Καὶ τότε μὲν ἔμειναν ἀνενόχλητοι ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν· μετὰ δὲ τὴν ἐκ Κερκύρας αἰσχράν, ταῖς πρεσβείαις τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, φυγήν των, στῖφος βαρβάρων μένεα πνεόντων τότε ὡς ἐκ τῆς ἀποτυχίας των ἐκείνης κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁδηγούμενον ὑπό τινος αἱμοδιψοῦς, Μουσταφᾶ ὀνομαζομένου, ἀπεβιβάσθη εἰς τὴν νῆσον καὶ ἐφορμῆσαν εἰς τὴν Μονήν, συνέλαβεν εὐθὺς τὸν Ἡγούμενον μετὰ τῶν πατέρων, πλὴν τεσσάρων κεκρυμμένων που, καὶ διὰ πικρῶν τυραννικῶν βασάνων ἠνάγκασεν αὐτοὺς νὰ τοὺς ἀποκαλύψωσι τοὺς θησαυροὺς τῆς Μονῆς.

Οὕτω λαφυραγωγήσαντες οἱ βάρβαροι τὴν Μονὴν καὶ θανατώσαντες τοὺς Μοναχοὺς ἀνεχώρησαν, λαβόντες μὲν ἐν τῷ πλοίῳ των τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀφήσαντες δὲ ἀνέπαφον, κατὰ θείαν οἰκονομίαν, τοῦ Ἁγίου τὸ λείψανον, ἐκτὸς τῶν δύο χειρῶν, τὰς ὁποίας τέσσαρες Χριστιανοὶ ἐκ τοῦ πληρώματος τοῦ πλοίου ἀποκόψαντες δι’ εὐλάβειαν, καὶ διχάσαντες ἔλαβον ἕκαστος ἀνὰ ἓν τεμάχιον πρὸς ἁγιασμόν των. Ἀλλὰ μετὰ ταῦτα σκεπτόμενος ὁ ἀρχηγὸς αὐτῶν, ὅτι ἔχουσιν ἀξίαν τινὰ αἱ χεῖρες τοῦ ἁγίου λειψάνου, ἔλαβεν αὐτὰς καὶ εἰς Χίον τὰς ἐπώλησεν πρὸς τὸν τότε Ἀρχιερέα αὐτῆς Ἀγαθάγγελον καὶ πρὸς ἕνα εὐλαβῆ Μοναχόν, Ἀκάκιον τὸ ὄνομα, οἵτινες καὶ τὰς ἔπεμψαν χάριν εὐλαβείας εἰς τὴν Μονὴν τῶν Στροφάδων· τὴν δὲ εἰκόνα τῆς Παρθένου ἠγόρασαν ἐν Πάτμῳ δύο ἀδελφοί, οἵτινες τὴν ἔπεμψαν εἰς Στροφάδας. Μετὰ δὲ τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ βαρβαρικοῦ στόλου, ἐξελθόντες τῆς κρύπτης των οἱ τέσσαρες διασωθέντες Μοναχοί, καὶ ἰδόντες τὰ γενόμενα, ἐλυπήθησαν σφόδρα καὶ ἦσαν ἀπηλπισμένοι διὰ τὴν ἔλλειψιν τροφῶν, βλέπουσι δὲ τότε ἀπροσδοκήτως δύο ἑνετικὰ πλοῖα μακρόθεν πλέοντα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀφοῦ ἔκαμαν σημεῖα καὶ ἔφερον εἰς τὸν ὅρμον των ἐπιβιβάζονται ἐπ’ αὐτῶν καὶ ἀφικνοῦνται εἰς Ζάκυνθον τὴν 24ην Αὐγούστου 1716, κομίζοντες εἰς τὴν πατρῴαν αὐτοῦ γῆν καὶ τὸ πανσεβάσμιον λείψανον τοῦ Ἁγίου Διονυσίου.

Διαδοθείσης τῆς φήμης ταύτης ἐν Ζακύνθῳ συνέρρευσαν πανταχόθεν Ἱερεῖς τε καὶ λαϊκοί, πλούσιοι καὶ πένητες, ὅπως ἀσπασθῶσι τὸ ἅγιον λείψανον· ἀφοῦ δὲ ᾠκοδομήθη κατάλληλος Ναὸς εἰς τὴν παραλίαν τῆς Ἄμμου καὶ ἐπὶ οἰκοπέδου ἀνήκοντος εἰς τὴν Μονὴν τῶν Στροφάδων, κατετέθη τὸ σεπτὸν σκῆνος εἰς αὐτὸν τὸν Ναόν, ὅστις μέχρι σήμερον τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου, βρύον θαύματα καὶ πηγάζον τοῦτο ἰάματα πρὸς δόξαν τοῦ ἐπουρανίου Θεοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ ἀνακομιδὴ αὕτη τοῦ ἁγίου λειψάνου τὴν 24ην Αὐγούστου. Ἐκ τῶν πολλῶν δὲ συγχρόνων θαυμάτων παραθέτομεν ἐνταῦθα ὀλίγα τινά.