Ὄχι δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ εἰρωνευόμενοι, ἔλεγον· «Οὐά, ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν, σῶσον σεαυτόν» (Μάρκ. ιε’ 29-30). Καὶ πάλιν· «Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι» (Ματθ. κζ’ 42). Καὶ ἐν συνεχείᾳ· «Εἰ Βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν εἰς αὐτόν» (αὐτόθι). Ὅμως, ἐὰν καλῶς ἐσκέπτοντο καὶ ἠννόουν, ἤθελον προστρέξει ἀδιστάκτως εἰς Αὐτόν, διότι ὄχι μόνον Βασιλεὺς τοῦ Ἱσραὴλ πασιφανέστατα ἀπεδεικνύετο, ἀλλὰ καὶ παντὸς τοῦ κόσμου.

Διότι ποῖον ἄλλο νόημα εἶχον τὸ νὰ σκοτισθῇ κατὰ τὴν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ ὁ ἥλιος κατὰ τὴν τρίτην ὥραν, ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἡμέρας, ἀλλ’ ἵνα εἰς ὅλους φανερωθῇ τὸ Πάθος; ὡς ἐπίσης τὸ νὰ σείεται ἡ γῆ καὶ αἱ πέτραι νὰ σχίζωνται, ἐλέγχουσαι τὴν σκληρὰν ὡς λίθον καρδίαν τῶν Ἰουδαίων; πολλὰ δὲ σώματα νὰ ἀνίστανται καὶ πρὸς πιστοποίησιν τῆς κοινῆς ἀναστάσεως καὶ πρὸς ἀπόδειξιν τῆς δυνάμεως τοῦ πάσχοντος νὰ ἐμφανίζωνται; ἔτι δὲ καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ νὰ σχίζεται, ὡς βεβαίως νὰ εἶχεν ὀργισθῆ ὁ ναός, διότι ἔπασχεν ὁ ἐν αὐτῷ δοξαζόμενος, ἀποκαλύπτων οὕτως ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δὲν ἐφαίνοντο εἰς τοὺς πολλούς; Κατὰ τὴν τρίτην μὲν λοιπὸν ὥραν ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ θεῖος Μάρκος (ιε’ 25)· ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας ἕως ἐνάτης σκότος ἐγένετο (αὐτ. 33)· ὅτε καὶ ὁ Ἑκατόνταρχος Λογγῖνος, τὰ παράδοξα κατιδὼν καὶ μάλιστα τὸν σκοτισμὸν τοῦ ἡλίου, μὲ ἰσχυρὰν φωνὴν ἀνέκραξεν· «Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. κζ’ 54, Μάρκ. ιε’ 39). Ἀπὸ δὲ τοὺς δύο λῃστὰς ὁ εἷς ὕβριζε τὸν Ἰησοῦν ὁ δὲ ἕτερος παρημπόδιζεν αὐτόν, ἐπιτιμῶν ἐμβριθέστερον καὶ τὸν Χριστὸν Υἱὸν Θεοῦ ὡμολόγει, τὴν πίστιν δὲ αὐτοῦ ὁ Σωτὴρ ἐπιβραβεύων, ὑπόσχεται τὴν μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸν Παράδεισον συναναστροφήν.

Ἀφοῦ λοιπὸν κάθε εἴδους ὕβρις ἐξετοξεύθη ἐναντίον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ Πιλᾶτος ἀνέγραψε καὶ τίτλον ἐπ’ αὐτῷ λέγοντα· «Ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Ἰωάν. ιθ’ 21)· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι ἠμπόδιζον νὰ μὴ γράφῃ τοιουτοτρόπως, ἀλλ’ ὅτι ὁ Κύριος ἔλεγε περὶ τοῦ ἑαυτοῦ Του αὐτό. Ὁ δὲ Πιλᾶτος ἀπήντησεν· «Ὃ γέγραφα, γέγραφα» (αὐτόθι 22). Εἶτα τοῦ Σωτῆρος ἀντειπόντος, «Διψῶ» (αὐτόθι 28), ὕσσωπον μὲ ὄξος ἀνακατεύουν καὶ τοῦ προσφέρουν. Μετὰ εἶπε· «Τετέλεσται» (Ἰωάν. ιθ’ 30) κλίνας δὲ τὴν κεφαλήν, παρέδωκε τὸ πνεῦμα.