ΑΦΟΥ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων πωληθείς, παρεδόθη ὑπὸ τοῦ φίλου καὶ μαθητοῦ, πρῶτον ἄγεται πρὸς Ἄνναν τὸν ἀρχιερέα. Αὐτὸς δὲ πάλιν στέλλει τὸν Κύριον πρὸς τὸν Καϊάφαν, ὅπου ἐνεπτύσθη καὶ κολαφιζόμενος εἰς τὸ πρόσωπον καὶ ἐμπαιζόμενος ὁμοῦ καὶ γελώμενος ἤκουσε νὰ λέγουν πρὸς αὐτόν· «Προφήτευσον ἡμῖν, Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε;» (Ματθ. κϛ’ 68). Ἐκεῖ καὶ ψευδομάρτυρες ἦλθον κατηγοροῦντες, ὅτι δῆθεν εἶπε· «Διαλύσατε τὸν ναὸν τοῦτον καὶ εἰς διάστημα τριῶν ἡμερῶν θὰ ἀνεγείρω αὐτόν» (Ἰωάν. β’ 19)· καὶ ὅτι εἶπε διὰ τὸν ἑαυτόν του, «ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. κζ’ 43), καὶ ὅτι «ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ» (Ματθ. κϛ’ 64), ὅτε καὶ ὁ ἀρχιερεύς, δῆθεν τὴν βλασφημίαν μὴ ἀνεχόμενος, τὸν ἑαυτοῦ χιτῶνα διέρρηξε (αὐτ. 65). Πρωΐας δὲ γενομένης ἄγεται πρὸς τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸ πραιτώριον καὶ αὐτοὶ «οὐκ εἰσῆλθον», καθὼς εἶπον, «ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ’ ἵνα φάγωσι τὸ Πάσχα» (Ἰωάν. ιη’ 28).

Ἐξελθὼν τότε ὁ Πιλᾶτος ἐρωτᾷ αὐτοὺς περὶ τοῦ Ἰησοῦ λέγων· «διὰ ποίαν αἰτίαν τὸν κατηγορεῖτε;». Καὶ ἐπειδὴ τίποτε ἄξιον λόγου δὲν εὗρεν εἰς τὴν κατηγορίαν, στέλλει Αὐτὸν πρὸς τὸν Καϊάφαν· ἐπειδὴ αὐτὸς ἦτο ὁ ἐπιδιώκων τὸν φόνον αὐτοῦ· ὁ δὲ Καϊάφας ἀπέστειλε πάλιν πρὸς τὸν Πιλᾶτον. Ὁ δὲ Πιλᾶτος λέγει· «Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ κατὰ τὸν νόμον ὑμῶν κρίνατε» (Ἰωάν. ιη’ 31). Οἱ δὲ πάλιν λέγουσιν· «Ἡμῖν οὐκ ἔξεστιν ἀποκτεῖναι οὐδένα» (αὐτ. ιη’ 31), προκαλοῦντες μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν τὸν Πιλᾶτον νὰ ἐκδώσῃ τὴν ἀπόφασιν τοῦ σταυρικοῦ θανάτου. Ἐρωτᾷ δὲ τὸν Χριστὸν ὁ Πιλᾶτος, ἐὰν εἶναι Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων· ὁ δὲ ὁμολογεῖ μέν, ἀλλ’ ὅτι εἶναι αἰώνιος· διότι δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν ἡ Βασιλεία Μου, εἶπε (αὐτ. 36). Βουλόμενος δὲ νὰ ἀπολύσῃ αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος, πρῶτον μὲν εἰς ἐκείνους εἶπεν, ὅτι δὲν εὑρίσκει οὐδεμίαν κατ’ αὐτοῦ σοβαρὰν αἰτίαν· εἶτα προέβαλε καὶ τὸ ἔθιμον, κατὰ τὸ ὁποῖον συνηθίζετο νὰ ἀπολύουν ἕνα τῶν φυλακισμένων κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα. Ἀπὸ αὐτοὺς ὅμως θεωρεῖται ἀρεστὸς ὁ Βαραββᾶς καὶ ὄχι ὁ Χριστός. Ὁ δὲ Πιλᾶτος, εἰς τοὺς Ἰουδαίους χαριζόμενος, μαστιγώσας τὸν Ἰησοῦν πρότερον, τὸν ὁδηγεῖ ἔξω μαζὶ μὲ τοὺς στρατιώτας, περιβεβλημένον χλαμύδα κοκκίνην, ἀκάνθινον στέφανον φέροντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς καὶ ἐμβαλὼν εἰς τὴν δεξιὰν αὐτοῦ κάλαμον, ἐμπαιζόμενον παρὰ τῶν στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔλεγον· «Χαῖρε, ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Ματθ. κζ’ 29, Μάρκ. ιε’ 18, Ἰωάν. ιθ’ 3).