Τότε ἀσκεπὴς ἐδεήθη τοῦ Ἁγίου ὁ πλοίαρχος καί, ὢ τοῦ θαύματος! τὴν τρικυμίαν αὐθωρεὶ διεδέχθη γαλήνη, φθάσας δὲ οὗτος εἰς Ζάκυνθον ἐδώρησε τὴν ἐν τῷ ἁγίῳ ἄρτῳ νῦν ὑπάρχουσαν ἀργυρᾶν κανδήλαν. Ἔκτοτε δέ, ὁσάκις ἤρχετο εἰς Ζάκυνθον μετὰ τοῦ πλοίου του, δὲν ἔλειπε τοῦ νὰ προσφέρῃ πάντοτε εἰς τὸν Ἅγιον ἀρκετὰς λαμπάδας.
Ὁ Ἱλαρίων Γκέρπεσης κατὰ τὴν πρώτην ἐκκλησιαρχίαν αὐτοῦ τῷ ͵αωμθ’ (1849) τρὶς εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν Ἅγιον, τὴν δὲ τετάρτην φορὰν βλέπει τὸν Ἅγιον σύροντα αὐτὸν ἐκ τοῦ βραχίονος καὶ λέγοντας· «Ἐγέρθητι». Ἐξυπνᾷ λαμβάνει τὰς κλεῖδας τοῦ Ναοῦ, ἀνοίγει καὶ βλέπει καιόμενον τὸ κιβώτιον τῆς ἐλεημοσύνης, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε μεταδοθῇ τὸ πῦρ ἔκ τινος λαμπάδος, τὴν ὁποίαν ἐλησμόνησεν ἀνημμένην. Ἔσβεσε λοιπὸν ἀμέσως αὐτὸ καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Ἅγιον.
Κατὰ τὴν 16ην Δεκεμβρίου ͵αωξα’ (1861), ὅτε ἐτελεῖτο ὁ ἑσπερινός, εἰς τὸ «Φῶς ἱλαρόν», ἐκπυρσοκροτούντων τῶν μασκούλων, ἓν ξύλινον ἔναυσμα (καρκοῦνι) μασκούλου εἰσῆλθεν εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ ἐκ Ποχάλεως παιδὸς Χρήστου Σεμιτέκλου (Ντίρλη) τοῦ Σπυρίδωνος, ὅπερ ἔθρεψεν εἰς τὴν κοιλίαν του. Μετὰ δὲ εἴκοσιν ἡμέρας ἠσθάνθη ὁ παῖς δυνατοὺς πόνους, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! τὸ ξύλινον ἐκεῖνο ἔναυσμα ἐξῆλθεν ἐκ τῆς τακτικῆς ὁδοῦ, διότι ἐπεκαλεῖτο αὐτὸς πάντοτε εἰς βοήθειάν του τὸν Ἅγιον. Τοιαῦτα εἶναι ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν ὑπερφυῶν θαυμάτων, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσε καὶ τελεῖ καθ’ ἑκάστην ὁ θαυματουργὸς Ἅγιος Διονύσιος, παρέχων ἰάματα εἰς πάντας τοὺς μετὰ πίστεως αἰτοῦντας τὴν βοήθειαν καὶ ἐκλιπαροῦντας τὸ ἄπειρον αὐτοῦ ἔλεος. Σὺ δέ, ὦ θαυμαστὲ ἱεράρχα Διονύσιε, τοῦ ὁποίου θαυμάζομεν τὸ ἄπειρον ἔλεος καὶ τὴν μεγάλην εὐσπλαχνίαν, δέου τῷ πανοικτίρμονι Θεῷ ἵνα διαφυλάττῃ πάντας τοὺς διὰ πρεσβειῶν σου αἰτοῦντας τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ θαυμαστοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ, ὡς ἀποδεικνύει ὁ ἀνωτέρω διὰ βραχέων περιγραφεὶς Βίος σου, ἐν ᾧ φαίνεται ἡ ἐν σοὶ τοῦ Θεοῦ χάρις, ὅπως θαυματουργῇς ἀενάως καὶ ἐλεῇς τοὺς εἰς τὸ μέγα σου προστρέχοντας ἔλεος καὶ μάλιστα τοὺς συμπολίτας σου κατοίκους τῆς νήσου Ζακύνθου, τοὺς καυχωμένους ὅτι ηὐτύχησαν νὰ Σὲ ἔχωσι προστάτην Ἅγιον.