«Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν· ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με· ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με· γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με· ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπισκέψασθέ με».
Τρεῖς τιμωρίας δηλοποιεῖ ἡ τοῦ Θεοῦ ἀπόφασις κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν· χωρισμὸν Θεοῦ: «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι»· πῦρ ἀτελεύτητον: «εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον»· συγκατοίκησιν μετὰ τῶν πονηρῶν δαιμόνων: «τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Εἶναι δὲ καὶ αἱ τρεῖς τοσοῦτον ἀφόρητοι κατὰ τὸ βάρος, βασανιστικαὶ κατὰ τὴν ὀξύτητα, παρατεταμέναι κατὰ τὸν καιρόν, φοβεραὶ καὶ κατ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα «κατηραμένοι», ὥστε οὐδὲ νοῦς δύναται νὰ νοήσῃ, οὐδὲ γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ περιγράψῃ αὐτὰς ὡς πρέπει. Βλέπε δὲ πῶς ὁ φιλανθρωπότατος Θεὸς Βασιλείαν ἡτοίμασεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, οὐχὶ δὲ κόλασιν καὶ τιμωρίαν. Κόλασιν δὲ ἡτοίμασε διὰ τοὺς δαίμονας. «Πορεύεσθε» εἶπεν, «εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Ὅταν δὲ οἱ ἄνθρωποι, ἄσπλαγχνοι γενόμενοι, ὥσπερ οἱ δαίμονες, δι’ οὐδενὸς τρόπου ἐλεοῦσι τοὺς πτωχούς, τότε καὶ αὐτοὶ καταδικάζονται μετὰ τῶν ἀσπλάγχνων δαιμόνων εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ. Διὰ τοῦτο λέγει ὁ δικαιότατος Κριτὴς πρὸς τοὺς ἀνελεήμονας· καταδικάζω ὑμᾶς, διότι «ἐπείνασα, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν· ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με· ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετε με· ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με». Τί δὲ πρὸς ταῦτα ἀποκρίνονται οἱ πανάθλιοι ἁμαρτωλοί;
«Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοί, λέγοντες· Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα, ἢ διψῶντα, ἢ ξένον, ἢ γυμνόν, ἢ ἀσθενῆ, ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμεν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε».
Ἐπειδὴ οἱ ἄπιστοι προλαβόντως ἐκρίθησαν ἄξιοι κολάσεως διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν κατὰ τὸ «ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. γ’ 18), διὰ τοῦτο οἱ ἀσεβεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀνίστανται, ὄχι διὰ νὰ κριθῶσιν, ἀλλ’ ἵνα καταδικασθῶσι. «Διὰ τοῦτο», λέγει ὁ Προφήτης, «οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψαλμ. α’ 5).