Ταῦτα δὲ λέγουσα, ἐσφράγισε καὶ μὲ τὰ ἔργα βεβαιότερα τὰ λεγόμενα, καὶ φθάνουσα εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, πρῶτον μὲν προσηυχήθη, ἔπειτα δὲ ἔκλινε τὸν αὐχένα της πρὸς τὸν δήμιον, χωρὶς νὰ δείξῃ σημεῖον λύπης ἢ σκυθρωπότητά τινα, ἀλλὰ μὲ χαρὰν καὶ εὐφροσύνην καὶ οὕτως ἔκοψαν τὴν τιμίαν αὐτῆς κεφαλήν, τὴν νικηφόρον καὶ πολύαθλον. Γυνὴ δέ τις Ρωμαία, Σοφία ὀνόματι, πλουσία καὶ ἕνδοξος, ἔτυχεν ἐκεῖ εἰς τὴν Νικομήδειαν διά τινα ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν, καὶ ἰδοῦσα τὰ γενόμενα, ἐπῆρε τὸ ἅγιον Λείψανον τῆς Μάρτυρος καὶ τῆς ἔκτισεν εἰς τὴν πατρίδα της Ναὸν περικαλλέστατον, ἀντάξιον τῶν ἄθλων καὶ τῶν ἀγώνων αὐτῆς.
Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας καὶ ὁ μιαρὸς Ἐλεύσιος ἔλαβεν ἀπὸ τὴν θείαν δίκην τὴν δικαίαν ὁ ἄδικος παίδευσιν· διότι ἐνῷ ἐταξίδευε διὰ θαλάσσης ὁμοῦ μὲ ἄλλους πολλοὺς ἔγινε τρικυμία μεγάλη, ὅλοι δὲ οἱ ταξιδεύοντες μὲ τὸ πλοῖον ἐκεῖνο ἐπνίγησαν καὶ μόνον αὐτὸς ἠδυνήθη νὰ σωθῇ, διὰ νὰ λάβῃ περισσοτέραν παίδευσιν, διότι βαστῶν ἓν σανίδιον ἐξῆλθεν εἰς τόπον τινὰ ἔρημον, καὶ ἐκεῖ ἔγινε τροφὴ τῶν θηρίων ὁ δείλαιος. Τοιοῦτον ἐστάθη τῆς ὡραίας καὶ σώφρονος Ἰουλιανῆς τὸ τοῦ Μαρτυρίου στάδιον καὶ τοιοῦτον τέλος διὰ τὸν Κύριον ἔλαβε, καταφρονήσασα τὸν Ἐλεύσιον, τὸν ὁποῖον ὅταν ἦτο ἐτῶν ἐννέα ἠρραβωνίσθη· κατὰ δὲ τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς ἡλικίας της ἐνυμφεύθη τὸν Δεσπότην Χριστόν, μὲ τὸ ἔνδοξον καὶ πολύαθλον ὄντως Μαρτύριον αὐτῆς, μὲ τὸν ὁποῖον συμβασιλεύει τώρα καὶ συνευφραίνεται πάντοτε ἐκεῖ ἔνθα ὑπάρχει ἡ ἀνέκφραστος ἡδονὴ καὶ ἄρρητος ἀγαλλίασις· τῆς ὁποίας εἴθε νὰ ἀξιωθῶμεν καὶ ἡμεῖς τῇ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ φιλανθρωπίᾳ καὶ Χάριτι· ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.