Ἀλλ’ ὁ Ἐπίσκοπος, ἀντὶ νὰ φανῇ ταπεινὸς λόγῳ τοῦ ἐπισήμου τοῦ σχήματος καί, πιστεύων ὁλοψύχως εἰς τὰ τοῦ Τροπαιοφόρου θαύματα, νὰ πλησιάσῃ πρὸς τὸ θεῖον αὐτοῦ πρόσωπον, ὅπως ἔπρεπε, περιῆλθε μετ’ ἀδιαφορίας τὸν Ναὸν καὶ, σταθεὶς ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, ἄνευ τῆς ὀφειλομένης σεμνότητος καὶ σεβασμοῦ, ἠρώτησε μετ’ ἀδιαφορίας τοὺς Μοναχούς· «Ὥστε αὕτη εἶναι ἡ παρ’ ὑμῖν θαυματουργὸς Εἰκών;». Μὲ τὸν λόγον δὲ ἥψατο διὰ τοῦ δείκτου αὐτοῦ τῆς παρειᾶς τοῦ Τροπαιοφόρου. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν συνεχώρησε τὴν τοιαύτην τόλμην τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ δὲ Ἅγιος Γεώργιος ἐτιμώρησεν αὐτὸν ἀμέσως, διὰ τοῦ ἰδίου μέσου τῆς ἐκείνου ἀδιακρισίας. Διότι εὐθὺς ὡς ὁ Ἐπίσκοπος ἤγγισε τὸν δάκτυλόν του εἰς τὴν παρειὰν τοῦ Μεγαλομάρτυρος, ὤ τοῦ θαύματος! ὁ δάκτυλος τοῦ Ἐπισκόπου προσεκολλήθη ὥς τις παραφυὰς εἰς τὴν παρειὰν τοῦ Ἁγίου.

Εἰς μάτην τότε ὁ ὑπὸ τοῦ φόβου καὶ τοῦ θάμβους καταληφθεὶς Ἐπίσκοπος ἐδοκίμασε, δι’ ὅλων τῶν δυνάμεών του, νὰ ἀποχωρίσῃ τὸν δάκτυλόν του ἐκ τῆς ἁγίας Εἰκόνος, διότι ὁ δάκτυλος προσεκολλήθη τόσον ἰσχυρῶς εἰς αὐτήν, ὥστε κατέθλιβεν αὐτὸν μὲ πόνους μαρτυρικούς. Τέλος δὲ μὴ δυνάμενος νὰ πράξῃ ἄλλως πως ἠναγκάσθη καὶ ἄκων νὰ δεχθῇ ὁ δυστυχὴς Ἐπίσκοπος ἐπέμβασιν πικρὰν καὶ ὀδυνηράν, διὰ τῆς ὁποίας ἔκοψαν τὸν τοῦ Ἐπισκόπου δάκτυλον καὶ τοιουτοτρόπως, ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου, ἐπληροφορήθη καλῶς καὶ δι’ ἰδίας πείρας, τὴν γνησιότητα, τὸ ἀληθὲς καὶ τὴν δύναμιν τῶν θαυμάτων τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.

Ἡ Ἱερὰ αὕτη Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι κεκοσμημένη δι’ ἐνδύματος ἀργυροῦ κατασκευασθεντος ἐν Πετρουπόλει τῇ εὐλογίᾳ τοῦ Μητροπολίτου Σεραφείμ, καθὼς φαίνεται τοῦτο σεσημειωμένον ἐν τῷ κρασπέδῳ τοῦ κάτωθεν μέρους τοῦ ἐνδύματος. Ἡ ἁγιογράφησις τῆς ἱερᾶς ταύτης Εἰκόνος εἶναι βυζαντινῆς τέχνης, λόγῳ ὅμως τῆς παρόδου τοῦ χρόνου εἶναι σκοτεινή.

β’. Περὶ τῆς ἐξ Ἀραβίας καὶ διὰ θαλάσσης ἐλθούσης εἰκόνος.

ΠΕΡΙ τῆς δευτέρας ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τῆς ἐν τῷ κίονι τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ εὑρισκομένης, ὑπάρχει εἰς χειρόγραφον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ζωγράφου ἡ ἑξῆς διήγησις.