ΣΕΡΑΦΕΙΜ ὁ Νέος τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυς ἦτο ἀπὸ χωρίον τῆς ἐπαρχίας τῶν Ἀγράφων ὀνομαζόμενον Μπεζούλα· γεννηθεὶς δε ἀπὸ γονεῖς θεοσεβεῖς ὀνομαζομένους Σωφρόνιον καὶ Μαρίαν, ἀνετράφη ὑπ᾽ αὐτῶν ἐναρέτως τε καὶ θεοφιλῶς, εἰσῆλθε δὲ καὶ εἰς σχολεῖον ἱερῶν γραμμάτων, τὰ ὁποῖα ἐντὸς ὀλίγου καιροῦ ἔμαθεν, ἐπειδὴ ἦτο εὐφής. Ἀφοῦ δὲ ἔφθασεν εἰς μέτρον ἡλικίας, ἠγάπησε τὴν ζωὴν τῶν Μοναχῶν, μισήσας κόσμον καὶ τὰ τοῦ κόσμου τερπνὰ καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ Ἱερὸν Μοναστήριον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης Κορῶνα καὶ Κρυερὰ Βρύσις καὶ ἐκεῖ ἐνεδύθη τὸ ἀγγελικὸν Σχῆμα. Ἀπὸ τότε ἐδόθη εἰς ἀγῶνας πνευματικοὺς καὶ ἐμιμεῖτο τοὺς ἐκεῖ ἐναρέτους Πατέρας, συλλέγων ὡς φίλεργος μέλισσα ἀπὸ ἕκαστον τὰ διάφορα ἄνθη τῶν ἀρετῶν καὶ τοσοῦτον προέκοψεν εἰς τὴν κατὰ Χριστὸν πολιτείαν, ὥστε ἐκρίθη ἄξιος ἀπὸ τὸν Προεστῶτα τοῦ Μοναστηρίου νὰ δεχθῇ καὶ τὸ τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα ὅπερ καὶ ἐγένετο.
Μετὰ παρέλευσιν ὀλίγου καιροῦ, ἀποθανόντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Φαναρίου καὶ Νεοχωρίου, ψήφῳ τῆς Ἐκκλησίας, ἀναβιβάζεται εἰς τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸν αὐτὸν θρόνον. Λαβὼν δὲ ὁ Ἅγιος τὸ μέγα τοῦτο φορτίον τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἔδωκεν ἑαυτὸν εἰς περισσοτέρους ἀγῶνας, ποιμαίνων ὡς ἀληθινὸς ποιμὴν τὸ ποίμνιόν του εἰς νομὰς σωτηρίους τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ ποτίζων αὐτὸ καθ’ ἑκάστην μὲ τὰ νάματα τῆς ἐνθέου διδασκαλίας του καὶ διὰ τῶν ἔργων τύπος γενόμενος εἰς αὐτὸ παντὸς ἀγαθοῦ. Πλὴν μὲ ὅλας ταύτας τὰς ἀρετάς του, τόσην ταπείνωσιν εἶχεν ὁ ἀοίδιμος, ὥστε ὠνόμαζε ἑαυτὸν δοῦλον ἀχρεῖον καὶ δὲν ἐνόμιζέ ποτε ὅτι πράττει κανὲν ἔργον εὐάρεστον εἰς τὸν Θεόν. Διὰ τοῦτο ἐπεθύμει νὰ ἀξιωθῇ τοῦ διὰ Χριστὸν Μαρτυρίου καὶ περὶ τούτου ἐδέετο καθ’ ἑκάστην πρὸς τὸν Θεόν, ὅστις καὶ τὸν ἠξίωσε νὰ ἀπολαύσῃ τὸ ποθούμενον κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον.
Κατὰ τὸ ͵αχα’ (1601) ἔτος ἀπὸ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας ἐχρημάτισε Μητροπολίτης Λαρίσης Ἐπίσκοπος τις Διονύσιος ὀνομαζόμενος [1], ὁ ὁποῖος ὢν κακογνώμων καὶ κακότροπος, ἐπείσθη εἰς λόγους καὶ ὑποσχέσεις Εὐρωπαίων καὶ συνεργείᾳ δαιμονικῇ συνήθροισε πλῆθος ἱκανὸν καὶ ἐκίνησε κατὰ τῶν τότε κρατούντων Τούρκων πόλεμον, ὁρμήσας πρὸς τὰ μέρη τῶν Ἰωαννίνων· ὅθεν πολλοὺς ἐφόνευσε, ἄλλοι δέ, μὴ ὑπομείναντες τὰς καταδρομάς του, ἔφευγον ἀπὸ τοὺς τόπους ἐκείνους. Ἀλλ’ ὅμως εἰς ὀλίγον καιρὸν συλληφθεὶς οὗτος, ἔδωσε τὴν πρέπουσαν δίκην, ἐλεεινῶς φονευθεὶς παρὰ τῶν Τούρκων, παραχωρήσει Θεοῦ, ὡς ἀνάξια ποιήσας τοῦ ἐπαγγέλματός του.