Ὁ Παντοκράτωρ Θεὸς συνομιλεῖ μετὰ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ συμφωνολογεῖ μετ’ αὐτοῦ περὶ τῆς ἀπωλείας τῶν Σοδόμων. Ὁ δὲ Ἀβραὰμ ὀνομάζει ἑαυτὸν γῆν καὶ σποδόν, «Ἐγὼ δέ εἰμι γῆ καὶ σποδὸς» (αὐτόθι 27)· τοῦτο εἶναι ταπεινοφροσύνη. Αὐτὸς τέλος πάντων ὁ Ἀβραὰμ καὶ τῶν ἰδίων αὐτοῦ σπλάγχνων, ἤτοι τοῦ Ἰσαὰκ τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ αὑτοῦ, προετίμησε τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ. Ὅθεν ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὑτοῦ, ἵνα λάβῃ τὴν μάχαιραν καὶ σφάξῃ αὐτόν· «καὶ ἐξέτεινεν Ἀβραὰμ τὴν χεῖρα αὑτοῦ λαβεῖν τὴν μάχαιραν, σφάξαι τὸν υἱὸν αὑτοῦ» (αὐτόθι κβ’ 10)· τοῦτο εἶναι ἡ τελεία εἰς τὸν Θεὸν ὑπακοὴ καὶ ἀγάπη.

Εἰς τὸν Ἰωσὴφ ἡ ψυχὴ ἐξουσιάζει, τὸ σῶμα δουλεύει· εἰς τὸν Ἰωσὴφ λοιπὸν βλέπεις τῆς σωφροσύνης τὴν ἀρετήν, ὅταν νικᾷ τοὺς πειρασμοὺς τῆς Αἰγυπτίας. Εἰς αὐτὸν βλέπεις τὴν φρόνησιν καὶ τὴν πρόνοιαν, ὅταν οἰκονομῇ τὴν ἀκαρπίαν τῆς Αἰγύπτου· βλέπεις τὴν δικαιοσύνην, ὅταν σιτομετρῇ εἰς πάντας καὶ οὐδένα ἐγκαταλείπῃ· βλέπεις τὴν ἀμνησικακίαν, ὅταν λέγῃ πρὸς τοὺς πωλήσαντας αὐτὸν ἀδελφοὺς καὶ τρέμοντας τῆς μνησικακίας τὴν ἐκδίκησιν· «Μὴ φοβεῖσθε, ἐγὼ διαθρέψω ὑμᾶς καὶ τοὺς οἴκους ὑμῶν· καὶ παρεκάλεσεν αὐτοὺς καὶ ἐλάλησεν αὐτῶν εἰς τὴν καρδίαν» (αὐτ. ν’ 21).

Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἰὼβ εἶναι ἡ κυρία καὶ ἡ δέσποινα, τὸ σῶμα αὐτοῦ εἶναι δοῦλος καὶ ὑπηρέτης. Ὅθεν εἰς αὐτὸν βλέπομεν τόσην ἀνδρείαν ἐναντίον εἰς τὰς αἰφνιδίους καὶ ὑπερβολικὰς δυστυχίας, τόσην μεγαλοψυχίαν εἰς τὴν ἐσχάτην πτωχείαν καὶ ἀπορίαν, τόσην ὑπομονὴν εἰς τὴν ἀσθένειαν καὶ εἰς τὰς πληγὰς καὶ ὀδύνας, ὥστε φαίνεται εἰς ἡμᾶς ὅτι ὁ Ἰὼβ δὲν φορεῖ σάρκα καὶ σῶμα, ἀλλ’ εἶναι ἄσαρκος καὶ ἀσώματος.

Ἐὰν ἐρευνήσῃς τὴν ζωὴν καὶ τὸ πολίτευμα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, πάντων τῶν Ἁγίων, βλέπεις καὶ γνωρίζεις πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς καὶ ποῖα εἶναι τὰ ἔργα αὐτῆς καὶ πόσον διαφέρει ὁ ἄνθρωπος τῶν ἀλόγων ζῴων. Ποῦ εἶδες ἢ ποῦ ἀνέγνως ἢ ποῦ ἤκουσας εἰς τὰ ἄλογα ζῷα ἢ δικαιοσύνην ἢ σωφροσύνην ἢ μεγαλοψυχίαν ἢ φιλοξενίαν ἢ αἴσθησιν ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ἢ ἴχνος ἀγάπης καὶ ὑπακοῆς εἰς αὐτόν;

Ὅταν δὲ ἀκολουθήσῃ τὸ ἐναντίον, ἤτοι ὅταν ἡ ψυχὴ ὑποδουλώσῃ τὴν θέλησιν αὐτῆς εἰς τὰς ἐπιθυμίας τοῦ σώματος καὶ ὑποτάξῃ τὴν ἐξουσίαν αὑτῆς εἰς τὰ πάθη τῆς σαρκός, ὅταν, λέγω, τὸ σῶμα ἁρπάξῃ τὴν κυριότητα τῆς ψυχῆς καὶ καταστήσῃ τὴν δέσποιναν, ἤτοι τὴν ψυχήν, δούλην αὑτοῦ, τότε ἀποσβέννυται τῆς ψυχῆς τὸ κάλλος καὶ μαραίνεται ἡ ὡραιότης καὶ ἐκλείπει ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ ἀφανίζονται τὰ ἔργα αὐτῆς.