Κατὰ τὴν ἑπομένην, καθήσας πάλιν ὁ ἄρχων ἐπὶ τοῦ δικαστικοῦ θρόνου μὲ ἄμετρον ἔπαρσιν, προσέταξε καὶ ἔφεραν τὸν Ἅγιον ἔμπροσθέν του· ἤρχισε δὲ πάλιν νὰ λέγῃ πρὸς αὐτόν· «Ἆρά γε, ὦ Σεραφείμ, ἐσωφρονίσθης ἀπὸ τὴν χθεσινὴν παίδευσιν, ἐγνώρισες τὸ συμφέρον σου, ὥστε νὰ κάμῃς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον σοῦ λέγω καὶ ὡς φίλος σου σὲ συμβουλεύω, ἢ ἐξακολουθεῖς νὰ μένῃς ἀκόμη εἰς τὴν κακογνωμίαν ἐκείνην;». Ὁ δὲ Ἅγιος, ἱστάμενος μὲ φαιδρὸν τὸ πρόσωπον, εἶπεν· «Ἔπρεπεν, ὦ ἡγεμών, πρὸς ταῦτα νὰ μὴ σοῦ δώσω οὐδεμίαν ἀπόκρισιν, διότι, ἐνῷ λέγεις ὅτι εἶσαι φίλος μου, ἐν τούτοις μὲ συμβουλεύεις τοιαύτην κακὴν συμβουλήν, ἤτοι νὰ ἀφήσω τὸν Κύριόν μου Ἰησοῦν, τὸν ποιητήν μου καὶ πλάστην μου, καὶ νὰ πιστεύσω εἰς ἕνα ἄνθρωπον θνητόν, ἀγράμματον, ἐχθρὸν καὶ πολέμιον τοῦ Χριστοῦ μου». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ἁγίου, ὁ ἐξουσιαστὴς δὲν ὑπέμεινε νὰ τελειώσῃ ὁ Ἅγιος τὸν λόγον του, ἀλλ’ εὐθὺς προσέταξε πάλιν καὶ τὸν ἔδειραν σφοδρότατα, ἔπειτα ἐτάνυσαν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του καὶ ἔβαλον ἐπάνω εἰς τὴν κοιλίαν του πέτραν μεγάλην καὶ ἀνηλεῶς κατέκοπτον καὶ ἐξέσχιζον τὰς σάρκας του· ἔπειτα τὸν ἐπότιζον ὕδωρ μετὰ κονιορτοῦ καὶ χολῆς μεμιγμένον. Ὁ δὲ Ἅγιος, τὸ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ Πάθος ἰδὼν γενόμενον εἰς ἑαυτόν, ἔχαιρεν εἰς τοσοῦτον, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ ἀνηλεεῖς δήμιοι βλέποντες αὐτόν, ὅτι ὑπέμεινε τὰ τοσαῦτα βασανιστήρια μετ’ εὐχαριστήσεως καὶ ὅτι τὸ πρόσωπόν του ἦτο λαμπρὸν καὶ εὐφραινόμενον ὡς νὰ ἦτο εἰς εὐωχίαν καὶ ὄχι εἰς τιμωρίαν, ἐθαύμαζον. Βλέπων ὁ ἐξουσιαστὴς τὸ στερεὸν καὶ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του ἔδωκε τὴν τελευταίαν κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν, νὰ τὸν σουβλίσουν διὰ ξύλου, ὥστε νὰ λάβῃ βίαιον θάνατον.

Φερομένου δὲ τοῦ Ἁγίου εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, μία γυνὴ ἀράβισσα, μελανωτέρα εἰς τὴν ψυχὴν παρὰ εἰς το σῶμα, ἱσταμένη εἴς τινα τοῖχον, ὕβριζε καὶ ἐκακολόγει τὸν Ἅγιον μὲ αἰσχρὰς καὶ ἀτίμους ὕβρεις· ὁ δὲ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ θεράπων πιστότατος, μιμούμενος καὶ κατὰ τοῦτο τὸν Χριστόν, κατάραν μὲν κατὰ τῆς ἀθέου ἐκείνης οὐδεμίαν εἶπεν, ἀλλὰ μόνον στραφεὶς καὶ ἰδὼν αὐτὴν μὲ τὴν ἱλαρὰν ἐκείνην ὄψιν του, εὐθὺς ὡς νὰ ἐξῆλθε δύναμις ἀπὸ τὸ εὐλογημένον του πρόσωπον καὶ τὴν ἐκτύπησε καί, ὢ τοῦ θαύματος! ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω ἡ ἀναιδὴς καὶ μεμελανωμένη ἐκείνη ὄψις, ὁμοίως καὶ τὸ στόμα καὶ οἱ ὀφθαλμοί της ἐστράφησαν καὶ ἔγιναν ὅμοια τοῦ πατρὸς αὐτῆς διαβόλου καὶ ἔζησε μὲ τὴν πληγὴν ἐκείνην ἔτη δεκαπέντε, γενομένη θέαμα ἐλεεινὸν εἰς τοὺς ὁρῶντας·