Κατὰ δὲ τὴν ἐπιοῦσαν, τὴν δεκάτην ἑβδόμην Δεκεμβρίου, ὅτε ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου διὰ περιφορᾶς ἐν τῇ πόλει τῆς Ζακύνθου τοῦ πανσέπτου αὐτοῦ λεψάνου, ἐν ᾧ ἡ λιτανεία διήρχετο κάτωθεν τῆς οἰκίας τοῦ πάσχοντος, ἠγέρθη οὗτος τῆς κλίνης, ὑποστηριζόμενος ὑπὸ τῆς συζύγου του, καὶ κλίναντες ἀμφότεροι τὰ γόνατα ἐδέοντο θερμῶς ἐπικαλούμενοι τὸν Ἅγιον· καί, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Κύριε! δὲν εἶχε προχωρήσει ἡ λιτανεία τριάκοντα βήματα, ὅτε ὁ τυφλὸς ἐντελῶς ἀνέβλεψε, δοξάζων καὶ εὐλογῶν τὸν Θεὸν καὶ τὸν θεράποντα αὐτοῦ θαυματουργὸν Διονύσιον ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας.
Πλοῖον ἔξωθεν τῆς Ζακύνθου πελαγιζόμενον καὶ μὴ δυνάμεμενον ν’ ἀνθέξῃ εἰς τὰ ἀπειλητικὰ κύματα, ἤρχισε νὰ βυθίζηται εἰς τὴν θάλασσαν· τρεῖς δὲ ἐκ τῶν ναυτῶν εὐσεβεῖς, ριφθέντες εἰς τὴν ὁρμὴν τῶν ἀγρίων κυμάτων, ἐπεκαλέσθησαν τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου. Πράγματι δὲ φανερωθεὶς ὁ Ἅγιος εἰς αὐτούς, κατεπράϋνε τὴν ὁρμὴν τῶν κυμάτων, καὶ τοὺς ὡδήγησε κολυμβῶντας εἰς Ζάκυνθον. Πορευθέντες δὲ οὗτοι βεβρεγμένοι καὶ ἀσθμαίνοντες εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου, ὅπως προσενέγκωσιν εὐχαριστίας εἰς τὸν λυτρωτὴν αὐτῶν, ἐζήτησαν νὰ ἀνοιχθῇ ἡ ἱερὰ λάρναξ, ἵνα προσκυνήσωσι τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον καὶ βρέξωσι μὲ τὰ δάκρυά των τοὺς ἁγίους αὐτοῦ πόδας· ἀλλὰ λείποντος τοῦ ἐφημερίου, ὅστις ἐκράτει τὰς κλεῖδας, ἐν ᾧ ἦσαν ἕτοιμοι οἱ τρεῖς εὐσεβεῖς ἄνδρες ν’ ἀσπασθῶσι μόνον τὴν ἱερὰν λάρνακα καὶ νὰ ἀναχωρήσωσιν, αἴφνης ἀκούεται τριγμὸς καὶ ἀνοίγει ἡ λάρναξ αὐτομάτως πρὸς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν αὐτῶν τε καὶ τῶν λοιπῶν παρισταμένων ὀρθοδόξων! Ἀσπασθέντες λοιπὸν τοὺς ἁγίους αὐτοῦ πόδας μετὰ κατανύξεως, πάλιν αὐτομάτως ἔκλεισεν ἡ ἱερὰ λάρναξ ὡς πρότερον, οἱ δὲ ναῦται ἐξελθόντες ἐκήρυττον τοῖς πᾶσι τὰ παράδοξα ταῦτα τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου Διονυσίου θαύματα.
Ἐν ἔτει ͵αωμα’ (1841) προσεβλήθη ὑπὸ βαρείας ὀφθαλμίας ἡ ὀκταετὴς Αἰκατερίνη θυγάτηρ τοῦ Σπαρτιάτου Εὐστρατίου Ἰατρίδου καλουμένου, κατοίκου Ζακύνθου, ὄχι μόνον δὲ διὰ τῶν τῆς ἐπιστήμης πολλαπλῶν μέσων δὲν ἐθεραπεύθη τὸ κοράσιον, ἀλλὰ καὶ ἐντελῶς ἐτυφλώθη κατὰ τὸν Ἰούνιον τοῦ εἰρημένου ἔτους καὶ ἐκυρτώθη κατά τε τὰ γόνατα καὶ τὴν κεφαλήν.