Τὸ δὲ μῖγμα τῆς ἀλόης καὶ τῆς σμύρνης, τὰ ὁποῖα ἐπικολλοῦν τὰ σάβανα εἰς τὸ σῶμα, ἐμνημόνευσεν ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής, ἵνα, ὅταν ἴδωσι τὴν σινδόνα καὶ τὸ σουδάριον ἐναπομείναντα εἰς τὸν τάφον, μὴ νομίσωσιν ὅτι ἐκλάπη Αὐτός. Διότι πῶς ἦτο τοῦτο δυνατόν, ἐφ’ ὅσον δὲν εἶχον ἀρκετὸν διαθέσιμον χρόνον, ὥστε νὰ ἀποσποῦν ἐκεῖνα τὰ τόσον στερεῶς κολληθέντα εἰς τὴν σάρκα; Δὲν ἐγνώριζαν ὅμως οἱ ἀνόητοι ἐκεῖνοι, οἵτινες ἔπλασαν τὸ ψεῦδος τοῦτο, ὅτι κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἔμειναν ὅλα αὐτὰ μέσα εἰς τὸν τάφον πρὸς ἔλεγχον τῆς συκοφαντίας των. Ταῦτα δὲ πάντα ἔγιναν παραδόξως κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Παρασκευῆς, δι’ αὐτὸ καὶ ἐθέσπισαν οἱ θεοφόροι Πατέρες νὰ ποιούμεθα καὶ ἡμεῖς μνείαν αὐτῶν ἵλων μετὰ συντριβῆς καρδίας καὶ κατανύξεως.

Πρέπει δὲ νὰ γνωρίζητε, ὅτι τὴν ἕκτην ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος, δηλαδὴ τὴν Παρασκευήν, ἐσταυρώθη ὁ Κύριος, ἐπειδὴ κατὰ τὴν ἕκτην ἡμέραν, κατ’ ἀρχάς, ἐπλάσθη ὁ Ἀδάμ, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἕκτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἐν τῷ Σταυρῷ ἐκρέματο, διότι, καθὼς λέγεται, κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν καὶ ὁ Ἀδὰμ πρὸς τὸ ἀπηγορευμένον δένδρον τὰς χεῖρας ἐκτείνας, ἤγγισε διὰ νὰ φάγῃ καὶ ἀπέθανεν. Διότι ἔπρεπε τὸν κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν συντριβέντα, κατὰ τὴν ἰδίαν πάλιν νὰ ἀναπλασθῇ. Εἰς τὸν κῆπον δέ, διότι καὶ ὁ Ἀδὰμ ἐν τῷ Παραδείσῳ ἠπατήθη. Ἡ πικρὰ πόσις, τὴν ὁποίαν ἐγεύθη ὁ Κύριος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, τὴν γεῦσιν τοῦ Ἀδάμ, ἐθεράπευεν. Ὁ Σταυρὸς τὸ ξύλον τὸ ἐν τῷ Παραδείσῳ εἰκόνιζε. Τὸ ράπισμα, τὴν ἀφύπνισιν ἡμῶν ἀπὸ τοῦ ληθάργου τῆς ἁμαρτίας ἐδήλου. Ὁ ἐμπτυσμὸς καὶ ἡ ἄτιμος πρὸς τὸν Κύριον συμπεριφορὰ τὴν περὶ ἡμᾶς τιμὴν ἐφανέρωνεν. Ὁ ἀκάνθινος στέφανος, τὴν ἀποτροπὴν ἀπὸ ἡμᾶς τῆς κατὰ τῆς κεφαλῆς τῶν Πρωτοπλάστων κατάρας ἐξησφάλιζεν. Ἠ πορφυρὰ χλαμύς, τοὺς δερματίνους χιτῶνας ἀπέβαλλε καὶ τὴν περὶ ἡμᾶς βασιλικὴν στολὴν ἐσυμβόλιζε. Τὰ καρφιά, τὴν παντελῆ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀκινησίαν ἡμῶν ἐδείκνυον.

Ἡ νυγεῖσα δὲ πλευρὰ τοῦ Κυρίου, ἐξ ἧς ἡ σωτηρία ἡμῶν ἐπήγασε, τὴν τοῦ Ἀδὰμ πλευρὰν ἐξεικόνιζεν, ἀφ’ ἧς ἡ Εὔα προῆλθε καὶ ἐξ ἧς ἡ παράβασις ἐγένετο. Ἡ λόγχη ἀπεμάκρυνε τὴν φλογίνην ρομφαίαν, ἥτις τὸν Παράδεισον μετὰ τὴν παρακοὴν ἐφρούρει. Τὸ ἐκ τῆς πλευρᾶς ὕδωρ, ἦτο εἰκὼν τοῦ Βαπτίσματος. Τὸ Αἷμα καὶ ὁ κάλαμος ἦσαν τὰ μέσα, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Σωτήρ, ὡς δι’ ἐρυθρῶν γραμμάτων, τὴν ἀποκατάστασιν εἰς τὴν ἀρχαίαν πατρίδα ὡς βασιλεὺς καθυπέγραψε.