Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὴν Ἀσίαν ὁ Ἅγιος ἐπῆγεν εἰς τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἠγωνίζοντο τότε πολλοὶ Μάρτυρες, καὶ τοὺς μὲν ἄλλους συντρόφους του ἀφῆκεν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον νὰ ἀναπαύωνται, αὐτὸς δὲ ἀπῆλθεν εὐθὺς εἰς τὸ στάδιον καὶ βλέπει τοὺς Ἁγίους τιμωρουμένους μὲ διάφορα κολαστήρια, καὶ ἄλλους μὲν ἐρράβδιζαν, ἄλλων δὲ ἔκοπτον τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας, καὶ μὲ ράβδους τοὺς συνέτριβον τὰ ὀστᾶ οἱ ἀνηλεεῖς καὶ ἄσπλαγχνοι. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα πάσχοντες οἱ γενναιότατοι ἐκεῖνοι ἀγωνισταὶ ἔχαιρον, συλλογιζόμενοι τὴν μέλλουσαν ἀνταπόδοσιν. Ταῦτα βλέπων ὁ Βονιφάτιος καὶ θαυμάζων τὴν καρτερίαν καὶ ὑπομονὴν αὐτῶν, ἐθερμάνθη πρὸς τὸν ὅμοιον ζῆλον καὶ παρρησιάζει τὴν εὐσέβειαν αὐτοῦ λέγων· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν, ὅστις βοηθεῖ τοὺς Ἁγίους του». Ταῦτα ἐκβοήσας μεγαλοφώνως, προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τῶν Μαρτύρων, οἵτινες ἦσαν τὸν ἀριθμὸν εἴκοσι, καὶ καταφιλῶν τὰ ἐναπομείναντα μέλη τοῦ σώματός των, τοὺς ἐμακάριζε διὰ τὰ βασανιστήρια τὰ ὁποῖα ἔλαβον καὶ τοὺς παρεκίνει καὶ ἠρέθιζεν εἰς τὰ μέλλοντα, νὰ μὴ δειλιάσουν ὀλίγον πόνον, διὰ νὰ εὕρουν εὐφροσύνην καὶ ἀνάπαυσιν αἰώνιον, τοὺς παρεκάλει δὲ νὰ κάμουν δι’ αὐτὸν πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ τοὺς συνοδεύσῃ εἰς τὸ Μαρτύριον, διὰ νὰ γίνῃ καὶ τῆς δόξης αὐτῶν συμμέτοχος.

Τοῦτον ἰδὼν ὁ ἄρχων, ἠρώτησεν αὐτόν, τίς καὶ πόθεν ἦτο καὶ τὶ ἐζήτει. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ ὀνομάζομαι Βονιφάτιος, ἦλθον δὲ ἀπὸ τὴν Ρώμην ἐπιταυτοῦ διὰ νὰ μαρτυρήσω τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ μου». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ τύραννος· «Πρὶν ἀφανίσω τὰς σάρκας σου καὶ συντρίψω τὰ ὀστᾶ σου, ποίησον τὸ συμφέρον σου, προσκύνησον τοὺς σπλαγχνικοὺς θεούς, διὰ νὰ λάβῃς παρ’ αὐτῶν πολλὰς εὐεργεσίας, ἡμεῖς δὲ οἱ ἄρχοντες νὰ σὲ τιμήσωμεν μὲ πλοῦτον καὶ δόξαν πολλήν». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Οὔτε κἄν νὰ σοῦ ἀποκριθῶ εἶναι δίκαιον· μόνον τοῦτο σοῦ λέγω, ὅτι εἶμαι Χριστιανός, καὶ δός μοι ὅσας τιμωρίας βούλεσαι». Τότε τὸν ἐτάνυσαν καὶ τὸν ἔδειραν τόσον δυνατά, ὥστε ἐφαίνοντο τὰ ὀστᾶ του. Ὁ δὲ Βονιφάτιος ὑπέμεινε τὰς πληγὰς κυττάζων ἀκλινῶς πρὸς τοὺς λοιποὺς Μάρτυρας. Βλέπων δὲ αὐτὸν ὁ ἄρχων, ὅτι δὲν ἐδειλίαζε ποσῶς ἀπὸ τὴν ὀδυνηρὰν ταύτην βάσανον, προστάσσει νὰ τὸν ἀφήσουν ὀλίγον, καὶ τοῦ λέγει· «Ἂς γίνουν εἰς σέ, Βονιφάτιε, αὐτὰ τὰ παθήματα μαθήματα, νὰ κάμῃς τὸ συμφέρον σου, πρὶν λάβῃς χειρότερα κολαστήρια». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν ἐντρέπεσαι νὰ μοῦ λέγῃς νὰ προσκυνήσω θεοὺς ἀναισθήτους, ἀνόητε; καὶ νομίζεις ὅτι θέλεις μὲ νικήσει μὲ παιδευτήρια;».