ΟΤΑΝ ἐκεῖνος ὁ γαληνότατος ὀφθαλμὸς τοῦ οὐρανοῦ, ὁ πατὴρ τῶν ἀστέρων καὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης ὁ ἀειλαμπέστατος λύχνος ὁ αἰσθητός, λέγω, καὶ λαμπρότατος ἥλιος, μὲ τὰς χρυσοειδεῖς καὶ πορφυροχρώμους ἀκτῖνάς του στολίζῃ τὴν κυκλοτερῆ αὐτοῦ καὶ χαριεστάτην οὐσίαν, εὐθὺς ζωγραφίζει μὲ τὰς παγχρύσους ἀνταυγείας του εἰς τὸ πρόσωπον τῆς οἰκουμένης πανευφρόσυνον ἀγαλλίασιν καὶ ὑπερβολικὴν χαράν· διότι μὲ τὸ ἐξαστράπτον αὐτοῦ φῶς καὶ τὰς ἀγλαοπυρσεύτους ἀκτῖνάς του κάμνει νὰ κρύπτεται μὲ τὴν παρουσίαν του τὸ ζοφωμένον σκότος τῆς νυκτός, καὶ ἀνατέλλει τὸ χαριέστατον φῶς τῆς ἡμέρας· σβένει τοὺς ἀνημμένους ἄνθρακας τῶν λοιπῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὴν ἀνυπέρβλητον λάμψιν του, καὶ μόνος ἀναδείκνυται βασιλεὺς μὲ τὴν φεγγοβόλον ἀλουργίδα του, στολίζει τὰ φυτὰ ὅλα μὲ πρασινοποικιλόχρουν μορφήν, καὶ χαρίζει ἐπὶ τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων ἀνθοποικιλόμορφον στέφανον· καθαρίζει τὰ δάκρυα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν τρυφερωτάτων βλασταρίων, τὰ ὁποῖα ἔσταξεν ἡ κρυσταλλώδης αὐγὴ τῆς νυκτός, καὶ εὐθὺς ἐνθερμαίνει τὰ σπλάγχνα των, ἵνα δώσωσι γλυκυτάτους καὶ ὡρίμους καρπούς, εἰς τροφὴν καὶ ἀγαλλίασιν τῶν ἀνθρώπων· διώκει μὲ τὰς ἀστραπὰς τῶν ἀκτίνων του ὅλα τὰ ἄγρια θηρία, ἕως ὅτου νὰ τὰ ἀποκρύψῃ μέσα εἰς τὰ σκότη τῆς ἐρημίας· ἐγείρει τὰ ᾠδικὰ τῶν ὀρνέων εἰς μουσικόλαλον φωνήν, διὰ νὰ ἀναστήσουν τὰ λογικὰ ζῷα ἀπὸ τὴν στρωμνήν· λάμπει παρευθὺς μὲ τὴν ἀργυροχρυσοσύνθετον εἰκόνα τοῦ προσώπου του, διὰ νὰ διώξῃ ἀπὸ αὐτὰ κάθε ἀμέλειαν καὶ ὀκνηρίαν, διὰ νὰ ἐγείρῃ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ἀποδείξῃ προθυμοτέρους εἰς τὴν ἐργασίαν. Τὸ ψάλλει μεγαλοφώνως ἡ πολύφθογγος λύρα τοῦ Δαβίδ· «Ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος καὶ συνήχθησαν, καὶ εἰς τὰς μάνδρας αὐτῶν κοιτασθήσονται· ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐπὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ ἕως ἑσπέρας».

Ἂν ὅμως προξενῇ τόσην ἀγαλλίασιν καὶ χαρὰν εἰς τὸ πρόσωπον τῆς οἰκουμένης τὸ λαμπρότατον φῶς τοῦ ἡλίου, πολὺ περισσότερον μάλιστα καὶ ἀσύγκριτον προξενεῖ σήμερον εἰς τὸν σύμπαντα κόσμον τὸ παμπόθητον καὶ ἀνέσπερον φῶς τοῦ μεταμορφουμένου Ἰησοῦ, τοῦ μυστικοῦ Ἡλίου, ὅστις λάμπει ἀπὸ τὸ Θαβώριον ὄρος.