Τότε οὐδὲν ἄλλο βλέπεις εἰμὴ σῶμα, σάρκα, πάθη· τότε οὐδὲν ἄλλο βλέπεις εἰμὴ τὴν δολιότητα τῆς ἀλώπεκος, τοὺς μετασχηματισμοὺς τοῦ χαμαιλέοντος, τὰς ἁρπαγὰς τοῦ ἱέρακος, τὴν ὠμότητα τοῦ λέοντος, τὴν μνησικακίαν τῆς καμήλου, τὴν κοιλιοδουλείαν καὶ τὸν βόρβορον τοῦ χοίρου. Τότε ἔργον ψυχῆς οὐδόλως φαίνεται· δὲν βλέπεις ἄνθρωπον λογικόν, ἀλλὰ ζῷον ἄλογον, διότι αὐτὸς ἐξέπεσε τοῦ ὕψους τῆς τιμῆς, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς αὐτὸν ὕψωσε καὶ κατεστάθη ὅμοιος τῶν ἀλόγων ζῴων· αὐτὸ δὲ σημαίνει ὁ λόγος τοῦ ἱεροψάλτου Δαβίδ· «ἄνθρωπος, ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη’ 13).
Ψυχή μου παναθλία, πῶς δὲν γνωρίζεις τὴν θείαν σου εὐγένειαν; Πῶς φαίνεσαι τοσοῦτον ἀχάριστος εἰς ἐκεῖνον τὸν πανάγαθον εὐεργέτην, ὅστις ἔδωκεν εἰς σὲ τόσα προτερήματα, ὅστις σὲ ἐπλούτισε διὰ τοσούτων δωρεῶν καὶ χαρίτων; Πῶς στέργεις καὶ δίδεις τὴν θέλησίν σου εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ δούλου σου καὶ τὴν δεσποτείαν σου εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ἐχθροῦ σου; Πῶς καταδέχεσαι καὶ γίνεσαι δούλη τοῦ δούλου σου καὶ ὑπηρετεῖς τὸν ὑπηρέτην σου; Σὲ θέλγει ἀληθῶς τὸ σῶμα διὰ τῆς θανατηφόρου τῶν ἡδονῶν γλυκύτητος, σὲ καταφλογίζει ἀληθῶς διὰ τοῦ ὀλεθρίου πυρὸς τῶν ἰδίων παθημάτων· ἀλλὰ σὺ ἐδιδάχθης καὶ ἔμαθες ὅτι, ἐὰν μὲν νικήσῃς, σῴζεις σεαυτὴν καὶ τὸ σῶμα, ἐὰν δὲ νικηθῇς, κολάζεις σεαυτὴν καὶ ἐκεῖνο. Ἔχεις τὸ αὐτεξούσιον, ἔχεις τὴν παρὰ Θεοῦ δοθεῖσαν εἰς σὲ δύναμιν, ἕτοιμος εἶναι πρὸς βοήθειάν σου ἡ δραστήριος Χάρις τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ. Ἀνάστα λοιπόν, τί καθεύδεις; Τὸ πότε μέλλεις νὰ χωρισθῇς ἀπὸ τοῦ σώματός σου τυγχάνει ἄγνωστον καὶ ἄδηλον. Δὲν γνωρίζεις οὔτε τὴν ἡμέραν, οὔτε τὴν ὥραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς μέλλει νὰ σὲ χωρίσῃ απὸ τοῦ σώματός σου. Μετὰ τὸν χωρισμόν σου ἐλπὶς διορθώσεως ἢ μετανοίας οὐδεμία. Ἕως πότε λοιπὸν κατάκεισαι; Ἕως πότε δουλεύεις τὴν δουλείαν τῆς αἰωνίου σου καταδίκης; Ἀνάστα, ἀνάλαβε τὴν δεσποτείαν σου, ὑπόταξον τὸν δοῦλόν σου, τελείωσον τὸ ἔργον σου, ἵνα σὺν αὐτῷ τῷ δούλῳ σου εἰσέλθῃς εἰς τὸν Νυμφῶνα τῆς θείας δόξης, εἰς τὰς λαμπρότητας τῶν Ἁγίων, εἰς τὴν Βασιλείαν τὴν αἰώνιον, τὴν ὁποίαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἡτοίμασε διὰ σὲ ὁ πανυπεράγαθος Θεός, ὁ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος πλάσας σε. Ἀμήν.