Λίαν προσφυῶς δέ, ἀγαπητοί, ἐκλήθη ἡ Θεοτόκος καὶ Πηγὴ Ζωοδόχος· διότι ἐδέξατο τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος, συνέλαβε τὸν τοῦ Θεοῦ ἐνυπόστατον Λόγον, ὅστις ἐσαρκώθη ἐξ αὐτῆς πρὸς σωτηρίαν τοῦ κόσμου καὶ ἐγένετο τὸ φῶς καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων· καὶ οὕτως ἡ Παρθένος ἐδείχθη πηγὴ τῆς ζωῆς, Μήτηρ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὅστις εἶναι τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τὸ ὕδωρ τὸ ζωήρυτον, τὸ ἀείρουν, τὸ ἀθάνατον, τὸ σωτήριον.
Ἂς μεταλαμβάνωμεν λοιπόν, ἀδελφοί, τὸ ὕδωρ τοῦτο τὸ ζῶν, τὸ μὴ ἐξ ἀκροτόμου καὶ ἀγόνου πέτρας ἐκπηδῶν, ἀλλ’ ἐκ τῆς Θεοτόκου ἐξελθὸν καὶ τοῦ ζωοδόχου Τάφου προελθὸν· καὶ ἰδοὺ θέλομεν ζήσει καινὴν καὶ ἔνδοξον ζωήν θέλουσιν ἐξαλειφθῆ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν τὰ πλήθη, διότι ἐκ τοῦ θεοδέγμονος Τάφου συγγνώμη ἔχει ἀνατείλει. Ἂς δροσίζωμεν τὰς καρδίας ἡμῶν καὶ τὰς ψυχάς, ἕως ἔχομεν καιρόν, εἰς τὸ ὕδωρ τοῦτο τὸ ζῶν, ὅπερ ἀπὸ τοῦδε τὴν πνευματικὴν ἡμῶν δίψαν καταπαύει καὶ τὴν καρδίαν δροσίζει καὶ τὴν διάνοιαν φωτίζει, ἐν δὲ τῇ αἰωνιότητι τὰς φλόγας τοῦ ᾍδου σβήνει καὶ μυρία ἄρρητα ἀγαθὰ ἀναβλύζει.
Ἂς προσερχώμεθα δὲ καὶ εἰς τὴν πηγὴν τοῦ ἀθανάτου τούτου ὕδατος, εἰς τὴν Μητροπάρθενον Κόρην, ἥτις ἐγέννησεν ἡμῖν τὸν Σωτῆρα Χριστόν, τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, καὶ ἐγένετο εἰς τοὺς πιστοὺς ἀέναος πηγὴ θείων χαρισμάτων, ἀκένωτος βρύσις μεγάλων εὐεργετημάτων. Μὴ παύωμεν ταύτην παρακαλοῦντες, ὅπως διοχετεύῃ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν τὰ ζωήρυτα αὐτῆς νάματα καὶ ἀρδεύῃ αὐτὰς καὶ μεταβάλλῃ εἰς παράδεισον εὐώδη καὶ τερπνόν, εἰς ἱερὸν ἐνδιαίτημα τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν καὶ ἂς δοξολογῶμεν αὐτὴν διηνεκῶς, οὐχὶ ἵνα δόξαν εἰς τὴν δεδοξασμένην Βασίλισσαν προσθέσωμεν, ἀλλ’ ἵνα ἡμεῖς δόξαν καὶ χάριν παρὰ τῆς κεχαριτωμένης Κόρης λάβωμεν. Διότι αὕτη εἶναι τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν ἡ ἀναψυχή, τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς, τῶν ἐν ἀνάγκαις ἡ ἀπαλλαγή, τῶν λυπουμένων ἡ παρηγορία, των ἀσθενούντων ἡ θεραπεία, τῶν ὀρφανῶν ἡ προστασία καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν ἡ σκέπη καὶ ἡ σωτηρία, ἡ ἑτοίμη βοηθὸς κατὰ τὴν ἐκ τοῦ σώματος ἔξοδον τῶν ψυχῶν, ἡ πρόθυμος μεσίτρια ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως εἰς τὸν Υἱὸν αὐτῆς καὶ Θεόν.