Ἐν ἔτει ͵αωκ’ (1820), τὴν 17ην Δεκεμβρίου, τελουμένης τῆς περιφορᾶς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἀνὰ τὴν πόλιν τῆς Ζακύνθου, καὶ προκειμένου νὰ διέλθῃ τοῦτο ἐνώπιον τοῦ κατὰ τὴν πλατεῖαν τῶν Ἁγίων Πάντων, ἐγερθέντος τότε ἀγάλματος τοῦ ἁρμοστοῦ Θωμᾶ Μέτλανδ, ὅπως τελεσθῇ δέησις καὶ τὰ ἀποκαλυπτήρια αὐτοῦ, ἐγένετο τὴν νύκτα μέγας σεισμὸς καὶ τὸ πρωῒ ἔπεσε χάλαζα μεγάλη καὶ βροχὴ ραγδαιοτάτη, παρακωλύσασα τὴν τελετὴν νὰ προχωρήσῃ. Τότε ἠναγκάσθησαν νὰ φέρωσι τὸ ἅγιον λείψανον καὶ νὰ τὸ καταθέσωσι προσωρινῶς εἰς τὸν Ναὸν τῆς Φανερωμένης, ὁ δὲ τότε τοποτηρητὴς συνταγματάρχης Ρός, συνοδευόμενος ὑπό τινος Ἄγγλου ναυάρχου, παρατυχόντος ἐκεῖ, ἐπορεύθη εἰς τὸν εἰρημένον Ναόν, καὶ διατάξας νὰ μὴ παραμείνωσιν εἰς τὸν Ναὸν ἕτεροι ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ ναυάρχου καὶ τῶν ἐπιτρόπων, προσηυχήθη γονυκλινῶς καὶ μετὰ συγκινήσεως ἐνώπιον τοῦ ἁγίου λειψάνου, καταθέσας πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Ἁγίου καὶ τὸ χρυσοῦν ἐγκόλπιον, τὸ ὁποῖον εἶχον προσφέρει εἰς αὐτὸν οἱ Λευκάδιοι, ὅτε κατὰ τὴν ἐν τῇ νήσῳ ἐκείνῃ διοίκησίν του διέπρεψεν ἐπὶ καλοκαγαθίαις, καὶ τὸ ὁποῖον ὑπάρχει ἔτι καὶ σήμερον ἐπὶ τοῦ ἁγίου λειψάνου, εἰς τεκμήριον τοῦ τελεσθέντος θαύματος.

Εἷς ὑποδηματοποιός, Παναγιώτης Καλουντζόπουλος, Ζακύνθιος, διὰ τοῦ ἱδρῶτος τοῦ προσώπου αὐτοῦ συντηρῶν τὴν οἰκογένειάν του, ἀπώλεσεν ἐντελῶς ὁ ἀτυχὴς τὴν ὅρασιν, καὶ κατὰ παρακίνησιν τῆς συζύγου του ἐπεκαλέσθη τὸν Ἅγιον, ὅπως λάβῃ τὸ πολύτιμον φῶς του. Ὅθεν λαβὼν ἀνὰ χεῖρας ὁ τυφλὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου κατησπάζετο αὐτὴν στενάζων ἐκ βάθους καρδίας καὶ ἐπικαλούμενος τὴν βοήθειάν του. Κατὰ δὲ τὴν ιδ’ (14ην) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου βλέπει κατ’ ὄναρ τὸν Ἅγιον ὡς Ἀρχιερέα μετὰ τοῦ ἐπανωμανδύου του, ὅστις πλησιάσας ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τοῦ δεξιοῦ βραχίονος καὶ τοῦ λέγει· «Θάρσει, τέκνον, πίστευε εἰς τὸν Θεὸν καὶ μὴ λυποῦ, διότι μετὰ τρεῖς ἡμέρας θὰ ἔχῃς τὸ φῶς σου καὶ ἐντελῶς θὰ θεραπευθῇς, μὴ φανερώσῃς ὅμως τοῦτο ἕως οὗ λάβῃς ἐντελῶς τὴν ἴασιν». Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἔγινεν ἄφαντος.

Τότε ἐγερθεὶς τοῦ ὕπνου ὁ τυφλὸς Παναγιώτης διηγήθη τὴν ὀπτασίαν ταύτην εἰς τὴν σύζυγον του μόνον, ἐπιτιμῶν αὐτὴν νὰ μὴ τὴν φανερώσῃ, καὶ ζητήσας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἱεράρχου θερμῶς αὐτὴν ἠσπάσθη. Κατὰ δὲ τὸν ἑσπερινὸν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ὡς ἤκουσεν ὁ τυφλὸς τὸν πρῶτον κρότον τοῦ πυροβόλου, ἐμνήσθη τῆς ὀπτασίας τοῦ Ἁγίου, καὶ κλίνας τὰ γόνατα ἐπὶ τῆς στρωμνῆς του, καὶ ὑποστηριζόμενος παρὰ τῆς εὐλαβοῦς συζύγου του, παρακαλεῖ καὶ ἱκετεύει δακρύων τὸν Ἅγιον. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! αὐθωρεὶ εἶδεν ἀμυδρὸν φῶς.