Ἐὰν ὁ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὴν ψυχὴν τὴν ἐξουσίαν καὶ κυριότητα πάντων τῶν ἐπὶ γῆς, πολλῷ περισσότερον ἔδωκεν εἰς αὐτὴν τὴν δεσποτείαν τοῦ σώματος εἰς τὸ ὁποῖον κατοικεῖ. Ἔδωκε, ναί, εἰς αὐτὴν καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ σώματος, καταστήσας αὐτὴν μὲν κυρίαν καὶ δέσποιναν, τὸ δὲ σῶμα δοῦλον καὶ ὑπηρέτην αὐτῆς, πλὴν ἔδωκεν εἰς αὐτὴν καὶ τὸ ἐλεύθερον καὶ αὐτεξούσιον· «Αὐτὸς ἐξ ἀρχῆς ἐποίησεν ἄνθρωπον καὶ ἀφῆκεν αὐτὸν ἐν χειρὶ διαβουλίου αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. ιε’ 14). Ὅθεν ὅταν αὐτή, μένουσα εἰς τὴν ἑαυτῆς κυριότητα, ἐξουσιάζῃ καὶ ὁδηγῇ καὶ διευθύνῃ τὸ σῶμα, τὸ δὲ σῶμα ἐξουσιάζεται ὑπ’ αὐτῆς καὶ δουλεύῃ καὶ ὑπηρετῇ αὐτήν, τότε βλέπεις καὶ γνωρίζεις ποῖον εἶναι τὸ ἔργον τῆς ψυχῆς· ἔργον θαυμάσιον, ἔργον, τοῦ ὁποίου οὐδὲ ἴχνος φαίνεται εἰς τὰ ἔργα τῶν ἀλόγων ζῴων, ἔργον, τὸ ὁποῖον φέρει αὐτὴν εἰς ἐκεῖνο τὸ μακάριον τέλος, δι’ ὃ επλάσθη.

Βλέπε τὸν Ἀβραάμ· εἰς αὐτὸν ἡ ψυχὴ προστάττει, τὸ σῶμα ὑπακούει. Αὐτὸς ἕνα λόγον τοῦ Θεοῦ ἤκουσεν, «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου» (Γεν. ιβ’ 1) καὶ εὐθὺς φεύγει ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ ἐγκαταλιμπάνει συγγενεῖς, φίλους καὶ πατρίδα. Τοῦτο εἶναι ὑπακοή. Συμβαίνει μάχη μεταξὺ τῶν ποιμένων αὐτοῦ καὶ τῶν ποιμένων τοῦ Λώτ, τοῦ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ. Ὁ Ἀβραὰμ ἡσυχάζει τὴν μάχην· πᾶσα ἡ γῆ, λέγει πρὸς τὸν Λώτ, εἶναι ἐνώπιόν σου, λάβε ὁποῖον μέρος σοῦ ἀρέσει· «Εἰ σὺ εἰς ἀριστερά, ἐγὼ εἰς δεξιά· εἰ δὲ σὺ εἰς δεξιά, ἐγὼ εἰς ἀριστερὰ» (αὐτόθι ιγ’ 9)· τοῦτο εἶναι δικαιοσύνη. Κατατροπώσας τοὺς ἐχθροὺς τοῦ βασιλέως τῶν Σοδόμων, ἠλευθέρωσε τοὺς αἰχμαλώτους, ἀνθρώπους καὶ ἵππους καὶ πάντα τὰ ὑπάρχοντα, ὅσα οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ ἥρπασαν. Ὁ βασιλεὺς αἰσθανόμενος τὸ χρέος αὐτοῦ λέγει πρὸς τὸν Ἀβραάμ· Δός μοι τοὺς ἄνδρας, τοὺς δὲ ἵππους λάβε σὺ διὰ τὸν κόπον σου· «Εἶπε δὲ βασιλεὺς Σοδόμων πρὸς Ἀβραάμ. Δός μοι τοὺς ἄνδρας, τὴν δὲ ἵππον λάβε σεαυτῷ» (αὐτόθι ιδ’ 21). Ὁ δὲ Ἀβραὰμ οὐδὲ ἓν σπαρτίον ἠθέλησεν ἐξ αὐτῶν· «Εἶπε δὲ Ἀβραὰμ πρὸς τὸν βασιλέα Σοδόμων. Ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου πρὸς Κύριον τὸν Θεόν, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, εἰ ἀπὸ σπαρτίου ἕως σφαιρωτῆρος ὑποδήματος λήψομαι ἀπὸ πάντων τῶν σῶν» (αὐτ. 22-23)· τοῦτο εἶναι ἀληθινὴ εὐεργεσία.

Καθήμενος ὁ Ἀβραὰμ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὑτοῦ ἀνέμενε τοὺς ἐκεῖθεν διερχομένους ξένους, ἵνα παντὶ τρόπῳ ὑπηρετήσῃ καὶ φιλοξενήσῃ αὐτούς· «Κύριε», ἔλεγε πρὸς τὸν διαβαίνοντα ξένον, «εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου» (αὐτ. ιη’ 3)· τοῦτο εἶναι συμπάθεια καὶ εὐσπλαγχνία.