Ὢ πάλη, ὢ κίνδυνος! Αὐτὸς φεύγει εὐθὺς καὶ ἀφήνει εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς τὸ ἔνδυμα αὑτοῦ. Καὶ παύει μὲν ὁ περὶ τῆς σωφροσύνης πόλεμος, ἐπειδὴ ὁ ἔρως τῆς ἀσελγοῦς, προσκρούσας ἐπὶ τὴν πέτραν τῆς σωφροσύνης, μετεβλήθη εἰς θυμὸν καὶ μῖσος· πλὴν ἄρχεται ἄλλος ἆθλος ὀδυνηρός· συκοφαντεῖ ἡ ἀσυνείδητος καὶ κατακλείει εἰς τὴν φυλακὴν τὸν καρτερόψυχον ἀθλητήν· ἐκεῖνος δὲ ὑποφέρει γενναίως καὶ τῆς συκοφαντίας τὸ ὄνειδος καὶ τῆς φυλακῆς τὴν κακουχίαν.

Στέρησις πάντων τῶν ὑπαρχόντων, θάνατος τέκνων, πληγαὶ εἰς ὅλον τὸ σῶμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ· εἰς μίαν στιγμὴν καιροῦ ὁ ὑπέρπλουτος Ἰὼβ γίνεται πάμπτωχος, ὁ πολύτεκνος ἄτεκνος, ὁ ὑγιὴς καταπληγωμένος. Αὕτη ἡ σειρὰ τῶν συμφορῶν εἶναι ὁ προκείμενος ἀγὼν τοῦ Ἰώβ. Ηὔξανον δὲ τοῦτον οἱ φίλοι ἐλέγχοντες καὶ ἡ ἱδία ἡ γυνὴ αὐτοῦ συμβουλεύουσα αὐτὸν νὰ βλασφημήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ νικᾷ ἀνδρειότατα, καὶ θριαμβευτὴς ἐξέρχεται τοῦ ἀγῶνος ὁ ἀδαμάντινος. «Ἐν τούτοις πᾶσι τοῖς συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν Ἰὼβ ἐναντίον τοῦ Κυρίου καὶ οὐκ ἔδωκεν ἀφροσύνην τῷ Θεῷ» (Ἰώβ. α’ 22).

Ὁ φθόνος τοῦ Σαοὺλ εἶναι ὁ προκείμενος ἀγὼν εἰς τὸν Δαβίδ· ἐπιβουλάς, διωγμούς, καταδρομὰς κινεῖ κατ’ αὐτοῦ ὁ Σαούλ, ζητῶν παντοιοτρόπως νὰ θανατώσῃ αὐτόν. Ὅταν λοιπὸν εἶδεν ὁ Δαβὶδ τὸν ἐχθρὸν αὐτοῦ τὸν Σαοὺλ εἰσελθόντα μόνον δι’ ἀνάγκην σωματικὴν εἰς τὸ σπήλαιον, τὸ εἰς τὴν ἔρημον Ἐνγαδδί, ὅπου αὐτὸς ἐκρύπτετο, πόσον ἠγωνίσθη τότε διὰ νὰ μὴ ὑπακούσῃ εἰς τὰς συμβουλὰς τῶν μετ’ αὐτοῦ, οἵτινες ἔλεγον πρὸς αὐτόν· Ἰδοὺ ἡ ἡμέρα αὕτη, περὶ τῆς ὁποίας εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς σέ, ὅτι θέλει παραδώσει τὸν ἐχθρόν σου εἰς τὰς χεῖράς σου. Πόσον ἠγωνίσθη τότε διὰ νὰ ἡσυχάσῃ τὰς ὁρμὰς τῆς φύσεως, τὰς ἐξεγερθείσας ἐναντίον ἐκείνου, ὅστις ἐζήτει ἀδίκως καὶ παραλόγως νὰ θανατώσῃ αὐτόν; Πόσην δὲ στενοχωρίαν ἐδοκίμασε τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, ὅταν εὗρε τὸν Σαοὺλ καὶ τοὺς φύλακας αὐτοῦ κοιμωμένους εἰς τὸ βουνὸν τὸ Ἐχελᾶ καὶ ὅταν ὁ Ἀβεσσὰ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἀπέκλεισε Κύριος σήμερον τὸν ἐχθρόν σου εἰς χεῖράς σου καὶ νῦν πατάξω αὐτὸν τῷ δόρατι εἰς τὴν γῆν ἅπαξ καὶ οὐ δευτερώσω αὐτῷ»; (Α’ Βασιλ. κϛ’ 8). Ἀλλ’ ἐνίκησεν ὁ γενναιότατος, καὶ τὰς συμβουλὰς τῶν φίλων παρακούσας καὶ τὰ κύματα τῆς φύσεως κατευνάσας, «Μηδαμῶς μοι», εἶπε, «παρὰ Κυρίου ἐπενεγκεῖν χεῖρά μου ἐπὶ χριστὸν Κυρίου» (Αὐτ. 11).