Τὸν οὐράνιον τοῦτον ξένον καὶ φίλον ὑπεδέχθησαν οἱ Μοναχοὶ τῆς Μονῆς μετ’ ἐγκαρδίου χαρᾶς καὶ πνευματικῆς πανηγύρεως καὶ ἐτοποθέτησαν τὴν ἁγίαν αὐτοῦ Εἰκόνα εἰς τὴν Μονὴν ἐντὸς τοῦ Καθολικοῦ Ναοῦ, ἐπὶ τοῦ κίονος τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ. Ὁ δὲ ἡμίονος, εὐθὺς ὡς κατεβίβασαν ἐξ αὐτοῦ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα, ἐξέπνευσε καὶ κατέχωσαν αὐτὸν ἐν τῷ ἰδίῳ ἐκείνῳ τόπῳ. Εἰς ἀνάμνησιν τῆς θαυμαστῆς ταύτης ἐλεύσεως καὶ παρουσίας τῆς ἱερᾶς αὐτῆς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ᾠκοδόμησαν ἐπὶ τοῦ λόφου ἐκείνου κελλίον καὶ μικρὰν Ἐκκλησίαν, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Οὗτος ὁ λόφος εἶναι ἀπέναντι τῆς Μονῆς πρὸς τὴν Δύσιν, ἀπέχων ταύτη περὶ τὰ δέκα πέντε λεπτὰ τῆς ὥρας, διαχωριζόμενος ἀπ’ αὐτῆς ὑπὸ βαθέος ρύακος.

γ’. Περὶ τῆς ἁγίας Εἰκόνος τῆς ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος τῆς Μολδοβλαχίας Στεφάνου ἀφιερωθείσης.

ΕΝΑΝΤΙ τῆς ρηθείσης ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, ἐπὶ τοῦ βορειοδυτικοῦ κίονος, ἐφ’ οὗ στηρίζεται καὶ ὁ μέγας τροῦλλος, εἶναι ἀνηρτημένη καὶ ἄλλη ἁγία Εἰκὼν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, περὶ τῆς ὁποίας ὑπάρχει εἰς χειρόγραφον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ζωγράφου ἡ ἑξῆς διήγησις.

Ὁ τῆς Μολδοβλαχίας ἡγεμὼν Στέφανος [4] εἶχεν, ὡς εἶναι γνωστόν, συνεχεῖς πολέμους κατὰ τῶν Τούρκων. Κατ’ ἐκεῖνον λοιπὸν τὸν καιρὸν συνηθροίσθησαν ἀπροόπτως ἀναρίθμητα στρατεύματα τῶν Τούρκων μὲ τὴν στερρὰν ἀπόφασιν νὰ ἀφανίσωσιν αὐτὸν ὁλοσχερῶς. Βλέπων ὁ Στέφανος, τοσοῦτον πλῆθος ἐχθρῶν συνηθροισμένον ἐναντίον αὐτοῦ, ἐδίστασεν ὡς ἄνθρωπος καὶ ἐφοβήθη. Τότε μετὰ συντετριμμένης καρδίας καὶ πολλῶν δακρύων προσέπεσε πρὸς Κύριον τὸν Θεόν, δεόμενος καὶ ἐπικαλούμενος τὴν βοήθειαν Αὐτοῦ κατὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ. Μετὰ τὴν ἐγκάρδιον αὐτὴν προσευχὴν ὕπνωσεν ὕπνον ἐλαφρόν, εὐθὺς δὲ ἐνεφανίσθη εἰς αὐτὸν ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, ἐνῷ περιέλαμπε αὐτὸν φῶς θαυμάσιον, οἱ ὀφθαλμοί του ἐξήστραπτον καὶ δόξα οὐράνιος περιέβαλλεν αὐτόν, ἐν τῷ ἅμᾳ δὲ τρόμος μυστικὸς ἡπλώθη καθ’ ὅλας τὰς ἀρθρώσεις τοῦ ὑπὸ τοῦ ὁράματος ἐκπλαγέντος Στεφάνου.