Ἓν ἔτος μετὰ τὴν ψευδοσύνοδον τῆς Ἐφέσου, ἤτοι ἐν ἔτει υν’ (450), ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος Β’, μόνη δὲ νόμιμος διάδοχος τοῦ θρόνου αὐτοῦ ὑπῆρχεν ἡ Πουλχερία. Βλέπουσα τότε ἡ μακαρία ὅτι ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐσπαράσσετο ὑπὸ νοητῶν λύκων, οἵτινες εἶχον ἐπιδράμει κατ’ αὐτῆς, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ ἀσφάλεια τῆς αὐτοκρατορίας εὑρίσκετο ἐν κινδύνῳ ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς της, ἠννόησεν ὅτι εἶχεν ἀνάγκην τῆς συμπαραστάσεως ἀνδρὸς ἰσχυροῦ, ὁ ὁποῖος θὰ τὴν ὑπεβοήθει εἰς τὸ ἔργον της. Ὅθεν ἀπεφάσισε νὰ ὑπανδρευθῇ τὸν ὀνομαστὸν διά τε τὴν σύνεσιν καὶ φρόνησιν αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐλάβειάν του Μαρκιανόν, ὡς δὲ καὶ τὰ πράγματα ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπέδειξαν, δὲν διέλαθε καὶ εἰς τοῦτο ἡ ὀξυδέρκεια καὶ ἡ παρατηρητικότης τῆς Πουλχερίας, διότι ὁ Μαρκιανὸς ἀνεδείχθη ἄριστος αὐτοκράτωρ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὠφελήσας καὶ τὸ Κράτος περιφρουρήσας.

Δὲν ἦτο ὅμως ἁπλοῦν ζήτημα διὰ τὴν Πουλχερίαν ὁ γάμος, διότι αὕτη, ὡς εἴπομεν εἶχεν ὑποσχεθῆ εἰς τὸν Θεὸν νὰ ζήσῃ ἐν παρθενίᾳ, καὶ τὴν ὑπόσχεσίν της αὐτὴν δὲν ἠννόει νὰ ἀθετήσῃ. Δὲν ἐγκατέλειψεν ὅμως αὐτὴν καὶ εἰς τὸ ζήτημα τοῦτο ἡ θεία Χάρις, διότι καὶ ὁ μακάριος Μαρκιανὸς ὑπὸ τῶν αὐτῶν αἰσθημάτων διεπνέετο, διότι εἶχε μὲν ἔλθει εἰς πρῶτον γάμον, ἐκ τοῦ ὁποίου εἶχεν ἀποκτήσει καὶ θυγατέρα [4], χηρεύσας ὅμως ἔζη καὶ αὐτὸς ἐν ἐγκρατείᾳ ἀπέχων πάσης φθοροποιοῦ ἁμαρτίας καὶ δὲν ἐπεθύμει νὰ ἔλθῃ εἰς δεύτερον γάμον. Αὐτὸν λοιπὸν τὸν ἐκλεκτὸν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον ἐσκέφθη νὰ λάβῃ σύζυγον ἡ Πουλχερία, ἐφ’ ὅσον θὰ ἐδέχετο νὰ ζήσωσιν ἐν παρθενίᾳ. Τούτου λοιπὸν συμφωνηθέντος ἐξησφάλισε, καὶ δι’ ὅρκου τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Μαρκιανοῦ ἡ Πουλχερία. Ὅθεν ἔγινεν ὁ γάμος, ἦσαν δὲ τότε κατὰ τὴν ἡλικίαν ὁ μὲν Μαρκιανὸς ἐτῶν πεντήκοντα ἑπτά, ἡ δὲ Πουλχερία ἐτῶν πεντήκοντα δύο, διετήρησαν δὲ ἕως τέλους ἄψογον τὴν ὑπόσχεσιν τῆς παρθενικῆς συμβιώσεως αὐτῶν οἱ μακάριοι.

Πρώτη μέριμνα τῶν νέων βασιλέων εὐθὺς μετὰ τὴν ἀνάληψιν ὑπ’ αὐτῶν τῆς ἐξουσίας τοῦ Κράτους ἦτο ἡ ἀποκατάστασις τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶχε σφοδρῶς διαταραχθῆ μετὰ τὴν λῃστρικὴν ψευδοσύνοδον τῆς Ἐφέσου. Συνεννοηθέντες λοιπὸν οἱ βασιλεῖς μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, τοῦ Ρώμης Λέοντος καὶ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνατολίου, ἔστειλαν ἐπιστολὰς πρὸς ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους καὶ συνεκάλουν αὐτοὺς εἰς Σύνοδον Οἰκουμενικὴν πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας. Συνῆλθε δὲ ἡ Ἁγία αὕτη Σύνοδος εἰς τὸν ἐν Χαλκηδόνι Ναὸν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος υνα’ (451).