Τῇ ΙΘ’ (19ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΥ καὶ τῆς Ἁγίας ΑΓΛΑΪΔΟΣ τῆς Ρωμαίας.

Ταῦτα βλέπων ὁ δυσσεβὴς τύραννος καὶ φοβηθεὶς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ἔτι δὲ καὶ αἰσχυνόμενος νὰ βλέπῃ τοὺς θεούς του ὑβριζομένους ἀπὸ τὸν Βονιφάτιον, τὸν κατέκρινεν εἰς θάνατον νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν ὡς ὑβριστὴν τῶν θεῶν καὶ παραβάτην τῶν βασιλικῶν διατάσεων. Οὕτω λοιπὸν ἔλαβον αὐτὸν οἱ δορυφόροι καὶ τὸν ἐπήγαιναν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης ἀγαλλόμενον· ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς ἐχαίρετο τόσον, ὡς νὰ ἐπήγαινεν εἰς ζωὴν πανευφρόσυνον καὶ ὄχι εἰς θάνατον. Φθάσαντες δὲ εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον ἐζήτησεν ὀλίγην διορίαν ἀπὸ τοὺς στρατιώτας καὶ σταθεὶς κατὰ ἀνατολάς, τοιαῦτα προσηύξατο· «Κύριε καὶ Θεέ μου, ἀπόστειλον εἰς ἐμὲ τὰ ἐλέη σου, παραστάσου καὶ γενοῦ βοηθός μου κατὰ τὴν ὥραν ταύτην, νὰ μὴ μὲ ἐμποδίσῃ ὁ πονηρὸς διὰ τὰς ἁμαρτίας τὰς ὁποίας ἐτέλεσα πρότερον ὁ ἀφρονέστατος, ἀλλὰ παράλαβε τὴν ταπεινήν μου ψυχὴν ἐν εἰρήνῃ, συναρίθμησον δὲ καὶ ἐμὲ τὸν ἀνάξιον δοῦλον σου μετ’ ἐκείνων, οἵτινες ἐφύλαξαν τὴν πίστιν ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους. Λύτρωσον δὲ καὶ τὸ περιπόθητόν σου ποίμνιον, τὸν λαόν σου τὸν περιούσιον, ἀπὸ τὴν εἰδωλικὴν δυσσέβειαν, ὅτι εὐλογητὸς εἶ καὶ μένων εἰς τοὺς αἰῶνας». Ταῦτα τοῦ Ἁγίου εὐξαμένου ἔκοψαν τὴν μακαρίαν αὐτοῦ κεφαλήν, ἔρρευσε δὲ ἀπὸ τῆς τομῆς, ὤ τοῦ ἐξαισίου θαυματουργήματος! γάλα καὶ αἷμα· τὸ μὲν αἷμα εἰς σημεῖον τῆς φύσεως, τὸ δὲ γάλα εἰς μαρτύριον τῆς Πίστεως· ὅσοι δὲ ἔτυχον ἐκεῖ παρόντες ἐξέστησαν εἰς τὸ μέγα τοῦτο θαυμάσιον καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἄνδρες πεντακόσιοι πεντήκοντα. Τοιοῦτον τέλος ἔλαβε διὰ τὸν ἀγαθοδότην Θεὸν ὁ καλὸς Βονιφάτιος καὶ οὕτως ἐτελειώθη ἡ προφητεία του ἀληθέστατα.

Βλέποντες οἱ σύντροφοι καὶ συνοδοιπόροι τοῦ Ἁγίου τὴν παρατεινομένην ἀπουσίαν αὐτοῦ καὶ μὴ ἔχοντες οὐδεμίαν περὶ τούτου πληροφορίαν, ἐνόμισαν ὅτι ἐχρόνιζεν εἰς κανὲν οἰνοπωλεῖον ἢ εὑρίσκετο εἰς οἶκον τινὰ τῆς ἀπωλείας κατὰ τὴν παλαιάν του συνήθειαν. Ὅθεν ἀπελθόντες ἐζήτουν αὐτόν, ἐρευνῶντες εἰς ὅλην τὴν πόλιν καὶ ἀκριβῶς ἐξετάζοντες, ἰδόντες δὲ τὸν ἀδελφὸν τοῦ κομενταρησίου, ἠρώτησαν αὐτόν, ἐὰν εἶδε ξένον τινὰ προχθὲς εἰς τὴν ἀγοράν, ὅστις ἤθελε ν’ ἀγοράσῃ πραγματείαν πολύτιμον, ὁ δὲ ἀπεκρίνατο λέγων· «Εἶδα ἄνθρωπόν τινα εἰς τὸ στάδιον, ὅστις ἐμαρτύρησε διὰ ξίφους θάνατον προθύμως, ἀλλὰ δὲν γνωρίζω ἐὰν ἦτο ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ζητεῖτε· εἰπέτε μοι ὅμως τὰ σημεῖα τῆς μορφῆς του, νὰ γνωρίσωμεν τὸ βέβαιον, ἐὰν ἦτο ἐκεῖνος ἢ ἕτερος».