Ἀνδρόγυνον ἐκ Πελοποννήσου, συνελθὸν ἀπὸ δεκαετίας εἰς γάμον, δεν εἶχεν ἀποκτήσει τέκνον. Ὅθεν παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον νὰ χαρίσῃ εἰς αὐτοὺς τοιοῦτον ἐπὶ τῇ ὑποσχέσει νὰ βαπτίσωσιν αὐτὸ εἰς τὸν ἐν Ζακύνθῳ Ναόν του· εἶδε δὲ τότε ἡ γυνὴ κατ’ ὄναρ τὸν Ἅγιον, εἰπόντα εἰς αὐτήν· «Τί ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ, γύναι; ἰδοὺ εἰσήκουσεν ὁ Θεὸς τῆς δεήσεώς σας καὶ θὰ τύχητε τῆς ἐπιθυμίας σας τάχιστα». Πράγματι δὲ συλλαβοῦσα αὕτη ἔτεκεν υἱὸν χαριέστατον διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου· διὸ περιχαρεῖς γενόμενοι οἱ γονεῖς καὶ ἅπαντες οἱ συγγενεῖς των ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν θεράποντα αὐτοῦ Ἅγιον Διονύσιον. Μετὰ παρέλευσιν δὲ πέντε μηνῶν ἀπὸ τοῦ τοκετοῦ ἡτοιμάσθησαν ν’ ἀναχωρήσωσιν εἰς Ζάκυνθον πρὸς ἐκπλήρωσιν τῆς ὑποσχέσεώς των, ἀλλὰ πνεύσαντος ἐναντίου ἀνέμου ἠμποδίσθη τὸ πλοῖον νὰ ἀναχωρήσῃ, καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἠσθένησε βαρέως τὸ τέκνον των. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπεδειλίασεν αὐτοὺς καὶ ἀπέπλευσαν ἅμα παρῆλθεν ἡ κακοκαιρία. Πλήν, φεῦ! ἐν ᾧ ἦσαν ὀλίγον μακρὰν τῆς Ζακύνθου, ἕως τέσσαρα μίλια, ἐτελεύτησε τὸ ἀγαπητὸν βρέφος, ἕκαστος δὲ δύνανται νὰ φαντασθῇ τοὺς κοπετοὺς καὶ τοὺς ὀδυρμοὺς τῶν ἀτυχῶν ἐκείνων γονέων ὁ ἀὴρ ἀντήχει ἐκ τῶν κραυγῶν των.
Ἠγκυροβόλησε τέλος εἰς τὸν λιμένα τὸ πλοῖον ἀφ’ ἑσπέρας, τὴν δὲ ἐπιοῦσαν πρωΐαν ἠθέλησαν, καίτοι ἀποθαμένον, νὰ προσφέρωσι τὸ τέκνον των εἰς τὸν Ἅγιον οἱ ἀγαθοί, ἀλλ’ ἀτυχεῖς ἐκεῖνοι γονεῖς. Ἐπορεύθησαν λοιπὸν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου, φέροντες τὸ τεθνηκὸς καὶ ὑπὸ πολλῶν ἄλλων Χριστιανῶν συνοδευόμενοι, ἀποθέσαντες δὲ τὸ πτῶμα πλησίον τῆς ἱερᾶς λάρνακος, δακρυρροοῦντες καὶ ὀλοφυρόμενοι ἔλεγον, ὅτι ἂν καὶ ἐξ ἁμαρτιῶν ἀπώλεσαν τὸ προσφιλὲς εἰς αὐτοὺς τέκνον, δὲν καθυστέρησαν ὅμως καὶ τῆς ἑαυτῶν ὑποσχέσεως. Ἀλλὰ τότε αἴφνης, ὢ τοῦ θαύματος! τὸ βρέφος ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ κλαυθμηρίζον ἐζήτει τὴν μητέοα του! Ἐπὶ τῇ παραδόξῳ ταύτῃ θέᾳ οἱ παρεστῶτες γονυκλινεῖς ἐφώνουν τό· «Κύριε ἐλέησον»· ἡ δὲ τάλαινα μήτηρ, ἐπαναβλέπουσα τὸ τέκνον της εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ἐν ᾧ πρὸ δεκαοκτὼ ὡρῶν νεκρὸν ἔκειτο ἐνώπιόν της, ἔπεσε κατὰ γῆς λιπόθυμος ὡς νεκρά. Ἔπειτα ἀναλαβοῦσα ἐδέχθη αὐτὸ εἰς τοὺς κόλπους της, καὶ βαπτισθὲν ὠνομάσθη Διονύσιος. Οὕτως ἀνεχώρησαν χαίροντες οἱ εὐλαβεῖς ἐκεῖνοι σύζυγοι δοξάζοντες τὸν Θεὸν καὶ κηρύττοντες πανταχοῦ τὸ θαυμάσιον, διὰ τὸ ὁποῖον εὐγνωμονῶν ὁ Διονύσιος οὐδέποτε ἔλειπε κατὰ τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου νὰ φέρῃ εἰς αὐτὸν κηρία καὶ παντοῖα θυμιάματα.