Ἐὰν δὲ τὸ μῖσος τῶν ἐχθρῶν σου ζητῇ νὰ κατοικήσῃ εἰς τὴν καρδίαν σου, στρέψον εὐθὺς τὰ βλέμματά σου εἰς τὸ ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ καὶ βλέπε τὸν Ἰησοῦν ἐκεῖ κρεμάμενον εἰς τὸν Σταυρὸν καὶ ἄκουσον Αὐτὸν προσευχόμενον ὑπὲρ τῶν σταυρωσάντων Αὐτὸν καὶ λέγοντα· «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι» (Λουκ. κγ’ 34). Εἰς πᾶν εἶδος τῆς εὐπεριστάτου ἁμαρτίας, ἐὰν ἀνοίγῃς τοὺς ὀφθαλμοὺς, τῆς διανοίας σου καὶ ἀφορᾷς εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ὄχι μόνον φεύγεις μακρὰν ἀπὸ τοῦ σκότους τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τὸ φῶς τῶν θείων ἀρετῶν περιλάμπει τὴν ψυχήν σου.

Πόσον φωτίζεται ἡ ψυχὴ ἡμῶν καὶ πόσον στηρίζεται ἐπὶ τὴν ἀρετὴν τῆς ἀγάπης, ὅταν, ἐνατενίζοντες εἰς τὸν Ἰησοῦν, βλέπωμεν ὅτι δι’ ἀγάπην ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἐγένετο ἄνθρωπος καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν ἀπέθανεν ἐπάνω εἰς τὸν σταυρόν; Πόσον καταρτίζεται ὁ νοῦς ἡμῶν πρὸς τὴν τελειότητα τῆς ἐλεημοσύνης, ὅταν, ἐνατενίζαντες εἰς Αὐτόν, βλέπωμεν τῆς ἐλεημοσύνης Αὑτοῦ τὰ θαύματα καὶ ἀκούωμεν Αὐτὸν παραγγέλλοντα εἰς τοὺς ἐλεηθέντας ὅπως σιωπήσωσι τῆς εὐεργεσίας τὴν χάριν; Πόσον θερμαίνεται ἡ ψυχὴ ἡμῶν εἰς τῆς προσευχῆς τὸ ἔργον, ὅταν βλέπωμεν Αὐτὸν καὶ εἰς τοὺς ἐρήμους τόπους καὶ εἰς τὸ ὄρος κατ’ ἰδίαν καὶ εἰς τὴν Γεσθημανῆ προσευχόμενον; Πόσον δὲ προθυμοποιούμεθα εἰς τὴν πρᾶξιν τῆς νηστείας, ὅταν βλέπωμεν Αὐτὸν νηστεύοντα ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα; Πόσον ὠφελούμεθα, ὅταν, ἐνατενίζοντες εἰς Αὐτόν, βλέπωμεν τὴν πρᾳότητα, τὴν ἀνεξικακίαν, τὴν ὑπομονήν, τὴν μακροθυμίαν, πάσας τὰς λοιπὰς ἀρετὰς Αὐτοῦ, ὅσας ἔδειξεν εἰς πᾶσαν τὴν περίοδον τῆς παναγίας Αὑτοῦ ζωῆς, μάλιστα δὲ εἰς τὸν καιρὸν τοῦ κοσμοσωτηρίου πάθους;

Σημείωσαι δὲ τὴν πανεύσπλαγχον οἰκονομίαν τῆς ἀπείρου σοφίας τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ βλέπῃ τις τὴν θείαν δόξαν, αὐτὸ εἶναι ἡ μακαριότης καὶ ἡ Βασιλεία καὶ ἡ ἀπόλαυσις τῶν θείων ἀγαθῶν. Ὅταν βλέπωσιν οἱ Ἅγιοι τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, τότε καὶ μακαρίζονται καὶ βασιλεύουν καὶ χορτάζονται ἐκ τῶν ἐπουρανίων ἀγαθῶν· «χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου» (Ψαλμ. ιϛ’ 15). Ὠκονόμησε δὲ ὁ Θεὸς ἵνα ἡ ἐπὶ γῆς θεωρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ νὰ προσηλώνωμεν τὰ βλέμματά μας εἰς τὴν ἁγίαν Αὐτοῦ ζωήν, προξενῇ τὴν ἐπουράνιον Αὐτοῦ θεωρίαν. Διότι, ἐὰν κατὰ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Παύλου τότε τρέχομεν τὸν προκείμενον εἰς ἡμᾶς ἀγῶνα, δηλαδὴ τῆς σωτηρίας τὸν δρόμον, ὅταν ἀποβλέπωμεν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, φανερὸν εἶναι ὅτι ἡ ἐπὶ γῆς θεωρία Αὐτοῦ πρόξενος γίνεται τῆς ἐπουρανίου.