μῆκος, μεγάλη δὲ κατὰ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ· ἔπειτα, διδάξας αὐτὸν ὅλον τὸν Ἐκκλησιαστικὸν κανόνα καὶ τὴν τάξιν καθὼς καὶ αὐτὸς ἐδιδάχθη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἀσπασάμενος αὐτὸν ἐπῆγεν εἰς τὴν ἰδικήν του πόλιν.
Τότε ὁ μακάριος Αὐξίβιος εὐθύς, χωρὶς ἀργοπορίαν, ἤρχισε νὰ οἰκοδομῇ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ρίψας τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸ ἔδαφος προσηύχετο μετὰ δακρύων λέγων· «Θεὲ Παντοκράτορ, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ· ὁ πλάσας τὸν ἄνθρωπον, χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τιμήσας αὐτὸν διὰ τῆς ἰδικῆς σου εἰκόνος, φθόνῳ δὲ τοῦ διαβόλου ἀπατηθέντα καὶ νεκρωθέντα δὲν ἀπεστράφης εἰς τέλος, Ἀγαθέ, ἀλλὰ ἀπέστειλας ἡμῖν τὸν Μονογενῆ σου Υἱὸν