ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ὁ Ἅγιος καὶ θαυματουργὸς Ἱεράρχης ἐγεννήθη ἐν Ζακύνθῳ ἐν ἔτει ͵αφμζ’ (1547) Ἰουνίου κα’ (21) εὐσεβῶν καὶ πλουσίων γονέων υἱός, Μωκίου καὶ Παυλίνης τὴν κλῆσιν. Εἰσῆλθεν ἐκ νεότητος εἰς τὴν κατὰ τὰς Στροφάδας νήσους βασιλικὴν Μονὴν καὶ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Προεχειρίσθη ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Αἰγίνης, τῆς ὁποίας ἐκόσμησε τὸν θρόνον ἐπὶ χρόνον ἱκανόν, μετὰ δὲ ταῦτα ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ, ἔνθα διεβίωσε τοῦ λοιποῦ ὁσίως γευόμενος τὸ μέλι τῆς ἡσυχίας. Φθάσας ὁ Ἅγιος εἰς τὸ τέρμα τοῦ βίου του ἐν βαθεῖ γήρατι, προανήγγειλε τὸν θάνατον αὐτοῦ εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς τῆς Ἀναφωνητρίας, εἰς τὸ ὁποῖον ἡσύχαζεν. Οὗτοι μετὰ θλίψεως ἤκουσαν τὸ πικρότατον τοῦτο ἄγγελμα. Οὕτω δὲ ὁ Ἅγιος παρέδωκε τὴν ψυχὴν εἰς τὸν Πλάστην τὴν ιζ’ (17ην) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους ͵αχκδ’ (1624), ἡμέραν Παρασκευήν, ἡμερομηνίαν καθ’ ἣν τελεῖται καὶ μέχρι σήμερον ἡ μνήμη αὐτοῦ καὶ ἡ περιαγωγὴ τοῦ λειψάνου ἀνὰ πᾶσαν τὴν πόλιν [1].
Ὅτε δὲ ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος, τὸ ἱερὸν αὐτοῦ σκῆνος, κατὰ παραγγελίαν τοῦ ἰδίου μετεφέρθη πρὸς ἐνταφιασμὸν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Στροφάδων, ὅπου ζῶντας ὁ Ἅγιος ἑαυτὸν ἀφωσίωσε, καὶ ἐκεῖ ἐτάφη ὑπὸ τῶν πατέρων εἰς καινὸν μνημεῖον εἰς τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, κείμενον ἐντὸς τοῦ περιβόλου τοῦ Μοναστηρίου. Ἀλλ’ ἔτη πολλὰ δὲν παρῆλθον, καὶ δι’ ὁραμάτων πρὸς τὸν Ἡγούμενον καὶ τοὺς πατέρας τῆς Μονῆς ὁ Ἅγιος ἀνήγγειλε τὸ ἁγίασμα αὐτοῦ, ὅπως τὸ ἴδιον σκήνωμα ἐκ τοῦ τάφου ἐκβάλωσιν. Ὑπείκοντες δὲ οἱ πατέρες εἰς τὴν θείαν ταύτην ἀποκάλυψιν, ἐτέλεσαν ἀνακομιδὴν τοῦ λειψάνου, ὅπερ εὑρόντες σῷον, ἀνελλιπὲς καὶ ἀκέραιον, καὶ εὐωδίαν ὑπερφυῶς ἀποπνέον, κατέθηκαν εὐλαβῶς ἐν λάρνακι ἐντὸς τοῦ νάρθηκος τοῦ κυριακοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως. Ὑπῆρχε δὲ τοῦτο ἐκεῖ τῆς Μονῆς φυλακτήριον καὶ παραμυθία οὐχὶ μικρὰ εἰς τοὺς πατέρας, νοσήματα θεραπεῦον, καταστρέφον τὰ νέφη τῶν ἀκρίδων καὶ καταβυθίζον αὐτὰ εἰς τὴν θάλασσαν, ἀνομβρίας διαλῦον, καὶ ἐν γένει θαυματουργοῦν εἰς πάντας τοὺς πιστῶς εἰς αὐτὸ προσερχομένους κατὰ ἀνάγκην, στενοχωρίαν καὶ θλῖψιν.
Κατὰ δὲ τὸ ἔτος ͵αψιϛ’ (1716), ἐν μηνὶ Ἰουνίῳ ὅτε ὁ ὀθωμανικὸς στόλος διηυθύνετο πρὸς ἐκπόρθησιν τῆς Κερκύρας καὶ διῆλθε διὰ τῶν Στροφάδων, οἱ πατέρες τοῦ ἐκεῖ Μοναστηρίου φοβηθέντες ἔκρυψαν ἐντὸς δύο σπηλαίων μετὰ τῶν ἄλλων πολυτίμων εἰδῶν τῆς Μονῆς καὶ τὸ σεβάσμιον λείψανον τοῦ Ἁγίου.