Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι καὶ ἰδόντες ὅτι ἀπέτυχον τοῦ σκοποῦ, ὥρμησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ σύροντες αὐτὸν μὲ βίαν μεγάλην καὶ σκληρότητα, τὸν ἔφεραν εἰς τὸν ἡγεμόνα (τὸν παρ’ αὐτοῖς Χαμουζάμπεην ὀνομαζόμενον) καὶ ἐβόων κατὰ τοῦ δικαίου καὶ ἀθώου λέγοντες· «Καὶ οὗτος μετὰ τοῦ καταράτου Διονυσίου ἦτο ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος ἡμῶν· διὰ τοῦτο ἔκβαλε αὐτὸν ἀπὸ τὴν ζωὴν ταύτην μὲ κακὸν θάνατον, διὰ νὰ σωφρονισθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι». Καὶ ταῦτα μὲν ἐκεῖνοι ἔλεγον· ὁ δὲ ἡγεμών, καθήσας ἐπὶ θρόνου, παρέστησε τὸν Ἅγιον ἔμπροσθέν του· καὶ πρῶτον μὲν ἤρχισε μὲ τρόπον ἥμερον νὰ λέγῃ πρὸς αὐτόν· «Βλέπω, ἄνθρωπε, ὅτι εἶσαι φρόνιμος καὶ θαυμάζω πῶς συνεφώνησες μὲ ἐκεῖνον τὸν κακὸν ἄνθρωπον καὶ δὲν ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν σου, ὅτι ἠθέλετε νὰ βάλητε εἰς πρᾶξιν πρᾶγμα ἀδύνατον καὶ τῆς ζωῆς σας ὀλέθριον· ἰδοὺ εἶδες πῶς ἐκεῖνος ὁ κακὸς κακῶς ἀπώλετο· καὶ σύ, ἰδοὺ ὅτι συνελήφθης καὶ κινδυνεύεις νὰ ἀποθάνῃς μὲ ἐλεεινὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον· ὅμως ἐγώ, βλέπων τὴν φρονιμότητά σου, λέγω ὅτι ὡς ἄνθρωπος ἠπατήθης καὶ λυπούμενος νὰ σὲ θανατώσω, σὲ συμβουλεύω νὰ γίνῃς Τοῦρκος· ὅταν κάμῃς αὐτὸ ὄχι μόνον τὴν ζωήν σου θέλομεν χαρίσει εἰς σέ, ἀλλὰ καὶ εἰς μεγάλην τιμὴν θέλομεν σὲ ἔχει διὰ τὴν φρονιμάδα σου».
Ὁ δὲ Ἅγιος μὲ συντομίαν ἀποκριθεὶς εἶπεν· «Ὅτι μὲν ἀδίκως πάσχω καὶ ἐνῷ εἶμαι ἀναίτιος, ὡς ὑπαίτιος παρεδόθην, τὸ γνωρίζεις πολὺ καλῶς· ὅμως ἐγὼ τὴν Πίστιν μου δὲν ἀρνοῦμαι, οὔτε θέλω χωρισθῆ ποτὲ ἀπὸ τὸν γλυκύτατόν μου Δεσπότην καὶ Θεόν, Ἰησοῦν Χριστόν, κἂν μυρίους θανάτους ἤθελον λάβει διὰ τὸ Ὄνομά του τὸ Ἅγιον, χαράν μου δὲ καὶ εὐφροσύνην ἔχω τοῦτο· δι’ αὐτό, ὦ ἡγεμών, δέρε, σφάττε, κόπτε, ποίει ὅ,τι εἶναι τῆς ἐξουσίας σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ δικαστής, δὲν ἔχασε καιρόν, ἀλλὰ προσέταξε νὰ τὸν δείρουν ὥραν πολλὴν καὶ ἀνηλεῶς νὰ κατακόψουν τὴν ρῖνα του εἰς λεπτὰ τεμάχια. Τούτου γενομένου καὶ τοῦ Ἁγίου πάσχοντος τὰ τοιαῦτα ὡς εἰς ξένον σῶμα καὶ εὐχαριστήσαντος καὶ εὐλογήσαντος τὸν Θεόν, προσέταξεν ὁ ἐξουσιαστὴς νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν τελείως ἀνεπιμέλητον καὶ οὔτε τροφήν τινα νὰ τοῦ δώσωσιν, οὔτε ποτόν, μήπως καὶ μετανοήσῃ καὶ κάμῃ τὸ θέλημά των. Ὁ δὲ Ἅγιος ἐν τῇ φυλακῇ εὑρισκόμενος καὶ βλέπων εἰς ἑαυτὸν τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ ἔχαιρε καὶ μεγάλας ὡμολόγει τὰς χάριτας εἰς τὸν Χριστόν, διότι τὸν ἠξίωσε νὰ πάθῃ διὰ τὸ Ὄνομά του τὸ Ἅγιον καὶ τὸν παρεκάλει νὰ τοῦ δώσῃ ὑπομονὴν νὰ τελειώσῃ τὸ Μαρτύριον.