ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ ἀντιχρίστου βασιλέως Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305), ἦτο δὲ εἰς τὴν Ρώμην δοῦλος τῆς Ἀγλαΐδος, ἥτις ἦτο γυνὴ συγκλητική, θυγάτηρ Ἀκακίου ἀνθυπάτου Ρώμης. Αὕτη δὲ ἡ Ἀγλαΐς, οὖσα ἀπὸ γένος λαμπρότατον, ἦτο καὶ ὡραία εἰς τὸ κάλλος τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ πλουσία πολὺ ἀπὸ χρήματα, καὶ ἀπὸ ἄλλα ἀγαθὰ πρόσκαιρα, ἐκ τῶν ὁποίων ἦτο παραδεδομένη εἰς τὰς σαρκικὰς ἡδονάς, καθὼς δυστυχῶς πράττουν οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἐχόντων ταῦτα, διότι μὲ τὸ νὰ ἔχουν πολλά, ἐκτελοῦν τῆς σαρκὸς τὰ θελήματα.
Ἦτο δὲ ὁ Βονιφάτιος γνωστικὸς καὶ ὡραῖος ἄνθρωπος, ἐλεήμων κατὰ πολλὰ καὶ συμπαθὴς πρὸς τοὺς πένητας, ἡ δὲ κυρία του Ἀγλαΐς εἶχε καταστήσει αὐτὸν οἰκονόμον τῆς περιουσίας της καὶ γραμματέα της. Οὗτος λοιπόν, καθὸ ἄνθρωπος, ἐνικᾶτο ἀπὸ τὸν οἶνον καὶ ἀπὸ τὸν ἔρωτα τῆς κυρίας του, ἐπειδὴ ἐκείνη δὲν εἶχεν ἄνδρα, καὶ καθ’ ἑκάστην ἡμάρτανον· πλὴν τόσον ἦτο σπλαγχνικώτατος καὶ φιλόξενος, ὡς ἄλλος οὐδεὶς κατὰ ἀλήθειαν, καὶ ὅταν ἔβλεπεν ὁδοιπόρους τινὰς τοὺς ἔπαιρνεν εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ τοὺς ἐφίλευε φιλοφρόνως ὁ φιλότιμος καὶ φιλόχρηστος. Διψασμένους καθ’ ἑκάστην ἐπότιζε, γυμνοὺς ἐνέδυε, καὶ πάντας τοὺς ἐνδεεῖς ἐπεμελεῖτο πλουσιοπαρόχως, καθὼς τὸ ἔχουν ἐκ φύσεως οἱ πορνεύοντες καὶ δίδουν πολλὰς ἐλεημοσύνας, μήπως καὶ σβύσουν μὲ τὸ ἔλεος τῆς συμπαθείας τὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ἦτο λοιπὸν πολὺς πρὸς τὴν ἀρετὴν καὶ θαυμάσιος ὁ γνωστικὸς Βονιφάτιος, μόνον δὲ ἡ ἀκρασία καὶ ἀκολασία του τὸν ἐκώλυε καὶ δὲν εἶχε τὸ τέλειον ὁ μακάριος· ἀλλὰ εἰς ὀλίγον καιρὸν τὸν ἠξίωσεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς (βλέπων τὴν μεγάλην του ἀρετὴν) νὰ ξεπλύνῃ μὲ τὸ αἷμα τοῦ Μαρτυρίου τὸν μολυσμὸν τῆς σαρκὸς καὶ νὰ γίνῃ ὅλως καθαρὸς καὶ λαμπρότατος. Καὶ ἀκούσατε οἱ ἁμαρτήσαντες, διὰ νὰ γνωρίσετε, ὅτι πᾶς ἀκόλαστος δύναται νὰ ἀπολαύσῃ Βασιλείαν οὐράνιον, ἀρκεῖ μόνον νὰ κάμῃ ἀποχὴν τοῦ κακοῦ καὶ ἱκανὴν κατὰ τὴν ἁμαρτίαν μετάνοιαν.
Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτο εἰς τὴν Ἀνατολὴν διωγμὸς μέγας κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἡ δὲ Ἀγλαΐς, ἡ κυρία τοῦ Βονιφατίου, εἶχε πόθον πολὺν νὰ ἀποκτήσῃ ἱερά τινα Λείψανα Ἁγίων Μαρτύρων· ὅθεν εἶπε τὸν λογισμόν της πρὸς ἐκεῖνον, γνωρίζουσα ὅτι αὐτὸς ἦτο πιστὸς καὶ ἐπιμελέστατος καὶ ἄξιος νὰ ἐκπληρώσῃ τὸν ἔνθεον πόθον της. Εἶπε λοιπὸν πρὸς αὐτὸν ἡ Ἀγλαῒς ταῦτα· «Γνωρίζεις, ἀδελφέ, πόσας ἁμαρτίας ἐπράξαμεν, καὶ ποσάκις τὸ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐμολύναμεν, καὶ ὁποῖαι τιμωρίαι μᾶς ἀναμένουν εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν·